Reisverslag #7 – laatste dag van reis

25 januari 2022

We ontbijten in ons hotel in Cotonou. Meindert doet de dagopening vanuit Genesis 28 met het oog op de terugreis die vanavond gepland staat. Ik zal u wederbrengen-terugbrengen-in dit land….(Gen. 28:15)
De planning is om rond half tien naar de PCR-testlocatie te gaan. Dit omdat we vanavond laat de terugreis hopen te gaan maken. En die willen we het liefst met z’n allen doen. Hier gaat de nodige tijd in zitten.

We stappen weer in de bus en de reis gaat naar Grand Popo. We rijden op een weg waarlangs van alles te zien is, waaronder een groot mooi meer. Heel mooi! We gaan eerst naar de burgemeester om toestemming te vragen voor het bezoeken van de Verzonken Eilanden. Deze liggen aan de kust, waar duidelijk zichtbaar is hoe de erosie werkt. De burgemeester is er niet maar wel andere mensen daar die ons toestemming geven en ook met ons mee gaan.

We rijden een klein stukje en komen bij de Novorivier aan. Langs de rivier wonen mensen. Het ziet er armoedig uit. De mensen zijn vriendelijk. De vrouwen zijn met de was bezig. Ze halen water uit het meer en wassen in teilen hun was. Het leven van de vrouw hier is absoluut niet te vergelijken met ons leven als vrouwen in Nederland.

Overal ligt plastic. Plastic is iets dat we hier in Benin heel veel zien, het ligt overal. De mensen zijn hier van oorsprong gewend dat alles organisch is, het verteerde allemaal vanzelf. En in Benin is  geen verwerking van plastic. Het hoopt zich op langs de straten. Ik vraag me af hoe dit zal ontwikkelen in de toekomst.

Wij stappen in 2 boten en varen eerst 17 kilometer. Gelukkig gaat de boot snel zodat er ook wat verkoeling te voelen is. Onderweg zien we mooie bloemen op het meer drijven. Allereerst bezoeken we vogeleiland. Een stuk grond dat door talloze vogels gebruikt wordt als rustplaats op hun trektocht.

Daarna naar een eiland waar wel heel duidelijk werd wat wind en zee samen kunnen presteren. De erosie is duidelijk zichtbaar.  Momenteel worden er dijken ter bescherming opgespoten. Het eiland staat vol met palmbomen die vol zitten met kokosnoten. De wortels van die bomen komen door de erosie een heel stuk boven de grond.

We worden daar heel spontaan ontvangen door de mensen die er leven, ongeveer vijftig, waaronder ook veel giechelende kinderen die ons bekijken. De vrouwen zetten banken klaar in een kring. En dan komt er een man aan die in kleermakers zit gaat zitten en een grote hakbijl in zijn handen heeft. Hij maakt de kokosnoten met zijn bijl open zodat we kunnen drinken. Als we de kokosnoot leeg hebben hakt hij ze in vieren waarna we de kokos er uit kunnen lepelen met een lepel gemaakt van de bast van de kokos.

Vervolgens varen we een stuk verder en zien in de verte de golven van de oceaan, krachtig rollend. We varen daar naartoe en klimmen over de dijk en zien een oneindige verte met water en golven. De rivier Mono stroomt dus de oceaan in. En de meesten van ons gaan even met de benen het zoute water in. We maken foto’s en gaan weer terug de boten in. Terug naar waar we vandaan komen. En met de bus weer naar Cotonou.
Onderweg druppelen langzaam de uitslagen van de PCR-testen binnen. Uiteindelijk wachten we nog op twee uitslagen. Na een rondje bellen blijkt dat dit betekend dat die twee waarschijnlijk positief getest zijn. Zij kunnen dus niet mee vanavond terug naar Nederland. Maar moeten de volgende dag op kantoor verschijnen om de uitslag op te halen. Dat is een domper voor de hele groep. Niet ziek en toch blijkbaar positief getest. Lourens, onze bevlogen Woord en Daad-reisleider, blijft bij ons. Gelukkig voor ons maar voor hem is dat ook een teleurstelling.

We voelen ons verslagen en brengen met Abel en Andre, de locals van hier, de groep in de bus naar het vliegveld. We nemen afscheid, zwaaien en dan vangt de terugreis voor de meesten aan. De anderen gaan terug naar het hotel, zoeken een restaurant om te eten en moeten wachten op de volgende dag wat die zal brengen.

Zo is er een’’ bijna’’ einde gekomen aan een bijzondere waardevolle reis met mooie mensen en goede gesprekken. Weet niet wanneer ik naar huis mag, maar ik neem heel veel mee. Heb veel mensen hier mogen ontmoeten, veel cultuur gezien, maar ook een cultuurshock ervaren. Ik wist wat me zo ongeveer te wachten stond, maar in real life meemaken is duizendmaal anders. Het geeft ook zorgen. Zorgen om de mensen hier, de mensen die werken in de projecten. En wat een groot wonder is het dan, zo groot, dat wij een Grote God, een Almachtige Koning hebben die hoog vanuit de hemel deze mensen ziet, ons ziet, alles weet, zorgen wil; daar mogen we om bidden.