Mirthe: ‘’Het helpt mij om te bedenken of op te schrijven wat de lichtpuntjes zijn in mijn leven.’’

Paspoort

Naam: Mirthe Hoek
Leeftijd: 16
Gezin: 2 zussen (1 zus getrouwd), 1 zusje, en 1 broertje
School: Driestar College in Gouda
Leerjaar en niveau: havo 5
Hobby’s: piano spelen en zingen met mijn zussen.

Mirthe, jij zou vorig jaar in Sierra Leone zitten. Vertel eens?
Ik solliciteerde in de 4e klas om Young Ambassador te worden van Woord en Daad. We zouden op reis gaan naar Sierra Leone. Ik wilde meedoen voor de mensen daar, maar ook voor mezelf. Ik was nog nooit in Afrika geweest en had niet eerder gevlogen. Dat waren allemaal ‘eerste keer’-momenten.

Maar dat liep iets anders…
Ja, als het dan niet doorgaat, baal je natuurlijk enorm. Al voelden we het door de eerste lockdown ook wel aankomen. Maar toen dacht ik: misschien dan in de zomervakantie of na mijn examenjaar. Nou, niet dus.

Hoe reageerde je toen je definitief hoorde dat de reis niet doorging?
Ik dacht eerst kak, ik wil zo graag en nu lukt het allemaal niet. Maar daarna denk je: het is een soort luxeprobleem. Het gaat allereerst om de hulp aan die mensen. Ons hoofddoel, geld binnen halen, hadden we al gehaald.

Wat hielp jou om de knop om te zetten en de teleurstelling achter je te laten?
Dat lukte vrij snel. Je went er ook wel aan dat veel dingen niet doorgaan. De digitale reis die we dit jaar hadden was echt heel mooi. We videobelden met mensen in de Filipijnen, Sierra Leone, Colombia en Guatemala. Natuurlijk was het niet te vergelijken met een echte reis. Maar je ziet en spreekt de mensen en dat maakt dat je je echt verbonden voelt.

Word je er blij van om je in te zetten voor andere mensen?
Ja zeker, ik vind het leuk om mensen te helpen. Dat doe ik graag in mijn eigen Katwijk, maar ik word ook enthousiast van mijn zus, die vrijwilligerswerk doet in Albanië. Ze geeft daar Bijbelstudies en helpt mensen door kleding te naaien. Heel simpele dingen, maar je ziet wel waar je het voor doet. En dat kun je dan met en voor God doen. Daar ben ik veel mee bezig.

Is er iets wat jij meer bent gaan waarderen in de achterliggende tijd?
Ik ben sowieso de vrijheid die we hadden wel meer gaan waarderen. Je kon alles doen wat je wilde: tot laat buiten zijn, met mijn vriend naar het strand, iedereen hutjemutje in een huis. En ook ons gezin: dat het gezellig is en het prima gaat, ook al zijn we met veel. Dat zijn kleine dingen die je eerst niet zag, maar waar je best dankbaar voor kan zijn.

Wat helpt jou om ondanks teleurstellingen optimistisch te blijven?
Het helpt mij om te bedenken of op te schrijven wat de lichtpuntjes zijn in mijn leven. Te kijken wat ik allemaal wel heb. En gewoon contact houden met vriendinnen, lekker een rondje te lopen, iets kijken. Toen ik een periode in quarantaine zat, speelden we thuis tien keer per dag het spel Regenwormen. Dat was super gezellig.

Welke tip(s) zou je aan andere jongeren willen meegeven om optimistisch te blijven?
Bel iemand op of stuur een kaartje! Of iets simpels als een bloemetje plukken. Daar word je hartstikke blij van. En deel dingen waar je mee zit met anderen of praat erover met God. Dat lucht op en dan ben je nooit alleen. En dat we daar richting elkaar gewoon open over kunnen praten. Ook over de vragen die je bijvoorbeeld hebt. Dat helpt iedereen!