Listos!, klinkt het over het schoolplein. De vlaggen zijn gehesen, van Colombia en Nederland. Twintig jonge scouts zijn duidelijk trost op hun vaderland. Als ze hun volkslied zingen, klinkt daar pure passie in door.
Noëlle de Heer geniet ervan. Met zeven andere studenten van Driestar Hogeschool is ze op werkbezoek in Colombia voor het project Geef ze een TIEN! met Woord en Daad. In deze blog deelt ze haar ervaringen.
De eerste paar dagen zitten er alweer op. De eerste indrukken van Colombia zijn geweldig! We kunnen al veel zien, ervaren en doen. Het begint al met de vlucht op woensdag. Ruim twaalf uur lang in een vliegtuig zitten, is best lang. Toch is het ook een ideale manier om elkaar al wat beter te leren kennen. Met welke verwachtingen komt iedereen naar Colombia? Wat zullen we gaan meemaken? Vele vragen dwalen door mijn hoofd en dit is pas het begin…
Duidelijke idealen
Op donderdag bezoeken we een school. We oefenen scoutsoefeningen en een Colombiaanse dans. En daar staan we dan tegenover de vlaggen van twee landen. Na wat Spaanse termen en daarop volgende gebaren is het tijd voor de volksliederen. Eerst klinkt het Nederlandse Wilhelmus, zachtjes en integer. Onze stemmen lijken weg te waaien met de wind. Dan volgt het Colombiaanse volkslied, luid en duidelijk. Vol overgave galmen de klanken over het plein. Ongelofelijk, deze kinderen zingen met zoveel passie! Ze staan hier echt achter hun idealen. Ik realiseer mij dat onze passie voor onze idealen vaak afzwakt als de praktijk tegenvalt. Dat lijkt hier in Colombia zo anders.
Liefde voor kinderen
Daarna ontmoeten we de leerkrachten van de school tijdens een informele meeting. Er heerst een ontspannen en huiselijke sfeer in de personeelskamer. We merken de liefde van deze leerkrachten voor hun vak, voor kinderen en bovenal voor God. De leerkrachten vertellen hier niet alleen over, maar zij dragen het ook uit. Dat doen zij zelfs als hun omstandigheden moeilijk zijn. We merken dat als we met elkaar de dag met gebed beginnen.
Onderlinge betrokkenheid
Op vrijdag krijgen we iets mee van de onderlinge verbondenheid en liefde van de Colombiaanse leerkrachten. Nadat zij een verschrikkelijk bericht krijgen, zijn wij getuigen hun enorme betrokkenheid op elkaar en hun passie voor het onderwijs. Dat blijkt uit de intense manier waarop ze samen in gebed gaan. Wat een voorrecht om hier te zijn en te mogen delen in hun liefde! Tegelijkertijd is het een eyeopener voor ons als pabostudenten: willen wij ook zo leraar worden, zelfs als het een keer tegenzit?
Niet passief
Onze Colombiaanse collega’s leren ons om liefde uit te delen met passie. Ieder kind is uniek en verdient de bevlogenheid van een leerkracht. We nemen ons voor ook zulke leerkrachten te worden en niet passief te zijn. Laat de passie voor het onderwijs doorschijnen in je handelen, zodat de kinderen iets gaan zien van Gods goedheid en liefde voor hen!
Deze blog verscheen eerder op puntuit.nl. Zie hieronder ook de vlog die de groep van de eerste dagen heeft gemaakt.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!