‘Ik zal hen nooit vergeten’

Hoe vergaat het een sponsorkind eigenlijk nadat hij of zij school heeft afgerond? Tijdens de sponsorreis naar de Filipijnen ontmoetten de deelnemers Ramina (20). Ook haar voormalige sponsorouders in Nederland waren erbij. Ramina blikt terug op haar tijd als sponsorkind en geeft ons een eerlijk en persoonlijk inkijkje in haar leven. ‘Hoe dan ook blijf ik op Hem hopen.’

Hoe kijk je terug op je tijd in het sponsorprogramma?

Ik kan wel zeggen dat mijn leven behoorlijk pittig was toen ik net in het sponsorprogramma kwam. Als sponsorkind voelde ik echter liefde en had ik het gevoel om ergens bij te horen. De Heere God heeft me Zijn genade en liefde betoond door de mensen van AMG (de partnerorganisatie van Woord en Daad, red.). Mijn sponsors was ik zeer dankbaar. Ik dank God dat Hij mensen zo’n mooi hart heeft gegeven.

Hoe was het om, gedurende je tijd bij het center, over de Heere Jezus en de Bijbelverhalen te horen?

De eerste keer dat ik over het christelijke geloof hoorde, kwam het allemaal wat vreemd op me over. Ik ben in een moslimgezin geboren. Het christelijke geloof is echter anders dan andere religies. In het programma van AMG heb ik liefde, vrede en hoop ervaren. Ik heb geleerd om niet ontmoedigd te raken door de moeilijkheden om me heen. Het leven is niet perfect, maar met God geloof ik dat alles mogelijk is. Hij bestuurt alle dingen, en ik geloof dat alles waar mijn familie doorheen gaat ook een reden heeft. Bij AMG heb ik ook geleerd dat het gebed krachtig is wanneer je echt op Hem vertrouwt. Ik ben zo dankbaar dat ik christenen heb ontmoet die hun geloof in God met mij gedeeld hebben.

Hoe zou je leven eruit hebben gezien als je niet de kans had gehad om gesponsord te worden?

Voordat ik werd gesponsord had mijn familie het financieel gezien zwaar. Waarschijnlijk was het heel moeilijk voor me geworden om mijn school goed af te ronden. Misschien had ik al op jonge leeftijd moeten werken om mijn eigen onderwijs en de eerste levensbehoeften van mijn familie te kunnen bekostigen. Wellicht had ik me afgevraagd waarom God me zo’n leven had gegeven.

Hoe was het contact met je sponsors toen je naar school ging?

Ik werd continu door mijn sponsors aangemoedigd met brieven en cadeautjes. Ik vond het zó attent dat ze me altijd een kaartje en foto’s stuurden voor m’n verjaardag. Al die jaren tot aan het moment dat ik mijn opleiding afrondde zijn Anton en Ada ontzettend gul geweest. Voor mij waren ze echt een zegen van de Heere. Als mijn tweede ouders. Ik zal hen nooit vergeten.

Hoe was het om je sponsors te ontmoeten?

Het was zo mooi en overweldigend om mijn sponsors hier in de Filipijnen te ontmoeten! Ik was heel verrast om ze persoonlijk te zien. Die dag heb ik gehuild omdat ik meneer Anton zag, en plotseling weer aan mijn vader moest denken die niet lang geleden is overleden en die ik mis. Op dat moment voelde het even alsof ik een nieuwe vader had.

Kun je wat meer vertellen over je huidige thuissituatie?

We wonen nog steeds in een arme wijk genaamd Muslim Compound in de stad Quezon, een van de steden rond onze hoofdstad Manilla. Er wonen hier zo’n twaalfduizend mensen. Ons huis is helaas nog niet in goede staat, omdat mijn moeder en mijn broer al lange tijd te kampen hebben met een slechte gezondheid. Ik vind het belangrijker om geld te investeren in hun gezondheidszorg dan in het huis. Verder is het vol in huis, aangezien mijn grootouders en andere familieleden ook bij ons verblijven. Op het moment heb ik nog geen relatie. Als de tijd rijp is hoop ik mijn ‘Mr. Right’ te vinden. Ik heb echter geen haast, aangezien ik me voor nu vooral focus op het vinden van een baan, verdienen en sparen.

Kun je ons wat meer vertellen over de baan die je gevonden had?

Na het afronden van mijn opleiding heb ik een poosje gewerkt bij een call center. Ik voelde me er helemaal thuis, maar ik had niet verwacht dat het werk zo moeilijk zo zijn. Na een week van training werd ik aangenomen en ik kreeg als taak om nieuwe diensten van het bedrijf aan te prijzen bij potentiële klanten. Twee weken lang deed ik mijn uiterste best, maar de klanten die ik belde waren totaal niet geïnteresseerd. Ik had graag de baan gehouden, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat dit het misschien toch niet voor me was. Daarbij kreeg ik ook het minimumloon, wat eigenlijk niet voldoende was voor mijn vervoerskosten, eten en om voor thuis te kunnen zorgen. Zodoende heb ik besloten om een andere baan te gaan zoeken.

Zijn er bepaalde moeiten of uitdagingen in je leven die je met ons wilt delen?

Nu ik mijn opleiding heb afgerond, voel ik sterk de behoefte om zo snel mogelijk een baan te vinden zodat ik mijn familie kan helpen. Ik heb echter moeite om een geschikte baan te vinden aangezien er heel veel afgestudeerden zijn die ook op banenjacht zijn. Ik denk dat ik mezelf nog wat sterker en met meer zelfvertrouwen moet presenteren, zodat ik eerder word aangenomen.

Een andere uitdaging waar ik mee zit is dat mijn broer niet in staat is om te werken vanwege zijn gezondheid. Hij heeft een probleem aan zijn galblaas, terwijl mijn moeder nog aan de medicatie voor tuberculose zit.

Op dit moment weet ik niet hoe ik in de financiële zorgen van mijn familie kan voorzien, maar de Heere God weet hoe graag ik hen zou willen helpen. Hoe dan ook blijf ik op Hem hopen. Te zijner tijd zal ik alle moeilijkheden vast te boven komen.

Is er verder nog iets dat je tegen de mensen in Nederland zou willen zeggen?

Graag wil ik tegen alle sponsors in Nederland zeggen: ontzettend bedankt voor uw vrijgevigheid! Ik geloof dat het God was die uw harten zo mooi, dienstbaar en vriendelijk heeft gemaakt. Ik bid dat God u overvloedig zal zegenen en dat u tot zegen zult blijven voor al die kinderen wereldwijd die hulp nodig hebben. In de toekomst hoop ik jullie voorbeeld zelf ook na te volgen.