De vader van Sheikh Rashid Shabab Ratul (16 jaar) is weer een dag thuis. De jutefabriek waar hij werkt is vandaag gesloten, omdat er te weinig aanvoer van jute is. De Bengaal werkt hard om zijn vrouw, dochter en zoon te onderhouden, maar het valt niet mee. Het salaris is al geen vetpot en met deze ‘verplichte vrije dagen’ ziet het er somber uit. Met moeite kan zijn vrouw drie maaltijden per dag op tafel zetten.
Noodgedwongen moet eerst zijn dochter stoppen met haar opleiding. Als Sheikh Rashid zijn basisschool heeft afgerond, komt er ook een einde aan zijn schoolloopbaan. ‘Ik had weinig te doen toen ik niet meer naar school kon,’ vertelt Sheikh Rashid. ‘We wonen in een klein dorp ver van de grote stad. Ik doodde de tijd door op straat te hangen en ik maakte verkeerde vrienden.’ Op straat komt hij in aanraking met veel verleidingen; drugs, straatroof en zakkenrollen en meisjes lastigvallen.
Als we Sheikh Rashid spreken, zit hij op een krukje. Geconcentreerd werkt hij aan de achterkant van een koelkast. Wat is er veranderd? ‘Mijn ouders en zus maakten zich grote zorgen om mij, omdat ik op straat rondhing,’ vertelt hij. ‘Ze zochten naar een oplossing.’ Als ze horen over het trainings- en opleidingsprogramma van de partner van Woord en Daad weten ze dat dit Sheikh Rashid een kans zal geven. ‘Met hun instemming werd ik toegelaten tot een twee jarige opleiding voor koeling en airco monteur. Ik heb mijn leven op straat achter me gelaten. Ik bid dat ik mag slagen voor mijn opleiding en dat ik een eigen bedrijfje kan starten.’