Lena: ‘Ik heb al dagen niet geslapen’

Lena (60) stond met mijn kleinzoon bij het raam. ‘Wat is dat geluid, oma?’ vroeg hij. Ze stelt hem gerust: ‘Vliegtuigen die laag overvliegen.’ De explosie volgde, het glas schoot uit het raam en de binnenmuur barstte in stukken. Haar kleinzoon was woedend: ‘Je loog tegen me! Het is een bom!’

Sindsdien heeft hij geen woord meer gesproken. ‘Ik kocht chocola en ijs voor hem, zijn lievelingseten. Maar hij at het niet. Dit is helemaal fout, dacht ik.’ Lena is verpleegster en was die avond oproepbaar. ‘Ik belde naar mijn werk en vroeg of iemand anders mijn dienst kon overnemen. Ik dacht namelijk dat alleen onze wijk getroffen was. Toen ik hoorde dat een groot deel van Beirut getroffen was, ging ik meteen aan het werk.’ Lena zelf heeft al dagen niet geslapen. Sinds de explosie is ze dagelijks aan het werk geweest op de intensive care in het ziekenhuis. Gewonden kwamen met tientallen tegelijk binnen. ‘We hadden geen plek om hen te verzorgen. We zetten ze buiten op afvalbakken om de wonden te kunnen verzorgen. Over hygiëne konden we ons niet druk maken.’ Haar werk valt haar zwaar. Lena staat onder continue stress. Zelf kwam ze er na drie dagen achter dat ze scherven in haar voet had. ‘De pijn voelde ik niet.’ Nu loopt ze met haar been in verband. Ze is uitgeput, maar opgeven kan ze niet. ‘Mijn man is taxichauffeur, maar door het coronavirus mag hij van mij niet werken. Hij is chronisch ziek en niemand draagt een mondkapje. Ik ben bang dat hij besmet raakt. Voor de explosie was dat financieel al zwaar, maar nu helemaal’, zegt ze. Haar schoonzoon, die met zijn vrouw en twee kinderen noodgedwongen bij hen in huis woont, verloor zijn baan in 2019 als gevolg van de economische crisis in Libanon. Al met al is Lena pessimistisch over de toekomst. ‘Ik voel niets meer. Ik heb de oorlog meegemaakt, maar dat was tenminste voorspelbaar. Dit kwam zo onverwacht. Het belangrijkste voor mij is om ons huis weer een veilige plek te maken. Ik kan niet verder denken dan dat.’