Blogs en columns

Op deze laatste dag staat een bezoek aan Gazipur gepland en een bezoekje aan een sokkenfabriek.

In Gazipur zullen we in Home of Blessings de14 sponsorkinderen ontmoeten van de deelnemers aan deze reis. Twee uur na vertrek uit het Hotel komen we aan bij het meisjeshuis. De reis ging vlot voor ons gevoel, wellicht ook omdat het vrijdag is en het in dit overwegend moslimland de wekelijkse vrije dag is, waardoor er minder verkeersdrukte is. Om ongeveer 11 uur staan we met de bus voor de poort en er is op ons gerekend. De deuren van de poort zwaaien open en ongeveer driehonderdvijftig  meisjes staan voor ons op het toegangspad keurig opgesteld in hun mooie kleren. We stappen uit en worden verwelkomt met tromgeroffel. Allemaal blijde gezichten, de trommelaarster voor ons uit, lopen we tussen de meisjes door, die langs de weg staan opgesteld en met bloembladen strooien. Wij zijn ook best een beetje gespannen voor de ontmoeting en wij denken dat ook de meisjes het best wat spannend vinden, voor de meesten is het een eerste keer dat ze hun sponsors zien.

Nadat wij ons wat hebben opgefrist en koffie hebben gedronken in het huis gaan we naar de grote zaal waar de meisjes ons opwachten met applaus. Een meisje leest een stuk uit de Bijbel en een ander opent met gebed. Het is mooi om dat te zien. Daarna welkomst liederen  en ingestudeerde stukjes met muziek en zang, een prachtige show, waarna we op het podium mogen vertellen wie we zijn. De sfeer zit erin en we delen een nuttig maar ook leuk cadeautje uit voor alle meisjes. Daarna  gaan de meisjes naar buiten en blijven de  sponsorkinderen met ons achter voor de ontmoeting en een extra cadeautje. Voor een aantal is het de eerste keer en een beetje onwennig maar het ijs is snel gebroken, voor anderen is er herkenning en zijn er schouderklopjes knuffels en tranen. Prachtig zo’n ontmoeting en alle meisjes hebben natuurlijk hun eigen karakter, de één bescheiden en zacht, de ander spontaan en weer anderen lekker bijdehand. De ontmoeting is voor ons en de meisjes eigenlijk niet onder woorden te brengen. Je bent echt hun tweede ouder of zus. Daarna volgt de gezamenlijke lunch die weer door één meisje wordt begonnen met gebed. Ze lopen met hun bordje langs het buffet en eten de rijst met hun rechterhand. Het is overweldigend voor ons om dit alles te zien. Daarna komt natuurlijk het afscheid, na de foto sessie en babbel kwartiertje buiten. Er vallen echte tranen, maar we moet gaan en moeten ons losscheuren van onze meiden. Zwaaien handkusjes toet toet en het is voorbij. We moeten hier echt van bekomen.

Op naar de sokkenfabriek en dat geeft weer wat afleiding. Deze fabriek is al wat ouder en hier worden ongeveer 60.000 sokken in de week gemaakt met breimachines voor de Japanse en Europese markt. Hier verdienen ongeveer 150 werkers de kost, en de eigenaar laat zien waar de komende week een tweede lijn zal worden geïnstalleerd. Na afloop van ons bezoek krijgen we allemaal een paar sokken mee, de vrouwen roze en de mannen blauwgroen. Na het applaus terug naar Dhaka voor het afscheidsdiner. Onze begeleiders van CSS en Jacob Jan en Marius sluiten zich weer aan.  Na het diner nemen we afscheid van onze vrienden met een hoofd vol gedachten en herinneringen die de komende tijd hun plekje moeten krijgen in ons leven van alle dagen. We moeten beloven aan hen te denken in ons gebed voor hen en hun land waar de armoede groot is en het christendom zo gering. Een gebed voor uitbreiding van het koninkrijk van God en het geloof in het evangelie van Christus.

VorigeVolgende

Gerelateerde berichten

RO Groot Rotterdam bezoekt Bangladesh (6)

Woensdag 6 februari

Bezoek houtbewerkingsbedrijfje en hospitaal

Het wordt vandaag een hele drukke dag waarin wij hele mooie projecten zullen gaan bezoeken.

Vooreerst gaan we onze koffers klaarmaken voor vertrek naar Dhaka. Om 8.30 vertrekken we naar een micro credit groep. Daar aangekomen zijnde zitten de vrouwen al klaar met een coach om ons te ontvangen. We krijgen een uitgebreide uitleg over het verlenen van micro kredieten aan deze vrouwen.

Elke groep bestaat uit ongeveer 15 leden en elke week bezoekt de coach deze groep om de terugbetalingsverplichting te incasseren en te registreren. Dit doet ze bij 24 groepen. Deze gegevens worden door de coach digitaal verwerkt. Daarnaast heeft ze ook een sociale functie om met de mensen te spreken over allerlei zaken die het gezinsleven aangaan, zoals verzorging van kinderen e.d.

Ook bezochten we een small business. Dit was een houtbewerkingsbedrijfje, zij maakten slagplanken voor cricket. Heel leuk was te horen dat ze zelfs deze cricket planken naar het buitenland exporteren.

Daarna bezochten we het hospitaal van CSS wat zeer goed aangeschreven staat in de wijde omgeving.

In de maand maart komt er een team van Amerikaanse chirurgen kinderen met een schisis opereren. Na bekendmaking via radio en folders komen er ruim 100 kinderen, maar er kunnen er helaas maar 48 worden geholpen. Daarom wordt vooraf op de gezondheid van deze kinderen gescreend. Het is heel mooi dat deze kinderen gratis geholpen worden. Verder besteedt dit ziekenhuis aandacht aan safe motherhood, aidspreventie, lepra, babyzorg en WASH.

De revenuen van het AVA center in Khulna worden gebruikt voor o.a aidspreventie. We kregen een rondleiding door het ziekenhuis en kregen veel informatie betreffende de verschillende afdelingen. Het is hier gebruikelijk dat familieleden de opgenomen zieken bijstaan in het ziekenhuis. Heel opmerkelijk was de oogafdeling die zeer goed geoutilleerd was. Sinds deze maand is er een gecertificeerde opleiding gestart voor verpleegsters. Deze opleiding duurt 3 jaar.

Op onze vraag waarom ze deze opleiding volgden kregen we het mooie antwoord dat ze de gemeenschap wilde dienen. Gezien de tijd drong en er nog meer op het programma stond moesten we afscheid nemen van de staf van het ziekenhuis.

Tussen de middag bezochten we het vis project waar we de lunch gebruikten. Helaas waren de vissen te klein om ze te vangen. We hadden een prachtig uitzicht over de rivier. Tevens is de rivier een bedreiging voor dit project gezien de rivier de dijk wegslaat van de visvijvers.

We moesten daarna weer naar het AVA center om op tijd op airport Jessore te zijn voor vertrek naar Dhaka. Onderweg naar Jessore hebben we nog een bakkerij bezocht die Gerrit Casteleiijn 5 jaar geleden ook bezocht heeft. We hebben met elkaar geconstateerd dat er een ontwikkeling had plaatsgevonden in de bakkerij en de omzet was verdubbeld.

Graag wil hij in de toekomst nog een spuitmachine aanschaffen om de koekjes niet meer handmatig te hoeven maken.

Na een niet risicoloze rit kwamen we in Jessore aan en vlogen naar Dhaka waar we in een splinternieuw hotel terechtkwamen. Na een heerlijk diner gingen we moe  maar voldaan naar bed.

VorigeVolgende

Gerelateerde berichten

De dag is aangebroken om met een aantal RO van Groot Rotterdam te vertrekken naar Bangladesh.

Businessclub Het Groene Hart gaat de komende jaren vaktrainingen in Dessie  ondersteunen. Tijdens deze reis bezoeken ze met Woord en Daad vaktrainingen en bedrijven in Dessie (Noord-Midden-Ethiopië), om kennis te maken en te bediscussiëren hoe de school de komende jaren jongeren kan trainen voor bedrijven en directe samenwerkingen met bedrijven kan creëren. 

Dag 3, 28-11-2018

Vroeg uit de veren want ontbijt om 5.45 en na wat gedoe bij de receptie staan wij toch nog even over half zeven op het vliegveld om naar het zuiden te vliegen, Dessie is onze bestemming. Op het vliegveld is het bijzonder druk en ternauwernood halen wij onze vlucht naar Combolcha. Na een korte vlucht, worden wij opgehaald door een medewerker van Hope Enterprises van de branch in Dessie. Onze eerste gang is om onze bagage af te geven in het voor ons gereserveerde hotel. Het hotel wat uitgezocht was bleek overboekt en wij konden terecht in een naburig hotel. Een basic hotel met een paar ongemakken maar wie maalt daarom als hij de mensen op straat heeft zien slapen.

Hierna worden wij naar de branch van Hope Enterprise Dessie gebracht. Kort hebben wij een ontmoeting met Tesfaye, vanwege onze begeleider uit Addis Ababa met dezelfde naam, noemen wij hem gemakshalve Tesfaye Dessie. Maar dit terzijde, wij ontvingen een rondleiding over de campus van Hope Dessie. Als eerste bezochten wij de kleuterklas en werden wij enthousiast  begroet door denk ik wel 40 kinderen. Na diverse lokalen te hebben bezocht kwamen wij in de keuken. Hier werd voor de hele school de maaltijden bereid. De lunch bestaat uit een soort grote pannenkoek met daarop uitgegoten een soort tomaten saus. Je eet dit door een stuk van de pannenkoek af te scheuren en dit in de saus te dopen, uiteraard met je handen. Vermeldens waard is dat leerlingen op school kunnen eten als dit thuis niet het geval is en zelfs komt het voor dat de armste leerlingen nog eten mee naar huis krijgen.

Vervolgens kwamen wij aan in het ICT lokaal hier waren scholieren bezig op computers om met tien vingers te leren typen. Na het ICT lokaal kwamen wij in de praktijklokalen van textiele vorming en metaalbewerking. Het lokaal van textiele vorming was kort geleden opgeknapt door studenten. Hier stonden een groot aantal naaimachines, loc machines en tafels om patronen te kunnen knippen opgesteld, een voorbeeld van een goed praktijklokaal. Het lokaal van metaalbewerking bevatte een groot aantal gereedschappen en machines voor de metaalbewerking. Veel machines zijn wat ouder maar goed te gebruiken. Hier kwamen wij, op de muur geverfd, de 5 grondregels van het Japanse Kaizen tegen een aanpak om te veranderen naar beter.  Dit uitgangspunt is ook typerend voor de branche van Hope Enterprises Dessie, je ziet dat ze daar ook echt aan werken. Een uitdaging voor de metaalbewerking is om aan goedkope verbruiks materialen te komen de prijs van metaal schijnt enorm te zijn gestegen. Ook het tekort aan deviezen van het land speelt hierin een rol.

Na de lunch hebben wij het elektro lokaal bezocht. Wanneer je de gebrekkige elektra installaties in gebouwen ziet is dit een opleiding met baanperspectieven. De rest van de middag hebben wij van Tesfaye Dessie een presentatie gehad over het wel en wee van de branch Dessie, aan de orde kamen de prestaties van de opleidingen en de kwalificaties van docenten. De hoeveelheid leerlingen die een opleiding ontvingen en de uitdagingen die men moest overwinnen. Ook werd er stil gestaan bij een EU project om migratie in het algemeen tegen te gaan. Het migratieprobleem is niet alleen van Afrika naar Europa maar ook de migratie binnen Afrika is een issue. Dit project omvat de ontwikkeling van mensen en het initiëren van lokale werkgelegenheid.

Businessclub Het Groene Hart gaat de komende jaren vaktrainingen in Dessie  ondersteunen. Tijdens deze reis bezoeken ze met Woord en Daad vaktrainingen en bedrijven in Dessie (Noord-Midden-Ethiopië), om kennis te maken en te bediscussiëren hoe de school de komende jaren jongeren kan trainen voor bedrijven en directe samenwerkingen met bedrijven kan creëren. De school geeft hoge kwaliteit vakonderwijs aan jongeren uit de allerarmste gezinnen in Dessie, en is de afgelopen jaren uitgegroeid tot de beste vakschool in de omgeving. Hier zijn we trots op. We gaan gesprekken voeren hoe we dit verder kunnen uitbouwen, om nog meer jongeren die uit zeer arme gezinnen komen goed te trainen voor een goede baan, zodat zij met hun families de armoede kunnen ontstijgen.

Dag 1 – 26-11-2018

Vandaag allemaal vroeg. Het was koud en een beetje mistig in de polder. Een voordeel van vroeg vertrekken is dat er geen files staan.

Bij ons afgesproken meeting point op Schiphol kwamen wij praktisch tegelijk aan. Dat voelt direct aan als een (h)echt Business Club Het Groene Hart-team dat Ethiopië gaat bezoeken.

Wij zijn benieuwd wie wij gaan ontmoeten en wat wij kunnen gaan betekenen voor de vakschool van Hope Enterprises in Dessie.

Vanaf Schiphol is het maar een goed uur vliegen naar Frankfurt-airport. Daar was het 3 uur wachten voor de vlucht naar Addis Ababa. Wij gebruikten de tijd om lekker even met elkaar bij te kletsen. Ook de vlucht naar Addis Ababa verliep voorspoedig. In ons hotel hebben we nog even met elkaar wat gedronken en de volgende dag doorgenomen. Morgen bezoeken wij het hoofdkantoor van Hope Enterprises en de vakonderwijs activiteiten in Addis Ababa. De dag willen wij afsluiten met een kennis making met de Ethiopische cultuur.

Nu maar gaan slapen.

Na een ontbijt met bruine bonen zijn we vandaag vertrokken. Samen met een gids en twee paarden zijn we de vulkaan Pacaya opgeklommen. De laatste uitbarsting van deze vulkaan was in 2014. Desondanks noemde onze gids het een ‘goede vulkaan’. Al snel gaven Els en meneer Van Eckeveld op. De paarden kwamen dus goed van pas. Op onze route hebben we uitgekeken op de vulkaan Fuego, die in juni van dit jaar actief was. De lokale bevolking spreekt deze naam met ontzag uit.

Net voor het einde van de heenweg hebben we, zittend op een warme ondergrond van lavastenen,  geluncht en marshmallows gegeten, opgewarmd door magma. We zagen de rook omhoog komen vanaf de helling. Soms konden we ook even de rode gloed zien die van de helling afliep. ‘Lava’, zei onze gids. Indrukwekkend om zo de majesteit van God te zien en te ervaren in de schepping.

Omdat de vulkaan nog actief is, konden we niet helemaal naar de top. Toen we op het hoogste punt waren waar het nog veilig was, hebben we genoten van het prachtige uitzicht op Guatemala-City.

De afdaling was erg bijzonder. Het pad was van grind waar je alleen maar in weggleed. Al springend en glijdend zijn we weer terug bij de auto aangekomen. Als deze blog geplaatst wordt is ook bij ons de zondag voorbij.  We bezoeken een kerkdienst in Guatemala. Deze kerk is verbonden met het zendingswerk van de Free Reformed church in Noord-Amerika.

We begonnen ‘s ochtends vroeg met een bezoek in de school in Nim Jay. Daar waren we getuige van 4 leerlingen die de basisschool afgerond hadden. Wat ze in de toekomst gaan doen is onzeker. Veel ouders vinden het namelijk helemaal niet belangrijk dat hun kind naar school gaat. Als het maar mee op het land kan werken.

Daarna gingen we twee families in Nim Jay bezoeken, waarvan de kinderen op de school zaten van AMG Guatemala. Bij het eerste bezoekje vertelde de vader van het gezin dat hij 72 uur per week werkt! Het tweede bezoek was bij een trotse oma, omdat haar kleinzoon Selvin één van degene was die de basisschool had afgerond. De ouders van Selvin en zijn zusje zijn overdag nooit thuis, dus moet oma voor hun zorgen. Hij wordt gesponsord door een familie uit Nederland. Hij stuurt trouw zijn brieven, maar tevergeefs… Selvin heeft nog nooit een brief terug gehad. Dat komt vaak voor zei de directrice van de school. Maar gelukkig had Mevrouw Blokland kaarten meegenomen die haar leerlingen hadden gemaakt. Die hebben we gegeven voor de sponsorkinderen die nooit post kregen.

Na een lange tocht kwamen we die middag in kamp Canaan. Dat is soort van vakantie oord voor de jongeren die op de AMG Guatemala scholen zitten. Daar kunnen ze een week per jaar uit alle ellende van het dagelijks leven ontsnappen en met elkaar over hun relatie met God en anderen nadenken. We werden er heel hartelijk ontvangen. En natuurlijk moesten de jongens even zwemmen terwijl wij allang onze vesten hadden aangetrokken.

Nadat we ons uitermate netjes gekleed hadden, gingen we met z’n allen eten. Na een maaltijd met rijst, kip en soort van koffiethee gingen de jongeren hun stukjes spelen over goed en kwaad. Ook werd er die avond gevraagd of ze een contract wilden tekenen om God te dienen door hun relaties op de juiste manier te onderhouden. Er werd gebeden met de groep die instemde maar ook met de groep niet wilde of konden tekenen. Het was een hele emotionele avond, en we zijn God heel  dankbaar dat wij er bij mochten zijn.

Het was vandaag weer een mooie maar vooral ook een leerzame dag! Vanochtend begonnen we natuurlijk aan ons ontbijt. Heel anders dan bij ons in Nederland. We hadden een soort van gebakken ei in kruimels met brood, gekookte banaan en worst. En daarmee begon de dag!

We gingen als eerst naar een kantoor van AMG en naar de school die bij het kantoor staat. Het was heel interessant. Leerlingen zitten natuurlijk ook op school om iets te leren maar ook voor hun eigen ontwikkeling. Zij proberen elk kind zoveel aandacht te geven als nodig is maar ook psychische hulp als die persoon dat nodig heeft. Op deze school zitten 800 leerlingen. Een cursusjaar is van half januari tot begin oktober. Nu was er een vakantiebijbelweek.

Daarna gingen we naar een middelbare school, Santa Maria. Hier zitten leerlingen op vanaf 15 jaar tot begin 20 jaar. Zij leren daar wat wij al op de basisschool leerden. Net als op de vorige school is de HEERE heel erg belangrijk. Daarnaast houden ze ook erg veel van gezelligheid en muziek. Ter ere van ons bezoek werd er spontaan een musical opgevoerd. Daarna hebben we met elkaar een partijtje voetbal gespeeld (meisjes voetbal) en dat was echt heel leuk!!!

Na de lunch bezochten we de algemene begraafplaats van Guatemala. Vandaar hadden we ook een uitzicht over de plaatselijke vuilnisbelt. Ongeveer 60.000 mensen verdienen hun geld met het werken in het vuil. Regelmatig gebeuren er ongelukken en zakken mensen in de vuilnisbelt weg.

Als afsluiting van de dag bezochten we nog een stukje van het rijke gedeelte. Het is schrijnend om het verschil tussen enorm rijk en verschrikkelijk arm. Kinderen die tussen de auto’s lopen bij de stoplichten in de hoop dat ze een voorruit mogen wassen.

Onze avondsluiting ging over afhankelijkheid. Wij zijn afhankelijk maar kinderen hier zijn soms echt afhankelijk van de sponsoring door anderen.

Eindelijk. Het is zover. Na vele maanden voorbereiding en actievoeren voor het goede doel is de datum van vertrek aangebroken. Om 5.30 ontmoetten we elkaar op school. Na de dagopening vertrokken we per auto naar Schiphol. Na 11 uur vliegen zijn we veilig geland in Houston.

Het valt niet mee om de USA binnen te komen. Een enorme aankomsthal vol met mensen die allemaal langs de loketten moeten. Paspoortcontrole, Esta-document, douaneverklaring, vingerafdrukken en de camera. We zijn bekend in de USA! Tijdens het overstappen nog langs de drugshond. Uiteraard slaat deze niet aan bij onze groep. Op het vliegveld van Houston moesten we nog ruim 5 uur wachten op de vervolgvlucht naar Guatemala-City. Het deed wel een aanslag op onze energie. Er werden verschillende activiteiten gedaan om wakker te kunnen blijven. Van een rondje lopen tot aan opdrukken en planken toe. Uiteindelijk mochten we weer gaan boarden. Eindelijk vertrekt het vliegtuig naar Guatemala-City. Deze keer een vlucht van ongeveer 3 uur.

Om 12.00 uur (7 uur Nederlandse tijd) kwamen we aan in ons guesthouse. We hebben samen de Heere gedankt voor zijn bewaring onderweg.

De komende tijd in Guatemala staat in het teken van de kennismaking met partnerorganisatie AMG, waar we als school een band mee op willen bouwen. Op onze eerste dag bezoeken we ’s morgens het kantoor van AMG. ‘s Middags wacht een bezoek aan Guatemala City. We houden u op de hoogte van alles wat we doen. Tot morgen D.V.

VorigeVolgende

Na een heerlijke nachtrust in Residence Diane hebben we ons gereed gemaakt voor vertrek en zijn richting het Job booster kantoor gedaan. Tijdens de rit hebben we nog een korte stop gemaakt op een locale markt en hebben gepind bij de Ecobank. De markt: een mierenhoop, veel groente en fruit, een waar feest van kleuren, wordt beheerst door vrouwen. Bij het Job Booster kantoor werden we warm ontvangen door Barto en zijn team: Jean (chauffeur), Christoffe (TVET), Eugenie (financiën), Flavienne (monitoring) en Beatrice (secretaresse). Een mooi kantoor in een goede wijk, wat ook door twee andere organisaties gehuurd waarmee Job Booster / W&D samenwerkt. We hebben over en weer uitgebreid én zakelijk geëvalueerd, waarbij herkenning aanwezig is. Wel mooi om te zien dat ze heel ongeduldig waren onze mening te horen, het voorstelrondje werd bijna overgeslagen! Gelukkig had Barto en zijn team ook zelf een beeld gevormd en conclusies getrokken. We sloten af met een prima lunch.

Inmiddels was Daniël gearriveerd om ons mee te nemen naar Village Artisanale om souvenirs in te slaan. Ons doel was tweeledig: privé aankopen, en om veilingitems voor onze veiling van de RegioOndernemers Midden Holland op 29 november. We hebben prachtig, exclusieve en authentiek Burkinese handgemaakte kunstwerken kunnen kopen. In Village Artisanale konden we achter de schermen kijken hoe dit gemaakt werd. We hebben echt souvenirs met een verhaal, bijvoorbeeld een zwaard dat we onder het genot van een kopje sterke thee van gevluchte Touaregs gekocht hebben. Eerst de relatie leggen, veel praten en dan een deal maken. Touaregs zijn veeherders, die de kunst van het bewerken van metaal en leer uitmuntend beheersen. Kortom, veel onderhandelen, weglopen, moeilijk doen, terugkomen en voor de helft meenemen. En soms ook niet! Een heel mooie winkel was die van een mevrouw uit Bobo die van plastic draagtasjes via recycling allerlei tassen, etuis en dergelijke maakt. Daar mogen ze nog veel meer van maken, grondstof genoeg! In Village Artisanale hebben we ons prima vermaakt, dank zij de bezielende onderhandeling van Daniël.

Daarna verlieten we met een glimlach het terrein en gingen naar Henk en Joke van Ingen. We ervaren hier een stukje Nederland in Burkina. Het was heerlijk om bij deze mensen thuis te komen en onder het genot van een heerlijke bruine boterham met Bodegraafse kaas bij te praten. Hier konden we onze opgedane indrukken kwijt en hadden een goed samenzijn. Van de ruimte bij Henk en Joke konden we gebruik maken om onze koffers goed in te richten, zodat we zonder problemen de douane hopen door te komen. Rond half acht was toch het moment om afscheid te nemen aangebroken. We hebben ze hartelijk bedankt voor hun gastvrijheid en namen op de airport afscheid van Cees en de chauffeur Aruna. Cees blijft nog een weekje in Ouaga. Aangekomen op het vliegveld hebben we zeker zes keer onze paspoorten laten zien. Dick had pech en werd toch betrapt op wapensmokkel (metalen speelgoedautootjes gemaakt van restafval 😊). Na een ‘seal’actie en tien minuten praten kregen we dit ook mee in de handbagage. Goed geregeld.

Verder, ja, de vlucht naar Parijs vertrok op tijd iets na half elf, en was goed maar saai. Het eten was prima: kip met weinig vlieguren, duidelijk niet uit Burkina. Buiten was het echt donker, veel te beleven was er niet. Iets voor zessen maakten we een veilige landing op Charles de Gaulle in Parijs. Dankbaar voor de goede reis en na een goede bak koffie stappen we onuitgerust in de TGV naar Brussel. Mist en regen! Dat kennen we niet meer.

We zouden nog veel meer kunnen verhalen: de opgewektheid van de Burkinabe, het kleurenbombardement op de markten, de bejaarden en gehandicapten die – als ze geen familie of vrienden hebben – bijna letterlijk in de goot komen, het zware klimaat (’s middags 36 tot 38 graden en best vochtig), de grote chaos in het verkeer en het volstrekte gebrek aan onderhoud aan auto’s, vrachtauto’s en bussen, de vele bussen tussen Ouaga en Bobo die ’s avonds met pech stilvallen en waarvan de passagiers ‘gewoon’ in de berm pal naast de snelweg gaan zitten en afwachten wat de chauffeur voor hen kan regelen. We hebben nog even overwogen om John achter te laten om bussen en vrachtauto’s te onderhouden, maar die kreeg teveel oppositie van zijn betere wederhelft voor dit op zich mooie plan. Kortom, je blijft van de ene verbazing in de andere vallen.

Onze reis is bijna ten einde, de missie niet! Job Booster – Boosting Jobs.

Vandaag een drukke dag: we hebben een stevig programma voor de boeg. Half zeven uit bed, zeven uur ontbijt, kwart voor acht op de wielen. Het thema voor vandaag is ‘vakopleidingen’. De coördinator van Job booster in Bobo, Wolfgang Sanou, is tijdig te plekke en (bege)leidt ons de hele dag. Een goedlachse en deskundige man.

Als eerste zijn we bij de vakschool van Credo, Baraka geweest. Een mooie, brede school: basis-, middelbaar-, en vakonderwijs. Destijds door Wim Simons gestart: chapeau. Als eerste hadden we een prachtige ontmoeting met een zeker dertig jongemannen en vrouwen die op de Baraka school waren opgeleid, en nu allemaal aan het werk waren, deels als ondernemer. Mooi om te zien is dat er een doorgaande lijn is in de coaching door Silas en vakdocenten, na het verlaten van de school. Een levendige ontmoeting met een zeer gemotiveerde groep jonge mensen, die ook gevraagd en ongevraagd advies gaven aan de vakschool om het onderwijssysteem te verbeteren. Dat getuigt van durf, want je eigen school adviseren is hier niet zo gebruikelijk.

Tijdens op de rondleiding op de vakschool hebben we heel veel gezien. Prachtige Schneider trainingskits voor zonne-energie en motoraandrijvingen, die nog niet gebruikt werden, de techniek van het lassen die – niet alleen hier – voor verbetering vatbaar is, en dat men hier moet roeien met de korte riemen die ze hebben. Een prachtige vakschool, die verder kan groeien! Zoals gebruikelijk, sluiten we af met de ‘photo de famille’.

Het tweede bezoek was aan de huishoudopleiding CAFTD. Een vrij jonge opleiding die door Job booster in de versnelling gekomen is. Dat de huishoudelijke opleiding een kwaliteitsborging krijgt is nieuw voor Burkina, en geeft de werknemers ook meer zekerheid. Madame Colette Ouadraogo heeft visie en geeft krachtige leiding hieraan. We kregen een prachtige demo van bedden opmaken, waarvan wij zelfs nog konden leren ….. Veel dames uiteraard in de opleiding, wat uiteraard een vrolijk gekwetter oplevert. Wel weer een kans voor een charmeoffensief van André met uiteraard. een foto shoot. En ook hier: de photo de famille. We zijn de tel inmiddels kwijt.

Daarna hebben we de tweede locatie van deze school bezocht. Een klas met circa tachtig (!) leerlingen die onderwezen werden in ondernemerschap. Een jonge leerkracht, die deze hele groep bespeelt alsof het de gewoonste zaak van de wereld is: ongelooflijk! We kregen veel vragen terug, vooral op het gebied van ondernemerschap en het opleidingsprogramma in Nederland. Na ons bezoek werden de leerlingen losgelaten en genoten van hun maaltijd. Voor ons een uitgelezen kans om één op één contacten te maken, dat levert mooie inzichten op. Vrouwen die in de klas zitten, maar ook drie kinderen hebben. Een jongeman van misschien zestien jaar, die vraagt: hoe kan je ervoor zorgen dat ons beroep beter gewaardeerd wordt? Op zijn leeftijd denk hij al als een ondernemer, en maakt ijverig aantekeningen. En, om niet te vergeten: de Europese droom komt altijd op tafel: in Europa is alles beter en komt het vanzelf naar je toe. We sloten tot onze vreugde opnieuw af met een photo de famille.

Het vierde bezoek betreft de landbouwopleiding CFEA. Deze heeft een kersverse 10-daagse agribusiness opleiding die een versnelling gekregen heeft door Job booster. Een zeer gemotiveerde leraar en dito groep: ze komen omdat ze het echt zelf willen. De klas was voor ons langer gebleven en stelde ons mooie vragen. Het doel van de opleiding is dat ze een eigen business opzetten. Mooie opzet van de cursus: een test als nulmeting en resultaatverplichting. Geen resultaat = geen certificaat. De mooiste vraag was: kan je ons adviseren wat ik moet doen bij tegenslag? Daar konden we wel wat mee, want dat maken wij zelf ook mee. Gelukkig sloten we af met de photo de famille, in twee soorten.

Als kers op de pudding en tot groot genoegen van John bezochten we een autogarage. John was bijna afgehaakt, na alle naaiateliers, en André en Egbert ook wel. Dit was een hele mooie afsluiting van de dag. Monsieur Sanou runt zowel een middelbare school als een garageopleiding-met-garage. Iedere drie jaar levert hij tien deskundige monteurs af. Een voor Burkinese begrippen zeer nette garage en opleiding, waar orde en regel heerste. De eigenaar had vier jaar in Duitsland gestudeerd, in Mannheim. Hij sprak goed Duits. Dat was wel leuk, dan hoefde Cees een keer niet te vertalen. Al pratend vroegen we of er in Burkina ook een opleiding is voor vrachtauto monteurs. Het aantal vrachtauto’s die ‘en panne’ staan, zou zo’n opleiding wel rechtvaardigen! Je gelooft het niet, maar zo’n opleiding bestaat niet! De baas van het spul vond dit een mooi idee, en Wolfgang Sanou ook. Kortom, de kiem is gelegd. De les is wel dat je echt met ondernemers moet praten om te peilen wat hier leeft, en ook leerden we hoe belangrijk het is om een goede contactpersoon te hebben. Wolfgang is dat beslist. Om het verhaal áf te maken hebben we in het diepe duister nog een photo de famille gemaakt, waaraan wij uiteraard met plezier onze medewerking geven.

Tot slot zijn we weer geland in het hotel. Terugkijkend vonden we het allemaal inspirerend hoe zowel Wolfgang Sanou als madame Ouadraogo de leerlingen een hart onder de riem stak. Een deel van de Burkinabe is niet makkelijk op gang te brengen en ziet weinig perspectief, maar wij zijn vandaag jonge mensen tegengekomen én inspirerende leiders met visie, die dit volk verder gaan brengen.

Van 12 tot met 20 oktober zijn twee ondernemers en twee docenten van het Hoornbeeck College met Woord en Daad op bezoek bij het Job Booster programma in Burkina Faso. Via blogs doen ze verslag van hun ervaringen.

Rustdag. Niet alleen voor ons. Ook in Gourcy is het rustdag. De omgeving van het gasthuis, waar we verblijven, straalt rust uit.

Na het ontbijt zijn we op pad gegaan naar de kerk. De plaatselijke kerk, waar we naar toegaan, ligt op een afstand van zo’n 5 minuten lopen van het gasthuis. We lopen door een vrij dorre vlakte met hier en daar wat bomen en huizen.

De activiteiten bij de kerk beginnen al vroeg. Rond half 8 start de zondagschool. Na de zondagschool start de dienst met zang, begeleidt door verschillende muziekinstrumenten. Als we bij de kerk aankomen zijn ze al volop aan het zingen. Er zitten zo’n 100 tot 120 mensen in het kerkje. We worden gastvrij ontvangen en krijgen een plaats.

De zang vindt plaats in wisselende samenstellingen. Er is samenzang, af gewisseld door een koor van vrouwen, een groepje tienerdames of kleine kinderen. De betrokkenheid van de gemeente leden is groot. Het is mooi om te zien en te ervaren hoe ze vanuit hun culturele setting uiting geven aan hun geloof.

Na het zingen wordt er een collecte gehouden. Vervolgens worden er een aantal mededelingen gedaan. Als dit achter de rug is wordt er aandacht besteedt aan onze aanwezigheid. Ze zingen voor ons, ze bidden voor ons. We worden uitgenodigd om voor in de kerk te komen en ons voor te stellen en een korte uitleg te geven aan het doel van onze missie.

De voorganger vraagt of wij een Hollands lied op willen geven, wat vervolgens vertaald wordt in de streektaal. Ze hebben het snel te pakken en met z’n allen wordt gezongen: ‘Lees in je Bijbel, bid elke dag’. Een geweldige ervaring.

Na dit gedeelte houdt de voorganger (pastor Paul) een korte preek over 1 Korinthe 13: 1-7, waarin de liefde van God centraal staat. De liefde waarin Hij tot ons komt in Zijn Zoon Jezus Christus. Deze liefde drijft tot wederliefde. Deze liefde, gewerkt en gedreven door de Geest, wil verkondigd worden. Verkondigd aan iedereen, in alle talen, op alle plaatsen, op alle tijden. De preekt wordt voor ons vertaald in het Engels.

Na de kerkdienst strijken we neer onder de schaduw van de boom voor het gasthuis, voor een bak koffie. Daar worden ook de ervaringen en de indrukken van de dienst met elkaar gedeeld. Voor we aan de lunch beginnen komt er een jonge dame bij ons. Zij is dezelfde dame die deze morgen de leiding had bij het zingen. Ze is de schoondochter van de vorige voorganger. Zij komt ons vertellen dat God tot haar gesproken heeft. En uit dank voor wat wij allemaal doen, schenkt zij ons een lap stof met een specifiek Afrikaanse print, om kleding te maken. En dan te bedenken wat het betekent dat wij als welvarende mensen zo’n geschenk krijgen van de lokale bevolking. Dit is voor hun een behoorlijk offer.

Na de lunch is er tijd voor wat persoonlijke rust en ontspanning. Om drie uur is er een gesprek met Philippe Hij is de directeur van AEAD in Burkina Faso, een partner organisatie van Woord en Daad. Tevens is hij vice president van de Assemblée de Dieu in Burkina Faso. Hij preekt daar ook en geeft lidmaten onderwijs.

Na het gesprek is er nog weer wat tijd voor rust en ontspanning. Voor het diner vindt er nog een korte ontmoeting plaats met een sponsorkind van één van de secretaresses van Woord & Daad. Het werkelijke verhaal achter dit kind maakt duidelijk hoe nodig het is om dergelijke sponsorprogramma’s te steunen. Een kansloze weduw van – naar schatting – 35 jaar met vier kinderen tussen de acht en vijftien jaar, die er toch voor kiest om haar jongste dochter naar school te sturen.

In de loop van de avond trok er nog een flinke regen en onweersbui over. Dit gaf weer enige verkoeling. We gingen op tijd naar bed, want op maandag staat er weer een druk programma op de agenda.