‘De klap kwam van links, vlakbij m’n oor’

Personeel van Woord en Daad gaat regelmatig op reis voor projectbezoeken en bijeenkomsten in het buitenland. Dat dit niet altijd zonder gevaren is, blijkt wel uit het verhaal van collega’s Marike, Ineke en Eddie. In een busje onderweg naar de hoofdstad van Ethiopië, werd er plotseling een steen tegen de ruit gegooid. Toen omstanders zich ermee ging bemoeien, nam de situatie een verrassende wending…

‘We waren in Ethiopië voor een bijeenkomst over migratie onder jongeren’, vertelt Marike Spruyt-de Kloe van Woord en Daad. ‘Samen met collega’s Eddie, Ineke en een aantal mensen van partnerorganisaties zaten we in de minibus. Ook de man van Ineke was met ons meegereisd, als fotograaf. We kwamen vanuit het zuiden en reden naar hoofdstad Addis Abeba, vanwaar we het vliegtuig terug naar Nederland zouden nemen.

Van het platteland naar de stad. Een route die ook talloze Ethiopische jongeren afleggen, op zoek naar werk. Want de werkloosheid in Ethiopië is hoog. En als je ook in de stad geen werk vindt, dan ga je er zelfs aan denken om de oversteek naar Europa te wagen.

Op dat moment werden mijn gedachten verstoord door een harde knal.’

Glassplinters

‘De klap kwam van links, vlakbij m’n oor’, vervolgt Marike. ‘De dame naast me in de bus had glassplinters op haar schoot. Bij mij was het vooral in m’n nek terechtgekomen. Werd er op ons geschoten?

Voordat we goed en wel doorhadden wat er was gebeurd, had de chauffeur het busje tot stilstand gebracht. Hij en enkele anderen hadden gezien wat er was gebeurd. Een kwajongen uit het dorp waar we doorheen reden had een steen tegen de ruit naast mij gegooid! Uit baldadigheid? Gelukkig was de bus voorzien van veiligheidsglas. De steen was niet dóór de ruit gekomen, en de splinters waren niet gevaarlijk scherp. Tot zover waren we gelukkig voor erger gespaard gebleven.’

Hoop bekijks

Marike: ‘De chauffeur was laaiend. Het ging namelijk om een gehuurde bus, en die kon hij op deze manier natuurlijk niet inleveren. Snel renden hij en enkele anderen in dezelfde richting als waar de kwajongen heen was gevlucht.

Ondertussen trok de bus met het kapotte raam een hoop bekijks uit de buurt. Er kwamen vrouwen met gebladerde takken om de glassplinters uit de bus te ‘bezemen’. Wij waren nog steeds op onze hoede en aan het bekomen van de schrik. ‘Hij heeft dit al vaker gedaan’, klaagden ze tegen elkaar over de jonge vandaal. Ik was benieuwd hoe dit verhaal zou gaan aflopen.’

Niet verzekerd

‘Na enige tijd kwamen de mannen terug uit het dorp’, vervolgt Marike. ‘De jongen die de steen had gegooid, konden ze niet vinden. Wel zijn vader – een kleine, ietwat schuchtere man. Met hem zijn we naar het lokale politiebureau gereden. Daar werd druk gediscussieerd over hoe deze zaak kon worden opgelost.

De chauffeur stond erop dat er betaald zou worden voor de ruit. Ik geloof dat de schade ongeveer 600 euro bedroeg. Voor Ethiopische begrippen een vermogen. De vader van de jongen kon het geld duidelijk niet opbrengen, en vanwege bepaalde voorwaarden van de verzekering kon er ook geen aanspraak op een vergoeding gemaakt worden. Uiteindelijk kwam de oplossing uit voor ons onverwachte hoek…’

Celstraf

Marike vertelt: ‘De politieagenten liepen naar buiten, waar inmiddels het halve dorp bijeen was gekomen. Daar op straat werd de kwestie aan de menigte voorgelegd. Wat schetste vervolgens onze verbazing? De politie ging met de pet rond om geld op te halen voor de reparatie! Alle dorpelingen voelden zich verantwoordelijk voor het bereiken van een oplossing. Het was tenslotte ‘hun’ jongen die de steen had gegooid. Als bezoekers hielden we ons afzijdig. Dit was een lokale aangelegenheid.

Het duurde niet lang voordat het benodigde geld bij elkaar was. Zo waren wij er getuige van hoe deze kwestie op traditionele wijze werd opgelost. Tot tevredenheid van de buschauffeur en grote dankbaarheid van de vader, die anders misschien een celstraf tegemoet had kunnen zien.’

Terugvlucht

‘Voor de jongen die de steen had gegooid kreeg dit verhaal ongetwijfeld nog een staartje’, besluit Marike. ‘Voor de buschauffeur was de zaak echter afgedaan en zodoende konden we onze reis vervolgen. Dankbaar dat dit ongewilde avontuur tot een goed einde was gekomen. Ondanks de vertraging waren we gelukkig nog ruim op tijd voor onze terugvlucht. Eind goed, al goed.’