Bram van den Berge (73) staat bij het innameloket van de kringloopwinkel van Woord en Daad in Nieuwerkerk. Hij helpt in het magazijn en met het laden van grotere spullen. ,,We hebben een fijne ploeg.”
De 25-jarige Pinky uit Bangladesh werkt sinds 2018 op één van de scholen in ons sponsorprogramma. Daarvoor was ze vijf jaar juf op de zondagsschool. Pinky staat dus al even voor de klas, maar is nog bezig met haar studie.
Soms als ik vanuit mijn vliegtuig raampje kijk, vang ik een glimp op van het landschap beneden. Uitgestrekte vlaktes, dorpjes, steden, huizen, kerken. Mijn gedachten nemen de loop. Ik vraag me vaak af wie wonen daar hoe leven ze samen en wat delen ze met elkaar?
Shoyeb Akon heeft al van jongs af een heldere droom: hij wil engineer worden. Zijn ouders stimuleren hem om zijn dromen na te jagen, maar het lage salaris van zijn vader helpt niet mee. ‘Hoewel ik het enigste kind ben, was het moeilijk om het schoolgeld te blijven betalen.’
Shoyeb groeit op in een arm gezin in een buitenwijk van Khulna. Zijn vader werkt als timmerman in een meubelzaak, maar het salaris is laag. ‘Mijn ouders moedigden me aan om mijn dromen na te jagen en ze doen hun best om mijn te ondersteunen.’ Elk jaar als Shoyeb overgaat naar de volgende groep, stijgen de kosten van het onderwijs. Aan het einde van de basisschool lijkt het onmogelijk om door te gaan naar de middelbare school. Valt de droom van Shoyeb in duigen?
‘Iemand vertelde ons over de vakschool en op zijn advies heb ik me ingeschreven voor de opleiding elektromonteur. Dat gaf me opnieuw hoop!’ In Bangladesh ondersteunt Woord en Daad samen met CSS jongeren met vakonderwijs. Na de vakopleiding kunnen de jongeren via de Job & Business Service (JBS) ondersteuning krijgen bij het vinden van een baan. Shoyeb is één van de studenten.
Na de vakopleiding wil Shoyeb doorstuderen en een diploma halen aan een overheidsschool. Met dat diploma is hij een stap dichter bij zijn droom. ‘Ik ben heel blij dat ik de kans kreeg om deze opleiding te volgen. De docenten zijn heel behulpzaam en het onderwijs wordt afgestemd op de leerlingen.’
De tijd zit niet mee voor Shoyeb. Sinds het uitbreken van de coronapandemie ligt zijn onderwijs stil. ‘We hebben online lessen en we maken online opdrachten. Eerst kon ik de online lessen niet volgen, maar dankzij hulp kon mijn vader een smartphone voor mij kopen. Nu volg ik alle lessen.’
‘Hoewel de situatie frustrerend is, heb ik de hoop niet opgegeven. Ik weet dat de vakschool me steunt. Ik heb er vertrouwen in dat ik mijn opleiding kan afronden met goede cijfers. Ik bid dat de pandemie snel voorbij mag zijn en we ons oude leven weer kunnen oppakken.’
Na het overlijden van de vader van Rounoqul Islam Emon in 2019 breekt een moeilijke periode aan. Zijn vader was de kostwinner van het gezin en met zijn overlijden viel ook het inkomen weg. Zijn moeder heeft haar hoop gevestigd op Rounoqul. Hij start met een vakopleiding, maar de coronapandemie legt het onderwijs in Bangladesh stil.
‘Mijn moeder is een huisvrouw en ze was behoorlijk radeloos toen mijn vader overleed,’ blikt Rounoqul terug. ‘Ze begon met allerlei kleine handeltjes om wat geld te verdienen. Ik kan me die moeilijke dagen goed herinneren. Ze kon niet anders dan mijn oudere zus uithuwelijken voordat ze haar opleiding had afgerond.’
Rounoqul stopte met zijn school, maar dankzij de inspanningen van zijn moeder kon hij toch naar de vakschool van CSS. In Bangladesh ondersteunt Woord en Daad samen met CSS jongeren met vakonderwijs. Verschillende vakopleidingen bereiden de jongeren voor met vakkennis en sociale vaardigheden voor de arbeidsmarkt. Na de vakopleiding kunnen de jongeren via de Job & Business Service (JBS) ondersteuning krijgen bij het vinden van een baan.
‘Ik zie de moeilijke situatie van mijn moeder en ik voel een drang om een goede baan te vinden na mijn opleiding.’ Rounoqul start in 2020 met een brede technische opleiding. In maart zet de coronapandemie de wereld stil. De overheid in Bangladesh sluit alle scholen. ‘Sinds halverwege maart 2020 is de school gesloten vanwege de pandemie. Net als de andere studenten ga ik niet meer naar school.’
De vakschool zet in op online onderwijs en regelmatig worden de jongeren gebeld om het contact met hen te houden. ‘Ik ben dankbaar voor de steun van de vakschool. Zelfs tijdens de pandemie hebben we regelmatig contact. Ik heb een aantal opdrachten thuis kunnen maken. Ik zie uit naar het moment dat de vakschool weer open gaat, ik een baan vind en ik mijn familie kan helpen.’
‘Ik ben de enige toevlucht van mijn moeder. Ze wil heel graag dat ik succes heb ik het leven. Ik bid elke dag tot God of Hij me wil helpen mijn moeders droom te verwezenlijken. Ik weet dat de pandemie moeilijk is, maar ik doe mijn best om me voor te bereiden op mijn carrière.’
‘Ik heb geleerd om zelfstandig te zijn en mijn verantwoordelijkheid te nemen,’ zo vertelt de 22-jarige Roseberline uit Bel Air, Haïti. Ze gaat al 13 jaar naar school en volgt nu een opleiding tot secretaresse. Binnenkort hoopt ze af te studeren.
‘Ik wilde dit jaar een 7 gemiddeld halen op school. Dat is helaas niet gelukt, het werd een 6,2. Het komende schooljaar ga ik extra hard mijn best doen om wél die 7 te halen,’ aldus Anderson (13) uit Haïti. Hij is een gemotiveerde leerling met duidelijke toekomstdromen.
Haar baan bij een naaiatelier levert nauwelijks genoeg op om van te leven en haar familie van te steunen. Daarom zoekt Vatsala naar andere mogelijkheden om geld te verdienen. Met haar inkomen steunt de 21-jarige Sri Lankaanse haar ouders. ‘Door de pandemie en de lockdowns, kon ik een tijd niet bij het naaiatelier werken.’
‘Ik ging naar gemeenschapsbijeenkomsten om te pleiten voor toegang tot land.’ Isatu Fornah uit Mafarray, Port Loko, werd enkele maanden geleden lid van de boerengroep die in het dorp werd gestart. Binnen Fair Rice Sierra Leone ondersteunen we vrouwen om hun positie in de gemeenschap te verbeteren.
Laten we eerlijk zijn, veel banen en functies zijn ook niet zo makkelijk te omschrijven. Laat staan dat anderen ze begrijpen. Welk beeld hebben mijn opa of oma nou van een project expert Duurzaam Water bij Woord en Daad? Gaat die jongen nou op afstand putten slaan in Afrika?
De 10-jarige Sofia en de 12-jarige José uit Guatemala ontvangen via het sponsorprogramma christelijk onderwijs, maaltijden en medische zorg. We stelden hen een aantal vragen.
Na maanden van voorbereiding was de dag eindelijk daar! Op 5 oktober 2021 vond in Addis Abeba (Ethiopië) de officiële lancering plaats van ons nieuwe project. In dit project pakken we de grondoorzaken van moderne kindslavernij in Ethiopië aan.
De week is alweer voorbij! Hopelijk ben je geïnspireerd en heb je concrete handvatten ontvangen om (nieuwe) duurzame stappen te zetten.
Ik zie haar nog voor me staan. Elenieta, weduwe met vijf kinderen. Haar man verloor ze enkele jaren geleden. Ze bleef achter met haar kinderen en wist met een schamel loon net rond te komen. Totdat de grote storm over de Filipijnen raasde en haar volledige woning verwoestte.
Bij Woord en Daad houden we van mensen. Onze projecten richten zich op een beter leven voor kwetsbaren. Achter vrijwel ieder product dat jij bezit, zit een mens.
Delen is duurzaam! Maar ook repareren of lenen is beter dan spullen nieuw kopen. Een bladblazer, hogedrukspuit of auto delen scheelt voor het milieu én voor je portemonnee.
Zakari Mounirou Moukaila studeerde Engelse Taal aan de universiteit van Parakou, Noord-Benin. Zijn goede opleiding bracht hem echter geen baan. ‘Na mijn studie ging ik in Sinendé wonen. Ik solliciteerde voor banen die gelinkt zijn aan mijn studie, maar zonder succes.’ De 27-jarige man staat op het land.
In 2020 hoorde hij over Familles Fortes. Binnen dit project bouwt Woord en Daad samen met lokale partner Dedras aan sterke families. We investeren in goed onderwijs voor kinderen, we ondersteunen ouders om de opbrengst van hun land te optimaliseren en we stimuleren jongeren om kansen te grijpen. Mounirou is één van de jongeren die via het project een training volgde.
‘Ik volgde praktische trainingen in tuinbouw en ondernemerschap, waardoor ik als een ondernemer ging denken. Mijn mentaliteit veranderde en ik begon op kleine schaal groenten te verbouwen bij ons huis.’ Mounirou teelt groenten op 2.500 vierkante meter. Daarmee verwacht hij gemiddeld 60.000 CFA (52 euro) per maand te verdienen.
Jonge ondernemers die zich verder willen ontwikkelen, zoals Mounirou, brengen we in contact met AgriJob Booster Benin. Binnen dat project ondersteunen Woord en Daad en lokale organisaties jongeren om in de agrarische sector aan de slag te gaan. Jonge ondernemers volgen onder andere een coachingtraject. ‘Ik ben dankbaar voor Familles Fortes.’
‘Rijst telen is niet eenvoudig, maar het heeft de hoogste opbrengst,’ vertelt Nafissatou Ibrahim terwijl ze tussen de jonge rijstplantjes staat. De boerin en moeder van vijf kinderen woont in Sinendé, in het noorden van Benin. Net als veel andere ouders in deze gemeente werkt Nafissatou op het land. ‘Ik verbouw mais, pinda’s, soja en rijst, maar rijst is mijn belangrijkste gewas.’
Sinds twee jaar is Nafissatou betrokken bij het Familles Fortes project. Samen met lokale partnerorganisatie Dedras en de inwoners van Sinendé, een gemeente in Noord-Benin, bouwen we aan sterke families. We ondersteunen ouders, die vaak boer zijn, om hun oogst te optimaliseren. Daarmee stijgt hun inkomen. We bieden jongeren training in ondernemerschap en we brengen hen in contact met AgriJob Booster, dat zich volledig richt op stimuleren van ondernemerschap onder jongeren. Tot slot werken we samen met scholen aan kwaliteitsonderwijs voor de kinderen in de gemeente.
Nafissatou volgde een training om de opbrengst van haar rijstteelt te vergroten. ‘De rijstteeltmethode die we leerden is intensief, maar heeft een goede opbrengst.’ Traditioneel strooien de boeren het zaad op de akker, waarvan niet al het zaad opkomt. Deze methode heeft een relatief lage opbrengst per hectare. Tijdens de training leren ze om het zaad in rijen te zaaien. Daardoor gebruiken boeren minder zaad en de opbrengst is hoger. Daarnaast leren de boeren de bodem voorbewerken, meststoffen gebruiken en de rijstplanten onderhouden.
Hoewel de methode een hogere opbrengst heeft, vraagt het een grotere inspanning van de boeren. ‘Het lastige is dat deze manier van werken arbeidsintensiever is, maar dat valt weg tegen de voordelen die ik ervaar.’
‘In het begin vond ik het lastig, maar dit jaar heb ik weer op de nieuwe manier gezaaid en ging het makkelijker. Ik geniet van de voordelen.’ Nafissatou gebruikte 5 kilo rijstzaad op haar akker van 0,25 hectare. Dat leverde haar 640 kilo rijst op. ‘Dat is een verdubbeling van oogst ten opzichte van de oude methode.’
Op 11-jarige leeftijd komt Walter voor het eerst in aanraking met het onderwijs van Conviventia. Inmiddels is hij 24 en zowel docent als coördinator op de school van onze partnerorganisatie in Colombia.
Speciaal voor de Week van de Duurzaamheid namen we een podcast op die helemaal in het teken staat van kringloopshoppen, duurzaamheid en bewustwording.
Voor alle spullen die we gebruiken, zijn grondstoffen nodig. Da’s logisch, maar het is niet zo simpel als dat het klinkt. Grondstoffen zijn namelijk niet eindeloos beschikbaar.
Duurzaamheid gaat niet alleen over dat wat we eten of wat we aantrekken. Sterker nog: het gebruik van spullen staan op nummer 1 van de impact top 10.
Ongeveer 1.4 miljard mensen leeft in extreme armoede. Dat betekent dat ze geen beschikking hebben over de eerste levensbehoeften. Nog eens 1.1 miljard mensen leeft van een bestaansminimum. Al met al treft armoede bijna 40 procent van de wereldbevolking.
Ruth geeft sinds 2004 christelijk onderwijs aan een grote groep sponsorkinderen op de Filipijnen. ‘Toen ik de vrijwilligersvacature zag, zaten mijn vijf kinderen op de middelbare school. Ik moest mijn man helpen met werken, zodat we genoeg geld verdienden. Hoe leuk het me ook leek, ik zag geen mogelijkheid om te solliciteren.’ Toch liep het anders.
De 22-jarige Isabelle en de 20-jarige Pelagie uit Burkina Faso kwamen als jonge meisjes in contact met het sponsorprogramma. Inmiddels zijn ze bijna aan het einde van hun studie. Hoe kijken ze terug op de afgelopen jaren?
De 14-jarige Enoc woont samen met zijn ouders, broers en zussen in het noorden van Burkina Faso. Hij zou graag zijn sponsors willen ontmoeten, want die steun bracht grote verandering in zijn leven.
Het terrein van de vakschool van ADP in Abim is verlaten. De klaslokalen zijn afgesloten. Alleen medewerkers met administratieve functies zijn in het kleine kantoorgebouw te vinden. Het is september. Het schooljaar had al begonnen moeten zijn. Waar zijn de jongeren?
Zelf is hij landbouwer, getrouwd en vader van zes kinderen. Naar school is hij nooit geweest, hij heeft alleen alfabetiseringslessen gevolgd. De 58-jarige Sabi uit Benin wilde heel graag dat zijn eigen kinderen wél naar school zouden gaan. Daarvoor moest hij ver gaan.
Mijn taken zie ik als zinvolle invulling van m’n vrije tijd en ik doe het nog steeds met veel plezier. Je houdt je kennis op peil en gaat mee met ontwikkelingen. En het fijne vind ik dat je geen eindverantwoordelijke bent, je stapt na een werkdag in de auto en rijdt lekker relax terug.
Samuel (9) uit Sierra Leone helpt zijn ouders met allerlei klusjes, maar sinds kort heeft hij daar minder tijd voor. Hij gaat nu naar school! Samuel vertelt opgewekt: ‘Het sponsorprogramma helpt mij om naar school te gaan, want het voorzien in mijn basisbehoeften (onderwijs, uniform, kleding, gezondheidszorg en voedsel).’
© Woord en Daad | Privacy statement | Disclaimer