Vorig jaar deelden we het verhaal van Lena, een van de slachtoffers van de explosie in Beiroet op 4 augustus 2020. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. Hoe gaat het nu met haar?
Bij binnenkomst valt meteen een ding op: de voordeur zit weer in het huis. Trots laat Lena het herstelde huis zien. De muren staan, de ramen zijn hersteld. Haar huis bevindt zich in Mar Mikhaël, niet ver van de haven vandaan waar de explosie plaatsvond.
Kinderstemmen
Vorig jaar zei Lena dat het belangrijkste was om haar huis weer een veilige plek te maken. Dat is gelukt. Lena was vooral bezorgd om haar kleinzoon, die geen woord meer sprak. Nu klinken er kinderstemmen door het huis. ‘Hij sliep pas weer toen de gordijnen hingen, toen het hele huis weer was zoals vóór de explosie.’ Haar kleinzoon (8) zit met zijn zusje (6) op de tablet te gamen. Ze zijn spraakzaam, en ogen blij. Haar kleinzoon reageert: ‘Ik had het gevoel dat ik doodging. Ik heb een jaar kippenvel gehad. Het gebouw bewoog enorm. Nu gaat het goed, ik heb een tablet.’
De kinderen zijn veel veranderd, zegt Lena, vooral door de sessies met psychosociale hulp. ‘Eerst wilden ze het huis niet uit. En ze wilden alleen naar de sessies met hun moeder.’ Zelf praat Lena niet graag over de explosie. ‘We vinden het niet fijn erover te praten. Maar soms komt het gevoel terug. Nu 4 augustus eraan komt, ben ik bang, voel ik stress.’
Economische crisis
Lena zelf werkt nog altijd op de intensive care als verpleegkundige. Ze werkt hard, en alleen maar meer nu de economische crisis in Libanon toeneemt. Ze is degene die financieel zorgdraagt voor haar man, dochter, en 2 kleinkinderen. ‘Ik werk van 7 uur ’s avonds tot 7 uur ’s ochtends. Dan maak ik ontbijt en ben ik met de kleinkinderen. Begin van de middag slaap ik vier uurtjes, en dan ga ik weer naar het ziekenhuis. Ik werk 42 uur per week, en doe meestal 1 of 2 diensten extra daarnaast.’
Haar man is chronisch ziek, elke 3 maanden moet hij voor een bloedtest naar het ziekenhuis. De medische rekeningen lopen hoog op. ‘Ik doe zelf zijn bloedtest, dat scheelt geld. Maar zijn medicijnen zijn moeilijk te vinden. En ik wil het niet van mijn patiënten wegnemen.’
Er is veel onzekerheid in Libanon, zegt Lena. ‘De elektriciteitsrekening kost momenteel een derde van mijn salaris. Gewone melk is niet meer te betalen, we hebben nu aangelengde melk.’ Lena wil niet dat haar kleinkinderen merken dat ze stress heeft en dat er een economische crisis is. ‘Ze houden van pannenkoeken. Laatst was de pan kapot en een nieuwe was te duur. We kregen die week een pakket met schoonmaakmiddelen, daar zat een nieuwe pan in. God is goed. We zijn veel geholpen het afgelopen jaar.’