Blogs en columns

Woord en Daad-medewerkers Arjen Bulk en Cees Oosterhuis reizen door Tsjaad met een groep betrokken ondernemers uit Veenendaal. Ze bezoeken onder andere het agrarische project van partnerorganisatie PCAR in Tsjaad. Volg hun belevenissen via deze blogs.

Ongelofelijk veel meegemaakt op reis naar Bousso. Vroeg ontbijten was natuurlijk afgesproken, oh geen probleem 6 uur staat alles klaar. Maar ja waar zijn de borden, broodjes en ons fruit dan? Jaaaaa dat doet mijn collega en die komt zo. Cees vist nog wat stokbrood uit de koelkast en hup naar het ontbijtje om daarna door de stad heen te crossen om de ochtendspits te ontwijken. Het blijft spannend hoeveel soorten verkeer elkaar kruisen als mieren in een mierenhoop zonder elkaar te raken.

Op het vliegveld is niet helder welke maatschappij de MAF is, toch wel maf op een internationale Airport, maar na wat heen en weer geschreeuw mogen we verder inchecken. De rode loper is op het vliegveld uitgerold voor de president maar wij mogen weg voor hij komt en zo heeft hij geen kennis met onze fantastische groep kunnen maken, hij weet niet wat die heeft gemist. De lucht in richting Ba-illi met een prachtig vliegtuig van de MAF. Vanuit de lucht een prachtig overzicht over het gebied in Tsjaad. Anderhalf uur later landen we op een smalle baan van zand en gras. Spannend om op deze korte baan al schuddend tot stilstand te komen.

We worden gelijk omringd door vele donkere jongeren en ouderen. Witte mensen zijn ook hier weer bezienswaardigheden maar ja dat wist u natuurlijk al dat wij BT’ers zijn hier in Tsjaad. Hup de auto in en al hobbelend en schuddend met de terreinwagens over ‘s Heeren wegen. Een tussenstop bij de kerk, om kip en macaroni naar binnen te werken, maagje voor Maarten en weer de auto’s in op weg naar Bousso. O ja even een anderhalf uurtje omrijden, de waterstand van de rivier is te hoog en dan vaart de pont niet, uhh? dat is toch alleen bij een lage waterstand? Nee hier niet want de pont kan aan onze kant niet ver genoeg naar de weg komen. Dan maar per bootje overvaren naar Bousso.

Aan de overkant wachten de taxi’s op ons, achterop een bromfiets scheuren wij naar het PCAR kantoor. Maar ja brandstofgebrek doet de brommer van mij snel weer afslaan. Dan maar verder achterop de volgende taxi. De jongeren lachen mij uit, een vrouw bestuurt deze bromfiets mijn wat grijze kleding staat in schril contrast met haar kleurrijk gewaad, prachtig ziet ze eruit. Bij aankomst bleek het een voorlichtster van PCAR.

Biologische vissoep met vers brood is ons avondeten dit keer. Dan op naar de vergadering met de boeren uit de omgeving, een kleurrijke bijeenkomst met vragen en antwoorden. Hoe kunnen we vooruit komen in maatschappelijk opzicht? Nog meer begeleiding in management en techniek? Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, verbetering geeft de mogelijkheid om kinderen onderwijs te geven.

Napraten buiten in de warme lucht geeft toch een soort van kampeergevoel. Eten dat doen we veel, om half acht komen de vrouwen weer met bladen vol eten op hun hoofden. Statige grote echt hele donkere vrouwen met ook weer prachtige kleurrijke gewaden. Na overleg besluiten we in de openlucht te gaan slapen. Binnen is het snikkie heet en dat vinden wij net een beetje te gek. Nog even douchen in de openlucht, kannetje water mee en hup naar de doucheruimte. De stortdouche kan aan want h door middel van een kan water giet je heerlijk fris water over je bezwete lichaam. Na de douche weer fris en fruitig genieten van geroosterde kip, de borrelnootjes van Bousso.

De mannen hebben hard gewerkt, stoken in de grond, touwen gespannen en hup de muskietennetten staan al klaar met de boxspring eronder. Welterusten en morgen misschien wel om 5 uur wakker worden door de opkomende zon.

Dit was onze aflevering van ter land, ter zee en in de lucht.

‘Naam van moed’, dat betekent Sayra’s naam. En moed heeft deze alleenstaande moeder. Ze is als onderneemster geselecteerd voor de ondernemerschapstraining in het sanitatieproject van Woord en Daad in Bangladesh. Maar daar is heel wat aan vooraf gegaan.

Omslagpunt

Honger en armoede waren lange tijd vast onderdeel van het leven van Sayra en haar zoons en dochter. Nadat haar man overleed, werd het alleen maar moeilijker. Om genoeg eten te kunnen kopen, werkte iedereen in het gezin als dagloner. Sayra was in dienst als bouwvakker, metselaar en verkoopster, haar kinderen werkten in een stal. Er begon iets te veranderen toen Sayra een bijbaan vond als verkoopster in een sanitair winkel. Sayra’s werkgever volgde een training en deelde zijn kennis met Sayra. Hij leerde haar om sanitaire producten te maken en te verkopen en prees haar om de kwaliteit van haar werk. ‘Voor het eerst voelde ik mij trots over mijn werk’, vertelt Sayra. ‘En ik zag het belang ervan. In onze gemeenschappen is de verkoop van betaalbaar sanitair belangrijk. Er zijn teveel gezinnen zonder werkend toilet of zonder plek waar ze hun handen kunnen wassen. ’

Een moedige stap

Echter voor een werkgever werken was niet Sayra’s droom. Dus ondanks haar inkomstenstijging, zette ze een moedige stap. ‘Ik zei mijn baan op en begon voor mijzelf’, vertelt Sayra. ‘Via het project kreeg ik een lening en support om mijn eigen winkel op te zetten. Ik verkoop nu producten als pijpen, cement en zand, die gebruikt worden voor de aanleg van onder andere latrines en wasbakken. Daarnaast maak ik nog steeds zelf producten, onder andere latrineonderdelen. Ook die verkoop ik.

‘Het is nog niet makkelijk, maar het is zoveel beter’

Ik heb 200.000 BDT (+/- 1900 euro) geleend en mijn winkel kost 2.000 BDT (+/- 19 euro) per maand. Maar mijn maandelijks inkomen is nu gestegen tot 36.000 BDT (+/- 350 euro). Mijn kinderen kunnen naar school, we hebben genoeg te eten en ik kan maandelijks iets van mijn lening aflossen. Natuurlijk zijn er nog steeds dingen moeilijk in mijn leven. Maar dit is een prachtige verandering, waar ik dankbaar voor ben! Ik zie uit naar de ondernemerschapstraining die ik nog ga krijgen, dan ga ik onder andere leren over sociale marketing. Zodat ik de producten uit mijn winkel beter onder de aandacht kan brengen bij families.’

We gunnen iedereen een gezonde toekomst! En een gezonde toekomst begint bij een schoon leven. Daarom zet Woord en Daad zich in de campagne ‘Wonderschoon’ van oktober tot en met december in voor schoon drinkwater, goede hygiëne en werkend sanitair voor kinderen en volwassenen in Ethiopië, Oeganda, Bangladesh en Haïti. Doet u ook mee? Lees meer op de startpagina van de campagne.

Woord en Daad-medewerkers Arjen Bulk en Cees Oosterhuis reizen door Tsjaad met een groep betrokken ondernemers uit Veenendaal. Ze bezoeken onder andere het agrarische project van partnerorganisatie PCAR in Tsjaad. Volg hun belevenissen via deze blogs.

Vrijdag, onze eerste volle dag in de hoofdstad N’ djamena in Tsjaad. Andreas haalde ons met zijn eigen auto op bij het hotel. Daarmee deed gelijk het eerste probleem zich al voor. Hoe krijgen we nog eens zes personen in de auto? Geen probleem, zei Cees. De brommertaxi’s, alsof ze het roken, stonden al naast ons. Zoals het rasechte Woord en Daad-medewerkers betaamt kozen Cees en Arjan voor het avontuur. Al laverend tussen andere weggebruikers en hobbels in de weg volgden zij ons achter op de brommer.

Andreas is geen gemiddelde Tsjadiër. De twintiger studeerde op verschillende plaatsen, tot bij het MIT in Amerika toe voor IT specialist. Zijn bedrijfje ontwikkelt een e-commerce platform voor de Afrikaanse markt. Hij droomt ervan de Afrikaanse Jack Ma te worden. Deze oprichter van Alibaba in China heeft van niets en vanuit het onmogelijke een miljardenbedrijf gecreëerd.

Voor dat ‘onmogelijke’ staat Andreas ook in een land waar 3 procent van de bevolking aangesloten is op elektriciteit en 11 procent een aansluiting heeft op het internet. Maar Andreas denkt groot. Zijn markt is Afrika, en niet uitsluitend Tsjaad. Hij gelooft in Afrika, in de kracht van de jongeren die ‘connected’ willen zijn. Binnen een aantal jaren zal de digitale transformatie van Afrika zich doorzetten, is zijn vaste overtuiging. Ongelooflijk wat een drive. Hij heeft ‘hoop’, dat houdt hem ook op de been. Dat is ook geworteld in zijn christen-zijn: ‘Hoe meer je geeft, hoe meer je ook mag verwachten’.

Op de bovenste verdieping van zijn kantoor wordt een training verzorgd aan jonge ondernemers. Ze volgen een cursus ‘app-ontwikkeling’. Na afloop moeten ze zelf apps voor mobiele telefoons kunnen maken waardoor ze hun business in een hogere versnelling kunnen brengen. Hij doet dit vanuit het initiatief ‘Generation ABCD’ (AnyBody Can Dream). Met dit initiatief worden startende ondernemers geholpen en begeleid. Het is een netwerk waar zich al vele (potentiële) starters bij hebben aangesloten. Met een aantal van hen hebben we gesproken. De meesten doen wel wat met IT. Natuurlijk, allemaal kleinschalig en veelal niet erg gefocust, maar allemaal met de vaste wil om te groeien. De een verzorgt IT services, de ander heeft met een zelfgebouwde website zijn omzet uit groenteproductie minimaal kunnen verdubbelen. Weer een ander is expert in de tuinbouw, is moeder van enkele kinderen, sluit binnenkort haar PhD af en reist de regio door om haar specialisme te gelde te maken.

Het is geweldig om te zien welke drive deze mensen in hun veelal armoedige omstandigheden ten toon spreiden. Dan is ook weer teleurstellend om te moeten constateren dat die idealen worden geremd door het totale gebrek aan risicodragend kapitaal. Eigenlijk ook wel weer te begrijpen, want het risico op falen is groot.

‘s middags liepen we nog een rondje over de markt. Druk, chaotisch, rommelig, maar met veel bedrijvigheid. Met hoop, ondernemingszin en ijver is er perspectief, maar er moeten nog veel hobbels worden geslecht.

 

 

Ariëtte Zoeteman uit Hendrik-Ido-Ambacht is samen met twee andere ‘meiden’ (Meike Korteweg en Jorieke Joosse) uit pabo-4 van Driestar hogeschool ambassadeur voor het project ‘Geef ze een tien’ van Woord en Daad. Ze trekt alles uit de kast om dit project bekendheid te geven.

Zo is ze het afgelopen jaar actief geweest om op haar stageschool leerlingen in beweging te krijgen voor kinderen in andere werelddelen. In november reist ze voor twaalf dagen af naar Nepal om bij te dragen aan het ondersteunen van leerkrachten op een school in Kathmandu. En op dit moment is ze druk met het organiseren van een bijzonder concert op een bijzondere locatie.

Ariëtte: ‘Ik vind het heel goed om buiten mijn eigen leefwereld te kijken en wat te betekenen voor anderen. Ook is het belangrijk dat Gods Woord over de hele wereld bekend wordt. Onderwijs speelt daar een belangrijke rol in. Het project “Geef ze een tien” is gericht op toerusting van leerkrachten en past daarom heel goed bij mij. Ik kan er zelf ook veel van leren.’

Volop werk

‘Je weet natuurlijk nooit hoe de toekomst eruit ziet, maar misschien wil ik na mijn studie ook wel voor langere tijd naar het buitenland om te kijken wat ik daar kan doen op dat gebied’, vertelt ze. ‘Want wat betreft onderwijsondersteuning is er in Nepal en andere landen volop werk aan de winkel. De kinderen stampen er vaak alleen lesstof en er is weinig aandacht voor sociaal-emotionele vaardigheden. Ouders vinden die vaardigheden vaak niet zo van belang.’

‘Studeren doe ik ook nog tussendoor.’

‘Geef ze een tien’ ondersteunt docentenopleidingen in onder meer Haïti, Nepal en Sierra Leone. De pabostudente zette afgelopen jaar haar stage in om ‘Geef ze een tien’ meer bekendheid te geven. Ze ontwikkelde, naast het materiaal van Woord en Daad, zelf ook nieuw lesmateriaal. Daarmee maakte ze kinderen bewust van de leefomstandigheden in andere delen van de wereld. Ook gaf ze presentaties over diverse landen en keek ze met de kinderen wat ze konden betekenen voor kinderen in die landen. Diverse acties, zoals karweitjes doen door middel van kluskaarten en een sponsorloop, waren het gevolg van haar lessen.

Ariëtte liep stage in het praktijkonderwijs en op een school voor voortgezet onderwijs. Ze maakte de school zo enthousiast dat er nu jaarlijks in de brugklas een actie op touw wordt gezet voor Woord en Daad. En dan waren er ook nog ‘kleine’ acties zoals een oliebollenactie op Driestar hogeschool, die ze samen met haar collega-ambassadeur opzette. ‘En studeren doe ik ook nog tussendoor’, zegt ze lachend.

Concert op 22 september

Op het moment dat we haar spreken is ze druk met het komende concert dat op 22 september zal plaatsvinden in de Augustijner kerk in Dordrecht, aanvang 19.30 uur. Flyers maken, sponsors zoeken, informatie verspreiden, enzovoort. De uit de middeleeuwen daterende Dordrechtse kerk is niet de minste en goedkoopste locatie. Ariëtte: ‘Je kunt wel een goedkope kerk huren, maar we willen echt iets moois bieden.’

Spreker uit Nepal

Daar gaan de uitvoerenden die avond natuurlijk ook voor zorgen. Op het programma staat een optreden van pianist Laurence Fierens, die deze avond gratis speelt en zich overigens ook inzet voor de organisatie van deze avond. Verder treden het Thoolse jongerenkoor Hananja, meisjeskoor Seba en kinderkoor Seba (beide uit Krimpen aan de IJssel) op. Lianne Ruitenbeek laat van zich horen op de dwarsfluit en er geven twee organisten acte de présence. Ook komt er een spreker uit Nepal om wat te vertellen over het project. Het exacte programma blijft nog een verrassing.

‘Sponsors hebben ervoor gezorgd dat de kosten voor het concert al grotendeels gedekt zijn. Dat betekent dat de opbrengst van de collecte geheel naar het project ‘Geef ze een tien’ gaat. Voor minder dan duizend euro doen we het niet’, besluit Ariëtte . Het concert begint om 19.30 uur.

Meer weten over het onderwijsprogramma van Woord en Daad, en de landen waarin we werken? Bezoek de Engelstalige website: http://ince.org/

Jammer genoeg begint vandaag de laatste dag in Cartagena. Het ontbijt begint zoals gewoonlijk 10 over half 8 en voor de verandering banaan met ei en een zoete bak koffie.

Om 8 uur staat iedereen opgemaakt en wel op het plein voor de groepsfoto, die hadden we immers nog niet gemaaktJ. De degelijke kleding werd al spoedig omgewisseld voor sportkleding wanneer iedereen zich naar het sportveld begeeft. De eerste dag van het nieuwe schooljaar is begonnen en werd gestart met een felle voetbalwedstrijd tussen de Colombianen en de Hollanders. Uiteraard is de winst voor de Hollanders. De vrouwen winnen met 3-1 en de mannen met 3-2. Kortom een prestatie om trots op te zijn.

Na de voetbalwedstrijd is het tijd voor een ’10-kamp’. De kinderen werden opgedeeld in groepen die op hun beurt liedjes moesten zingen die punten opleverde. En ook ons werd ons niet onthouden om een liedje te zingen. Het verschilde van ‘poesje mauw’ tot ‘lichtstad’. Maar gelukkig was het de inzet die telde. De dag werd vervolg door de inauguratie van de pre-school. Een hoop lintjes werden doorgeknipt en de meiden konden een foto met een schattig kindje niet nalaten. Daarna werden wij als groep in het licht gezet vanwege onze inzet. We ondergingen een speech, ontvingen een certificaat en werden allen voorzien van een conviventia-pet. Als reactie zongen we de school toe met het prachtige lied: ‘Wat de toekomst brengen moge’. Het werd zeer gewaardeerd en we moesten het zelfs voor de tweede keer zingen.

13:00; tijd om te eten. Kluifkip, rijst en diverse groenten. Na het eten begonnen de voorbereidingen voor de maaltijd. Een maaltijd die georganiseerd werd als afscheid van de lokale mensen. De uitgenodigde bestonden uit mensen van de kerk en personeel van de school. Team ‘Willem’ zorgde voor het eten en team ‘Ilse’ voor de decoratie. En werkelijk waar het was culinair. Pasta-carbonado met een salade en als afsluiter een fruitsalade. Daarna begon het moment waar niemand op zat te wachten: afscheid nemen van de mensen uit Cartagena. Foto’s, knuffels en hier en daar een cadeautje. De avond viel en de muziekvolume werd bijgesteld, met als gevolg dansende mensen. Uiteraard alleen op hele noten. Iedereen vertrekt vroeg naar bed met oog op de vliegreis van morgen en een eventuele jetlag. We kijken terug op een fantastische reis waar we heel veel mensen hebben ontmoet en veel indrukwekkende verhalen hebben gehoord en gezien. We hebben gezien dat armoede heel veel kanten heeft. Maar ook hoop en liefde hebben heel veel kanten. Bedankt Conviventia voor deze reis. Ciau, van de Colombiagroep!

PS. Dit is de laatste blog van de Colombiagroep. Vrijdagochtend hopen we weer terug te zijn in Nederland. Tijdens de reis is er ook verteld over het sponsorprogramma. Daardoor kunnen er in Cartagena alleen al honderden kinderen naar school. Wil je ook een kind op school steunen? Dat kan via www.woordendaad.nl/sponsoreenkind

Deze dag, maandag, gaat de wekker weer vroeg. Nou ja…voor ons vroeg. Op het terrein zijn al heel wat mensen bezig.

Want dit is de dag dat ook de docenten komen om de klaslokalen klaar te maken zodat ze woensdag weer kunnen beginnen met de lessen. Want na twee weken schoolvakantie gaan we woensdag een deel van de kinderen ontmoeten.

Maar nu even terug naar maandag. We delen de groep op om de verschillende klussen af te maken. Dan gaat het om het dak van het kantoor, het metselen van de vlaggenhouders, het opvullen van de ramen, het opruimen van puin … en verven in de kerk. Samen met mensen uit de kerk zijn we met zeven personen in de kerk aan de slag gegaan om de muren weer wit te maken.

Door iedereen is er hard gewerkt. Veel water is er doorheen gegaan, ook veel zweetdruppels. Maar aan het einde van de dag is het grotendeels klaar met de klussen. Hier een daar nog even na het eten bijstrijken. Maar verder is het werk af, voor zover mogelijk.

Na weer een lekkere maaltijd, de koks hebben drie weken lang top gekookt, volgt een van de laatste GoedeAvondGesprekken. Nu over het leven van Jezus en wat het met ons doet. Daarna bleef het nog een tijdje onrustig op het schoolterrein maar daalde ook weer op tijd de rust neer op de slaapzalen en op de doorgezakte matrassen. Want morgen…weltrusten!

De kerk vult zich met zacht gezang en tromgeroffel. Ingetogen klinkt het uit de mond van jong en oud: ‘Merci Seigneur, merci!’ Langzaam maar zeker stroomt de kerk vol. De jongeren zijn uitgelaten. Hoe meer jongeren in de kerk, hoe luider en expressiever het ‘Merci Seigneur’ klinkt.

Als je in deze kerk zit, voel je met elke vezels de vreugde die het geloof bij jongeren kan uitstralen. Ze laten je automatisch meevoelen. Hun zang komt diep bij me binnen. En vandaag voelt het allemaal extra speciaal. Vandaag is het feest: de studenten van Bethesda sluiten hun schooljaar af. De examens zitten er op. Nu tijd voor ontspanning, maar eerst dank aan God!

‘Dit jaar is niet een makkelijk jaar geweest’, zegt onderwijsdirecteur Mireille Sanogo. ‘Sommigen van jullie kampten met ziekte. Anderen waren voor hun idee niet klaar om het examen te doen. Maar wat een prachtig resultaat. De meesten van jullie hebben het gehaald!’ Een luid applaus barst los.

Het hoofd van de middelbare school gaat ook naar voren en onderstreept de woorden van mevrouw Sanogo. ‘We zijn trots. We streven er altijd naar om 80 procent van jullie te laten slagen omdat we dan boven het landelijk gemiddelde zitten. Van de 165 slaagden 136 studenten en daarmee zitten we dit jaar op 82 procent!

Een paar studenten komen naar voren en vertellen hoe de examens zijn gelopen, maar ook hoe ze de kracht van God hebben ervaren. Henriëtte, een jonge vrouw die jaren geleden hier op Bethesda zat, vertelt wat de school en haar sponsorouders in Nederland voor haar betekenden in haar leven.

Als laatste stapt een jonge studente naar voren met twee vriendinnen. Jonge zelfbewuste vrouwen die modieus gekleed zijn en weten wat ze willen. Althans dat stralen ze uit! De jonge vrouw start: ‘Ik wil mijn verhaal met jullie delen maar eerst iets voor jullie zingen.’ Ze pakt de microfoon, maar na de eerste zin barst ze in huilen uit. De zelfbewuste modieuze studente toont zich kwetsbaar, maar daarmee niet minder sterk. Ze schaamt zich niet voor de tranen die over haar wangen stromen. Haar vriendinnen nemen de zang over.

‘Ik leefde dichter bij God’

Ze herstelt zich en vertelt na het lied haar verhaal: ‘Het gaat niet altijd voor de wind. Ik kan er over meepraten. Vorig jaar zakte ik en zag ik het niet zitten om door te gaan. Mijn moeder moedigde me aan, mevrouw Sanogo sprak met me. Ik heb doorgezet en studeerde tussen leerlingen die ik niet kende. Toch voelde ik me heel dicht bij God. Als je het dit jaar niet hebt gehaald kan ik je zeggen: houd vol. Ga door. Want dit jaar was een leerzaam jaar voor mij. Ik leefde dichter bij God. Hij zorgt voor mij. Ik heb het dit jaar gehaald en ga naar de universiteit!’

Dominee Josias Sanogo dankt alle studenten voor de verhalen en gaat voor in gebed. Hij slaat de Bijbel open bij Deuteronomium 8 vers 10 en Lukas 10 vers 20. Josias houdt van jongeren en spreekt ze graag direct aan. Hij start zijn preek juist voor degenen die de examens niet hebben gehaald: ‘The Lord doesn’t have life for our plans but He has plan for our lives. Our plans for our lives are limited, the Lord’s plan for our life is eternal! Wij kunnen met elkaar plannen maken en ons leven uitstippelen, maar onze plannen zijn begrensd. Gods plannen reiken veel verder. Gods plannen zijn voor eeuwige waarde. Het gaat om een ding in je leven: sta je in het boek des levens? Sta je in het boek van God?
De preek eindigt met een prachtig lied: ‘Mijn naam staat in Uw boek geschreven’.

Henriëtte (37) bezocht enkele jaren na het afronden van haar opleiding haar voormalige sponsors in Nederland. Samen keken ze terug op wat de sponsoring voor haar heeft betekend. ‘Ze waren er voor mij!’

NB: Woord en Daad stimuleert het contact tussen sponsors en sponsorkinderen, maar we raden het af om in Nederland af te spreken zo lang het kind nog in het sponsorprogramma zit. Omdat Henriëtte inmiddels volwassen is en nog steeds goed contact heeft met haar sponsorfamilie, delen we haar verhaal graag met u.

‘Ik ben Henriëtte Bauma Kama (37). Ik ben net terug uit Nederland! Ik zal vertellen hoe het zit. Jarenlang ben ik gesponsord door een familie uit Nederland. In 1992 startte ik op de school Bethesda van CREDO onderwijs te volgen. In 2001 sloot ik alles succesvol af. Ik startte mijn werk als secretaresse op de Bethesda-school. Ik werkte en volgde een secretaresseopleiding van twee jaar. En ik werk hier nog steeds met plezier.’

Naar Nederland

Henriëtte: ‘Ondertussen onderhield ik contact met mijn sponsorfamilie. Ze hebben me al die jaren gesponsord. Naast financiële steun is het ontzettend belangrijk om ook sociaal-emotionele steun te krijgen. Ze waren er voor mij! Hun brieven moedigden mij aan om door te gaan. Een paar jaar geleden stuurde de familie mij een brief. Ze nodigden me uit om naar Nederland te komen. Niet alleen ik maar ook mijn man Balima Alain en mijn twee boys van 2 en 5 jaar. Je leest het goed: ik ben inmiddels een gelukkig getrouwde vrouw en trotse moeder van twee jongens.’

Prachtige tijd

‘De uitnodiging die ik ontving liet ik aan de directeur van CREDO zien’, vertelt Henriëtte. ‘Hij moedigde me aan om naar Nederland te gaan, maar de eerste keer lukte het niet omdat het werk van mij en mijn man door moest gaan en we er niet tussenuit konden. Afgelopen juli is het gelukt. Ik heb genoten in Nederland! Mijn voormalige sponsors spreken geen Frans, daarom verbleef ik bij hun dochter. Het was een prachtige tijd en samen met mijn sponsorfamilie heb ik teruggekeken naar de mooie periode dat we contact op afstand hadden!’

Dankbaarheid

Het verhaal van Henriëtte is een van de vele verhalen waaruit blijkt hoe waardevol het is als een kind wordt gesponsord. Zoals alle sponsorkinderen kwam Henriëtte uit een arm gezin. Dankzij het onderwijs dat ze volgde, kon Henriëtte na haar schooltijd een baan als secretaresse vinden. Voor veel mensen in Burkina Faso is dat helaas niet vanzelfsprekend. Nu mag ze – met haar voormalige sponsors – dankbaar terugkijken en getuigen van wat de sponsoring voor haar heeft betekend.

‘Mogguhh pietertjeh’, Zo klinkt het elke morgen uit Levi’s mond. Vandaag begon de dag om 8 uur met het ontbijt. Het grote kinderfeest stond te wachten.

We begonnen met een bijzonder verhaal over de blinde Bartimeüs. Na het verhaal en een paar liedjes zijn we snel richting het voetbalveld gegaan. Om daar vervolgens in kleinere groepjes spelletjes te doen. De groep bestond uit 25 vrolijke kinderen. Het is wel duidelijk dat deze kinderen losser op de heupen zijn dan wij als stijve harken. Na nog heel veel spelletjes een koekje en wat drinken was het tijd voor een zwaar en emotioneel afscheid. De juffrouw die dagelijks aanwezig was, liet een traantje vallen. Een van de kinderen kwam op alle meiden af en gaf hen een zelf gemaakt armbandje, dit was zeker een waardering. Na het opruimen en onze manna (rijst) maaltijd naar binnen gemetseld te hebben, zijn we weer aan de slag gegaan. Er werd weer hard gewerkt door alle pietertjes (bijnaam voor de deelnemers).

De Colombianen roepen ‘tranquillo’, wat staat voor rustig aan. Waarop wij antwoorden ‘rapido’ , wat sneller betekent.

Vanavond kregen we een heerlijk Hollands maal. Echte aardappels met vlees en een klein beetje groen. Tijdens de grote vaat van de kleine pietertjes met hun grote mondjes, viel de stroom voor de zoveelste keer uit. De afwas werd voortgezet met een zaklantaarn, maar of het echt schoon is… dat zullen we morgen wel proeven.

Het goede avond gesprek was donker en knus. We praten over een brandend, knisperend en knetterend vuur van Liefde. Na dit waardevolle uurtje sprong het licht en de airco (zeer belangrijk) weer aan.

Terwijl iedereen in Nederland rustig wakker wordt met een vrolijk humeur, drinken wij nog een lekkere Colombiaanse koffie.

Geniet nu nog even van de rust! We zijn er over een week.

Werkse en fijne dag!

Groeten vanuit een zonnige, doch regenachtige en een hoop schaduwzijde kennende El Pozon, aan de rand van Cartagena.

Vandaag stonden we opnieuw om kwart over zeven naast onze slaapvoorziening. Het opstaan gaat langzaamaan wat moeilijker, maar dit is natuurlijk wel verklaarbaar. Het klimaat, het werk en ook de volle dagen hebben hier invloed op. Gelukkig zijn de meesten nog kerngezond en zijn er behalve wat kleine kwaaltjes überhaupt geen mensen die ‘echt’ ziek zijn. De voorzieningen zijn volgens de lokale normen, goed. Echter worden we soms opgeschrikt door een heus moment van volledige machteloosheid, zo ook vanavond toen de stroom, en dus ook het licht en de airco, een uurtje of 5 uitviel door een blikseminslag.

Vanmorgen zijn er vol goede moed twee ondernemers bezocht. Bleek maar weer eens dat de creativiteit van sommigen mensen hier wonderbaarlijk is; Een ondernemer die we bezochten was een vrouw die allerlei spullen maakt van plastic flessen. Denk hierbij aan teenslippers, sleutelhangers, deurhorren, riemen en oorbellen. Mevrouw woont in een klein huisje samen met haar drie zoons, haar man is van haar gescheiden (iets wat je hier heel veel hoort), en zij is dus zelf volledig verantwoordelijk voor het inkomen. Een van de indrukwekkende dingen aan dit bezoek vonden wij dat ze een ontzettend doorzettingsvermogen heeft, en ook een duidelijke toekomstvisie. Zo heeft ze op haar muur een heel plan geschreven van welk product (bijvoorbeeld een automatische mixer) ze welk jaar wil kopen, en wat ze daarvoor moet sparen. We kregen verder een rondleiding door haar huis, en baden samen om Gods zegen voordat we vertrokken met wat gekochte producten.

Naast de ondernemersbezoeken is er deze morgen ook weer kinderwerk gedaan en gebouwd. Het bouwen gaat nu voorspoedig. Het dak van het kantoor, onze hoofdklus op dit moment, dus niet het dak van de aula, is aan een kant zo goed als af. Tegelijk zijn we aan de andere kant gestart met het verwijderen van de systeemplafonds en het leegmaken van de kamers, zodat we morgen het oude dak kunnen verwijderen. In samenwerking met elkaar wordt er veel werk verzet. Ook zijn we bezig met een betonnen basis voor de vlaggenmasten. Ook dit gaat voorspoedig.

Het kinderwerk is leuk, en wordt zowel door onze groep als door de kinderen zelf, erg gewaardeerd.

’s Middags is er door twee groepen van 5 personen meegelopen bij de bakkers- en de schoonheidsspecialisten-opleiding, die zich bevinden op het terrein waar wij verblijven. Bij de bakker maakten we een heerlijk gerecht dat empanadas heet (ofzoiets, denk, google het). Bij de schoonheidsspecialist ontvingen zowel mannen als vrouwen een geweldige service. Dit alles deden we in samenwerking met de studenten van de betreffende opleiding.

Ik schreef u eerder over de avond zonder stroom. Rest mij nog het volgende: U bent vast op de hoogte dat we iedere avond een ‘goedeavondgesprek’ hebben. Dit doen we in vier groepen. We bespreken dan Bijbelse thema’s en evalueren de dagen aan de hand van onze ervaringen. Dit is erg opbouwend, met dank aan de openheid in de groep en we ervaren dat Gods Geest hier werkt, juist door de onderlinge verbondenheid en de confrontatie met deze cultuur, de situatie van mensen en het geloof van mensen. We staan meer en meer stil bij onze afhankelijkheid van God en leren Hem kennen door de mensen om ons heen! Deze werkvakantie leert en bemoedigt ons.

Keep it healthy!

Het is vandaag woensdag. Vroeg in de morgen gaat er geen enkele wekker omdat de moeheid ondertussen een klein beetje toe begint te slaan. Natuurlijk zitten we wel met elkaar zoals afgesproken om 10 over half 8 aan ons ontbijt… of hadden we toch half 8 afgesproken. Ach ja… we zijn er inmiddels aan gewend.

Vanochtend kregen we yoghurt met fruit. Toen gingen we samen naar het ‘sponsorzusje’ van de familie van Ton. Met alleen maar broers is het mooi om ook op afstand een ‘zusje’ Sofia te hebben. Onze familie steunt haar sinds een halfjaar. Dankzij de sponsoring gaat ze naar de school van Conviventia, die toepasselijk de God is Liefde school heet. Daar krijgt ze goed onderwijs om zo ook een betere toekomst te krijgt. Op de school is de christelijke identiteit ook belangrijk. Juist om ze meer mee te geven dan alleen goed onderwijs.

Het is onwijs bijzonder dat als je het huis van de familie inloopt er een meisje (Sofia) van 4 jaar op je af komt rennen om met je te knuffelen. Haar moeder heeft een eigen winkeltje op de begane grond en ze hebben net een half jaar geleden een verdieping bovenop het huis gebouwd. Haar vader was aan het werk en één van de twee broertjes was er ook om ons te begroeten. Op de bovenverdieping gaan ze straks slapen in twee kamertjes van 2 bij 3 meter. En beneden gaan ze de winkel uitbreiden. Heel mooi om te zien waar onze sponsoring naar toe gaat. Het is echt hard nodig. We hebben onze cadeaus aan hen gegeven en hebben zelf ook cadeautjes gekregen voor thuis. Het is bijzonder om te zien dat je door de steun aan een kind zoveel kan doen. En de verbondenheid met elkaar.

Na het bezoek aan ons sponsorkind zijn we weer gaan werken aan het dak of op bezoek gegaan bij ondernemers. De kapster die wij bezochten heeft een vierling en een kleine kapsalon. Bijzonder dat deze vrouw met ongeveer 100 euro (300.000 Peso’s) per maand rond moet komen en heel erg tevreden en trots door het leven gaat. Daar kunnen wij in Nederland een voorbeeld aan nemen.

In de middag zijn we met een groep naar de plaatselijke bomberos (brandweer) geweest. Erg leuk en mooi om te zien hoe het allemaal werkt hier. Er is wel veel minder geld beschikbaar voor bv. de brandweer en ambulances als in Nederland. Vanavond hebben we ook weer heerlijk gegeten. Deze week hebben er al twee vleermuizen in de dameskamer gezeten. Eén keer in Jessie haar klamboe en vanavond in die van Eline. Met een hoop gegil werden deze met klamboe en al naar buiten gebracht waarna deze diertjes rustig hun weg konden vervolgen. Nu is het donker en is het fantastisch om de sterrenhemel te zien en is het nu tijd om af te ronden.

Al met al een bijzonder mooie dag. We hebben weer bijzonder veel gekregen om dankbaar voor te zijn. We hebben een hoop gezien en beleefd en danken God daarvoor. Ook vanuit Nederland is jullie gebed voor de mensen hier hard nodig.

Welterusten!

Hoe vergaat het een sponsorkind eigenlijk nadat hij of zij school heeft afgerond? Tijdens de sponsorreis naar de Filipijnen ontmoetten de deelnemers Ramina (20). Ook haar voormalige sponsorouders in Nederland waren erbij. Ramina blikt terug op haar tijd als sponsorkind en geeft ons een eerlijk en persoonlijk inkijkje in haar leven. ‘Hoe dan ook blijf ik op Hem hopen.’

Hoe kijk je terug op je tijd in het sponsorprogramma?

Ik kan wel zeggen dat mijn leven behoorlijk pittig was toen ik net in het sponsorprogramma kwam. Als sponsorkind voelde ik echter liefde en had ik het gevoel om ergens bij te horen. De Heere God heeft me Zijn genade en liefde betoond door de mensen van AMG (de partnerorganisatie van Woord en Daad, red.). Mijn sponsors was ik zeer dankbaar. Ik dank God dat Hij mensen zo’n mooi hart heeft gegeven.

Hoe was het om, gedurende je tijd bij het center, over de Heere Jezus en de Bijbelverhalen te horen?

De eerste keer dat ik over het christelijke geloof hoorde, kwam het allemaal wat vreemd op me over. Ik ben in een moslimgezin geboren. Het christelijke geloof is echter anders dan andere religies. In het programma van AMG heb ik liefde, vrede en hoop ervaren. Ik heb geleerd om niet ontmoedigd te raken door de moeilijkheden om me heen. Het leven is niet perfect, maar met God geloof ik dat alles mogelijk is. Hij bestuurt alle dingen, en ik geloof dat alles waar mijn familie doorheen gaat ook een reden heeft. Bij AMG heb ik ook geleerd dat het gebed krachtig is wanneer je echt op Hem vertrouwt. Ik ben zo dankbaar dat ik christenen heb ontmoet die hun geloof in God met mij gedeeld hebben.

Hoe zou je leven eruit hebben gezien als je niet de kans had gehad om gesponsord te worden?

Voordat ik werd gesponsord had mijn familie het financieel gezien zwaar. Waarschijnlijk was het heel moeilijk voor me geworden om mijn school goed af te ronden. Misschien had ik al op jonge leeftijd moeten werken om mijn eigen onderwijs en de eerste levensbehoeften van mijn familie te kunnen bekostigen. Wellicht had ik me afgevraagd waarom God me zo’n leven had gegeven.

Hoe was het contact met je sponsors toen je naar school ging?

Ik werd continu door mijn sponsors aangemoedigd met brieven en cadeautjes. Ik vond het zó attent dat ze me altijd een kaartje en foto’s stuurden voor m’n verjaardag. Al die jaren tot aan het moment dat ik mijn opleiding afrondde zijn Anton en Ada ontzettend gul geweest. Voor mij waren ze echt een zegen van de Heere. Als mijn tweede ouders. Ik zal hen nooit vergeten.

Hoe was het om je sponsors te ontmoeten?

Het was zo mooi en overweldigend om mijn sponsors hier in de Filipijnen te ontmoeten! Ik was heel verrast om ze persoonlijk te zien. Die dag heb ik gehuild omdat ik meneer Anton zag, en plotseling weer aan mijn vader moest denken die niet lang geleden is overleden en die ik mis. Op dat moment voelde het even alsof ik een nieuwe vader had.

Kun je wat meer vertellen over je huidige thuissituatie?

We wonen nog steeds in een arme wijk genaamd Muslim Compound in de stad Quezon, een van de steden rond onze hoofdstad Manilla. Er wonen hier zo’n twaalfduizend mensen. Ons huis is helaas nog niet in goede staat, omdat mijn moeder en mijn broer al lange tijd te kampen hebben met een slechte gezondheid. Ik vind het belangrijker om geld te investeren in hun gezondheidszorg dan in het huis. Verder is het vol in huis, aangezien mijn grootouders en andere familieleden ook bij ons verblijven. Op het moment heb ik nog geen relatie. Als de tijd rijp is hoop ik mijn ‘Mr. Right’ te vinden. Ik heb echter geen haast, aangezien ik me voor nu vooral focus op het vinden van een baan, verdienen en sparen.

Kun je ons wat meer vertellen over de baan die je gevonden had?

Na het afronden van mijn opleiding heb ik een poosje gewerkt bij een call center. Ik voelde me er helemaal thuis, maar ik had niet verwacht dat het werk zo moeilijk zo zijn. Na een week van training werd ik aangenomen en ik kreeg als taak om nieuwe diensten van het bedrijf aan te prijzen bij potentiële klanten. Twee weken lang deed ik mijn uiterste best, maar de klanten die ik belde waren totaal niet geïnteresseerd. Ik had graag de baan gehouden, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat dit het misschien toch niet voor me was. Daarbij kreeg ik ook het minimumloon, wat eigenlijk niet voldoende was voor mijn vervoerskosten, eten en om voor thuis te kunnen zorgen. Zodoende heb ik besloten om een andere baan te gaan zoeken.

Zijn er bepaalde moeiten of uitdagingen in je leven die je met ons wilt delen?

Nu ik mijn opleiding heb afgerond, voel ik sterk de behoefte om zo snel mogelijk een baan te vinden zodat ik mijn familie kan helpen. Ik heb echter moeite om een geschikte baan te vinden aangezien er heel veel afgestudeerden zijn die ook op banenjacht zijn. Ik denk dat ik mezelf nog wat sterker en met meer zelfvertrouwen moet presenteren, zodat ik eerder word aangenomen.

Een andere uitdaging waar ik mee zit is dat mijn broer niet in staat is om te werken vanwege zijn gezondheid. Hij heeft een probleem aan zijn galblaas, terwijl mijn moeder nog aan de medicatie voor tuberculose zit.

Op dit moment weet ik niet hoe ik in de financiële zorgen van mijn familie kan voorzien, maar de Heere God weet hoe graag ik hen zou willen helpen. Hoe dan ook blijf ik op Hem hopen. Te zijner tijd zal ik alle moeilijkheden vast te boven komen.

Is er verder nog iets dat je tegen de mensen in Nederland zou willen zeggen?

Graag wil ik tegen alle sponsors in Nederland zeggen: ontzettend bedankt voor uw vrijgevigheid! Ik geloof dat het God was die uw harten zo mooi, dienstbaar en vriendelijk heeft gemaakt. Ik bid dat God u overvloedig zal zegenen en dat u tot zegen zult blijven voor al die kinderen wereldwijd die hulp nodig hebben. In de toekomst hoop ik jullie voorbeeld zelf ook na te volgen.