Dit artikel komt uit de decembereditie van Werelddelen
Het jaar 2020 was voor iedereen, hier in Nederland maar ook ver weg, een vreemd jaar. Twee meiden vertellen hoe corona hun dagelijks leven veranderde en wat ze in die periode geleerd hebben. Ook al leven Sarai Abigail Solís Ajpi (Guatemala) en Hanna Nagtegaal (Nederland) duizenden kilometers uit elkaar: er zijn vooral overeenkomsten wat deze periode met hen heeft gedaan!
Sarai Abigail Solís Ajpi (14) Guatemala, La Verbena
De veertienjarige Sarai Abigail woont samen met haar ouders en oma in La Verbena, Guatemala, zo’n 10 minuten lopen naar haar school: Rayo de Luz. Haar vader bezorgt Chinese producten in de wijk, haar moeder en oma runnen het huishouden.
Hoe kijk jij terug op het jaar 2020?
Eerlijk gezegd vond ik 2020 een heel moeilijk jaar. Er waren veel dingen die opeens niet meer mochten. Gelukkig, en daar dank ik God voor, zijn we als gezin wel overeind gebleven.
De overheid nam bepaalde maatregelen om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Welke maatregelen hadden invloed op jouw leven en hoe heb je dat ervaren?
De scholen werden gesloten, net als de kerken. Daarnaast mochten we ook onze familieleden niet meer bezoeken. Dat was zwaar. Ik ga graag naar school, en ik houd van mijn familie. Hen niet meer kunnen zien vonden we als familie heel erg. Mijn werk voor school veranderde ook. Ik moest heel anders gaan werken, omdat ik alles zelf thuis moest doen. Zelf al mijn werk organiseren vond ik best wel lastig. Ons huis is niet groot, en nu we allemaal thuis waren zorgde dat ook soms voor spanningen. Ik moest mijn schoolwerk doen, maar tegelijk moest het werk in het huis gedaan worden. We proberen er met elkaar het beste van te maken.
In de media verschenen berichten dat veel mensen zich door de coronacrisis eenzamer zijn gaan voelen. Kun je je dat voorstellen? Leg eens uit?
Ik merk dat wij ons als familie, en ook de mensen om ons heen, noodgedwongen isoleren van anderen. We kunnen elkaar niet ontmoeten omdat we dan besmet kunnen raken. Dat zorgt ervoor dat je wereld heel klein wordt. De enige interactie die je nog hebt is online, en dat is natuurlijk lang niet zo leuk.
Ik ben dankbaar dat ik nog contact had met mijn juffen en meesters, en soms ook met de andere studenten, al was het dan online. Ik weet dat zij om me geven, net als mijn sponsors ver weg in Nederland. Dat maakt me dankbaar, ook al voelde ik me soms eenzaam.
Heb je iets geleerd van 2020?
Ik heb geleerd dat positief zijn heel belangrijk is, ook als het tegenzit. In ons huis was vaker ruzie tijdens de lockdown, en dan hielp het als ik positief kon zijn en mijn moeder bijvoorbeeld in het huishouden hielp. Ook heb ik geleerd om hygiëne en bescherming serieus te nemen, ook al is het soms best duur en ook onhandig, zo’n mondkapje. Maar bescherming is zoveel belangrijker!
Hanna Nagtegaal (17) Nederland, Dirksland
Hanna Nagtegaal
De zeventienjarige Hanna is net klaar met de middelbare school en begonnen aan haar studie Toegepaste Psychologie in Dordrecht. Ze heeft twee zusjes en een broertje, en houdt van muziek, gedichten en spreuken, haken en tijd met haar vrienden.
Hoe kijk jij terug op het jaar 2020?
2020 was voor mij een heel bijzonder jaar met een onverwachte wending. Toen in maart Covid-19 besmettingen steeds dichterbij kwamen, was het een onrustige en spannende tijd. Vol verwachting ging ik mijn examentijd als havo 5 leerling tegemoet.
De overheid nam bepaalde maatregelen om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Welke maatregelen hadden invloed op jouw leven en hoe heb je dat ervaren?
Wat voor mij wel de meeste impact had was dat het Centrale Eindexamen werd afgelast. Aan de ene kant scheelde dat stress, aan de andere kant vond ik het jammer dat we de laatste momenten met de klas gemist hebben.
Daarnaast kwam ik de hele week thuis te zitten. School, JV-weekend en andere kerkelijke activiteiten gingen niet meer door. Daardoor vielen sociale contacten voor een groot deel weg.
Ook mochten we niet naar de kerk, dat heb ik gemist. We konden gelukkig wel thuis live de kerkdienst volgen, maar ik miste toch een stuk verbondenheid.
In de media verschenen berichten dat veel mensen zich door de coronacrisis eenzamer zijn gaan voelen. Kun je je dat voorstellen? Leg eens uit?
Dat kan ik me zeker voorstellen. Je hele sociale leven valt weg. Nu had ik mijn broertje, zusjes en ouders nog om me heen, maar als je alleen woont en nergens heen kan, dan kan ik me heel goed voorstellen dat mensen zich eenzaam voelen.
Heb je iets geleerd van 2020?
Wat ik vooral geleerd heb van 2020 is dat je niets in de hand hebt. Ik kan nog zoveel plannen maken, maar in alles ben ik afhankelijk van God, Hij leidt mijn leven, op Hem kan ik vertrouwen.
Daarnaast heb ik geleerd dat het goed is om naar elkaar om te kijken. Al is het maar door het kleinste gebaar. Dat kan heel veel voor een ander betekenen.
Woord en Daad werkt veel in landen waar het leven door armoede al niet eenvoudig was. Nu is daar ook de pandemie gekomen. Wat zou je tegen jongeren in deze landen willen zeggen?
Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn voor hen. Ik zou willen zeggen dat ik voor hen bid en dat ze hun angst en zorgen bij God mogen brengen. ‘De HEERE nu is degene, die voor uw aangezicht gaat; Die zal met u zijn; Hij zal u niet begeven, nog u verlaten; vreest niet, en ontzet u niet.’ (Deut. 31:8) Houd vol!
Door Janita Kranendonk-de Vries, communicatiestrateeg