Nieuws en verhalen

Jammer genoeg begint vandaag de laatste dag in Cartagena. Het ontbijt begint zoals gewoonlijk 10 over half 8 en voor de verandering banaan met ei en een zoete bak koffie.

Om 8 uur staat iedereen opgemaakt en wel op het plein voor de groepsfoto, die hadden we immers nog niet gemaaktJ. De degelijke kleding werd al spoedig omgewisseld voor sportkleding wanneer iedereen zich naar het sportveld begeeft. De eerste dag van het nieuwe schooljaar is begonnen en werd gestart met een felle voetbalwedstrijd tussen de Colombianen en de Hollanders. Uiteraard is de winst voor de Hollanders. De vrouwen winnen met 3-1 en de mannen met 3-2. Kortom een prestatie om trots op te zijn.

Na de voetbalwedstrijd is het tijd voor een ’10-kamp’. De kinderen werden opgedeeld in groepen die op hun beurt liedjes moesten zingen die punten opleverde. En ook ons werd ons niet onthouden om een liedje te zingen. Het verschilde van ‘poesje mauw’ tot ‘lichtstad’. Maar gelukkig was het de inzet die telde. De dag werd vervolg door de inauguratie van de pre-school. Een hoop lintjes werden doorgeknipt en de meiden konden een foto met een schattig kindje niet nalaten. Daarna werden wij als groep in het licht gezet vanwege onze inzet. We ondergingen een speech, ontvingen een certificaat en werden allen voorzien van een conviventia-pet. Als reactie zongen we de school toe met het prachtige lied: ‘Wat de toekomst brengen moge’. Het werd zeer gewaardeerd en we moesten het zelfs voor de tweede keer zingen.

13:00; tijd om te eten. Kluifkip, rijst en diverse groenten. Na het eten begonnen de voorbereidingen voor de maaltijd. Een maaltijd die georganiseerd werd als afscheid van de lokale mensen. De uitgenodigde bestonden uit mensen van de kerk en personeel van de school. Team ‘Willem’ zorgde voor het eten en team ‘Ilse’ voor de decoratie. En werkelijk waar het was culinair. Pasta-carbonado met een salade en als afsluiter een fruitsalade. Daarna begon het moment waar niemand op zat te wachten: afscheid nemen van de mensen uit Cartagena. Foto’s, knuffels en hier en daar een cadeautje. De avond viel en de muziekvolume werd bijgesteld, met als gevolg dansende mensen. Uiteraard alleen op hele noten. Iedereen vertrekt vroeg naar bed met oog op de vliegreis van morgen en een eventuele jetlag. We kijken terug op een fantastische reis waar we heel veel mensen hebben ontmoet en veel indrukwekkende verhalen hebben gehoord en gezien. We hebben gezien dat armoede heel veel kanten heeft. Maar ook hoop en liefde hebben heel veel kanten. Bedankt Conviventia voor deze reis. Ciau, van de Colombiagroep!

PS. Dit is de laatste blog van de Colombiagroep. Vrijdagochtend hopen we weer terug te zijn in Nederland. Tijdens de reis is er ook verteld over het sponsorprogramma. Daardoor kunnen er in Cartagena alleen al honderden kinderen naar school. Wil je ook een kind op school steunen? Dat kan via www.woordendaad.nl/sponsoreenkind

De motor van de bus staat al te ronken als wij na het ontbijt aan komen lopen. We gaan vandaag naar…het strand en naar Cartagena voor souvenirs.

Rond de klok van 8.30 zitten we allemaal op tijd, samen met collega’s van Conviventia en de Colombiaanse vertalers, in de bus. Het is verdacht stil onderweg en blijkbaar is iedereen nog wat aan het uitslapen.

Aangekomen bij Playa Blanca treffen we een echte blauwe zee en een wit strand. Na een aardig stuk lopen met al ons drinken, chips en verdere spullen komen we aan bij tenten waar we onder kunnen zitten, tegen de zon. Maar… je wil natuurlijk veel in de zon zitten. Dus er zijn heel wat armen en schouders die wat roder zijn dan normaal. We hebben genoten van het zwemmen, bij’bruinen’ en eten op het strand.

Rond half 2 reden we terug naar de stad om daar te pinnen en de laatste souvenirs te kopen, lees vooral Colombiaanse voetbalshirts, voor alle thuisblijvers. Dus ruim de vitrinekast maar uit, want er komt wat. Afsluitend heeft een deel van de groep ook nog een flinke ijscup verslonden.

Op de school terug gekomen zijn we gelijk gaan eten en is het allerlaatste GoedeAvond Gesprek geweest in de groepen. Mooie momenten met elkaar gedeeld en rondom de Bijbel het geloof persoonlijke ervaringen besproken. We zijn ook voor deze dag weer dankbaar. Conviventia heeft het goed voor ons geregeld.

Morgen gaan we dan echt afscheid nemen met allerlei activiteiten op de school met de schoolkinderen. We kijken er naar uit. Morgen nemen we jullie mee naar de school en de activiteiten.

We hebben in ieder geval gezien en gehoord dat het werk van Conviventia en de school Dois es Amor (God is Liefde) zo belangrijk is voor de omgeving. Die verhalen nemen we mee terug naar Nederland. Voor nu welterusten!

De dag begint met een vorstelijk ontbijt rond 8 uur. De één heeft daar iets meer moeite mee dan de ander, maar uiteindelijk besluiten we met z’n alle de maaltijd. Het belooft een prachtige dag te worden.

Rond 9 uur staan we klaar om naar Gods huis te gaan. Na drie weken is de gastvrije houding van de pastoor bijna vanzelfsprekend. De hele groep voelt zich welkom in de kerk. Deze zondag krijgt een oudere man in de gemeente het woord. Hij vertelt onder anderen een verhaal over een zwerm vogels. Als de ene vogel voorop vliegt, moedigen andere vogels hem aan om door te blijven gaan en helpen hem als hij vermoeid is. Zo moeten wij hier ook als christenen met elkaar omgaan. Wat was het mooi om drie weken op te trekken met jong en oud uit de lokake kerk in Cartagena, El Pozon. We hebben veel van elkaar geleerd.

Na de dienst houdt de hele groep zich aan de term ‘rustdag’. We lunchen, tekenen, puzzelen, slapen, zingen en rusten uit. Om drie uur voetballen we met de jeugd van de kerk op het terrein van de school.

Na het diner is het tijd voor een Bijbelstudie. Omdat onze groep een klein beetje moeite heeft met concentratie, heeft de reisleider bedacht dat we de Bijbelstudie : God, geloven en jij in speeddate vorm gaan doen. Zo heeft de groep negen speeddates van 5 minuten over onderwerpen zoals bidden, geven, gaven en vasten. Met negen verschillende onderwerpen is de avond zo gevuld.

Na een lange en warme dag is het weer tijd om ons bed op te zoeken. Dit kost voor de dames iets meer moeite, door alle klamboes. De laatste slapen iets na middernacht. En zo wordt het weer rustig in Cartagena.

Goede week gewenst! Een groet vanuit het zonnige Cartagena.

Dit zijn Gnon, 11 jaar, en haar moeder Fatouma. Ze wonen in de omgeving van Nikki, een stad in het noordoosten van Benin (West-Afrika). Vader Abdou is aan het werk op het land, en dus poseren ze samen in hun mooiste kleren. Van de negen kinderen in het gezin zijn er zes die naar school kunnen of konden, waaronder Gnon.

‘Ik ben blij dat ik gesponsord word, want daardoor kan ik nu naar school’, vertelt Gnon met haar stralende glimlach. ‘Het meest houd ik van sociale en technische vakken.’ Moeder Fatouma vult aan: ‘Toen ik jong was, vond ik het normaal dat ik werkte in plaats van naar school te gaan. Nu vind ik dat jammer. Als je eenmaal bent getrouwd, blijft alles hetzelfde. De kinderen van nu zijn wijzer en komen eerder met oplossingen, dankzij het onderwijs dat zij gevolgd hebben.’

Christelijk onderwijs

Fatouma vervolgt: ‘Eigenlijk zouden mijn andere kinderen ook naar school moeten. Door gebrek aan geld wonen zij bij een broer, in een ander dorp.’ Gelukkig kan Gnon naar school, bij de christelijke organisatie DEDRAS. Fatouma: ‘Zelf zijn we moslim, maar ik vind de christelijke opvoeding prima. Mochten mijn kinderen later christen willen worden, dan is dat goed. Voor de toekomst hoop ik vooral dat het goed mag gaan met mijn kinderen en dat ze mooie banen kunnen krijgen.’

Voor de volgende generatie Het verhaal van Fatouma en haar gezin bevat veel elementen die kenmerkend zijn voor mensen in de programma’s van Woord en Daad. De worsteling van het dagelijkse leven, de dankbaarheid voor kansen die hen worden aangereikt, maar ook: hoop voor de volgende generatie. Door een kind te sponsoren kunt ook ú die hoop voeden. Mogen we uw aanmelding tegemoet zien?

Vrijdagmorgen om 8:00 zaten we met de menigte in een bus richting het Noordwesten van Colombia. We reden zo’n twee uur (aten onderweg een snack) en kwamen toen aan bij een school op het platteland.

Bij deze school hebben we tien mensen van onze groep achtergelaten om een lokaal te schilderen en kinderwerk te doen. Op deze school zitten kinderen uit de plaatselijke omgeving die soms wel een uur moeten lopen om bij de school te komen De afstand komt doordat er in de omgeving veel boeren leven met grote stukken land, soms wel 160 ha., en er weinig dorpen/plaatsen in de omgeving zijn. De kinderen willen ontzettend graag naar school.

De rest van de groep liep zo’n drie kilometer naar een boerderij alwaar de boer ons met pick-up en aanhanger door het land naar een veld cassave bracht. We rooiden samen een hectare (iets minder) van deze wortelplant. We kregen rond de middag een overheerlijke soep voorgeschoteld, de nationale versie, en besloten daarna weer terug te rijden naar de school in El Pozon, Cartagena.

Eenmaal terug stopte we onze laatste energie in een potje voetbal, we aten ons dinerbordje leeg, deden wat spelletjes en gingen slapen.

Zaterdag werden we, zowaar, fris en fruitig wakker en stapten weer in de bus. Dit keer richting Cartagena. Vandaag hebben we een dag de oude stad ontdekt. Door oude straten, langs kerken en ook de supermarkt.

Het bezoek startte bij het kasteel en heeft een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van Cartagena, alsook voor heel Colombia.

Vanaf het kasteel liepen we met de groep achter onze ‘vertalers’ aan richting het oude stadscentrum. We zagen onder andere het conferentiecentrum waar de vrede tussen de overheid en de FARC is getekent, bezochten kerken en het goudmuseum. Daarnaast kochten we plenty Colombiaanse voetbalshirts, want voor zes euro kun je niet moeilijk doen.

Tenslotte, aan het einde gekomen van deze opnieuw prachtige dag, reden we met de bus langs de kust van Cartagena. Als u de stad bekijkt op Google Maps dan snapt u waarom dit goed is geweest om ook te zien. We sloten de dag af, in goede gezondheid (ik spreek voor de hele groep), met onze (inmiddels) dagelijkse rituelen en verheugen ons op de zondag.

De wekker ging een uur eerder dan normaal. Na een frisse douche gingen we weer met goede moed richting de eetzaal. Alhoewel, frisse douche… het is hier zelfs om 8 uur ’s ochtends al zo warm en benauwd dat het zweet al snel weer over onze ruggetjes stroomt.

Gehakt in een krokant laagje deeg stond vanochtend op het menu. Om half 8 ’s ochtends aan het gehakt zitten is nou niet persé waar we om zaten te springen. Maar goed, we zijn weer een ervaring rijker.

Het bouwen ging weer vol gas van start vandaag. Tijdens het handmatig maken van cement, aangezien de betonmolen het vandaag begeven had, en het repareren van het dak gebeurde er iets opmerkelijks. We hoorden namelijk opeens tien meter verderop een paar luide brullen van onze beveiliging en tuinmannen. Ik holde er naar toe en wat bleek? Er was een slang ontdekt van zo’n anderhalve meter lang. Een van de beveiligers pakte een grote boomstronk en sloeg er keihard mee op de nek van de slang terwijl een paar Nederlanders geschokt toekeken. Iedereen behalve Dirk, die behulpzaam aan kwam lopen met zijn pikhouweel, een soort hakbijl. Hij had namelijk gehoord van onze vertaler Camillo dat de slang giftig was. Na een paar stuiptrekkingen was het al snel gedaan met de slang en werd hij ergens op het terrein begraven.

Vanochtend zijn er ook een paar bezoeken afgelegd aan ondernemingen in de buurt. We zijn onder andere langs geweest bij een bakkerswinkel. Heel veel respect voor deze eigenaresse, die na een jaar studeren en training bij Conviventia deze winkel op eigen kracht heeft opgestart en er een succesvolle onderneming van heeft gemaakt. We werden volgestouwd met overheerlijke baksels die de weg naar onze magen wel wisten te vinden.

Terwijl de rest van de groep door ging met bouwen waren Claudia, Ilse, Jeanine, Eline en ik de gelukkige meiden die een schoonheidsbehandeling van de plaatselijke studenten mocht ondergaan. Deze studenten zijn in opleiding voor schoonheidsspecialist bij de vakopleidingen van Conviventia. Na al die dagen vies van het zweet en de modder was het optimaal genieten om onder handen genomen te worden door de lieve Colombiaanse studenten, die enthousiast onze nagels, voeten, gezicht en ons haar mooi maakten.

Adios vanuit het geweldige Colombia!

De straat op met de kerk… Ondanks dat het weekend was, zat het uitslapen er niet in. Om 8 uur werden we aan het ontbijt verwacht. Er werd vreugdevol geconstateerd dat er tosti’s op het menu stonden. Een goed begin van de dag.

Om 9 uur werden wij opgehaald door de mensen van de lokale kerk. We mochten met elkaar als groep ervaren hoe de kerk het evangelisatiewerk in Colombia aanpakt. Misschien wel anders dan gewend, maar door het uitvoeren van een dans en een kort bemoedigend woord van de predikant verkondigde we het Woord van God op 5 verschillende locaties in Cartagena. Soms met een beetje schaamte voerde we deze dans uit, we hadden woensdag uiteraard goed geoefend maar zo flexibel als de Colombianen waren wij, stijve harken, niet. Naast de dans en het praatje van de predikant, deelden wij ook evangelisatiebriefjes uit en zeiden wij daarbij: Dios te bendiga (God’s zegen toegewenst). Ook voor ons was het evangelisatiewerk zeer leerzaam en motiverend om hier zelf mee aan de slag te gaan.

Als tweede deel van de evangelisatie-campagne vond er een voetbaltoernooi plaats op het terrein van de school waar wij verblijven. Zoals verwacht, kwamen de Colombianen later dan afgesproken in grote getalen af op het voetbaltoernooi. Na een korte uitleg van de regels werd besloten dat de strijd ging tussen de Colombianen en de Nederlanders. Het ging er fanatiek aan toe en de passie voor ieders vaderland spatte er vanaf. In het veld liep een scheidsrechter die zijn taak zo serieus nam, dat hij het nodig vond om een gele kaart uit te delen. Het animo was zo divers dat er zelfs vrouwenwedstrijden gespeeld konden worden. Meisjes, dames of moeders het maakte allemaal niet uit. Na een zwaar bevochten wedstrijd in het bloedhete Cartagena hebben we uiteindelijk toch weten te winnen en mochten we met de winst op zak aan het avondeten beginnen.

Het was een fantastische dag, waarin we veel in aanraking zijn gekomen met de Colombiaanse cultuur en mensen!

Dios te bendiga!

Hierbij volgt weer een vrolijke update van onze Colombia reis vol grappige gebeurtenissen en de avonduren niet te vergeten.

Donderdagochtend 8 uur was het feest, we kregen pita broodjes met kaas en een sinaasappel.

Met frisse energie gingen we in verschillende groepen aan de slag. Het kinderwerk maakte een record mee van 21 kinderen. Springtouwen met de meisjes, voetballen met de jongens en een cadeautje maken voor iemand waarvan je houdt waren de bezigheden van deze morgen.

Adriana, een meisje die elke ochtend weer naar het kinderprogramma komt, heeft last van haar been en van haar buik vertelde zij. Ze maakte een armband voor mij en ik gaf haar een haarband die ik vanuit Nederland mee heb genomen. Dit meisje was zo blij met de haarband en ik hoop dat ze hem morgen weer in heeft. Ook ging er een groepje kennis maken met de buddy’s. Hierbij gaan we met jongeren in gesprek die in Cartagena wonen. Ze vertellen over het leven hier en onder andere ook over hun studie. Ons geeft dit een beter beeld in hoe de mensen hier leven, er zijn namelijk veel verschillen tussen Cartagena en Nederland. Naast gesprekken met buddy’s waren er ook huisbezoeken om 09:00u en 11:00u (16:00u en 18:00u Nederlandse tijd) we gaan dan echt de wijk in om mensen te bezoeken die straatarm zijn. Wij geven een voedselpakket en horen van deze mensen over de manier van leven in deze gevaarlijke stad waar veel criminaliteit heerst. Als christen zijnde wordt je sneller beroofd, daarom hebben wij altijd een beveiliger mee als we buiten het terrein komen.

Het bouwen vandaag ging als gewoonlijk ook verder. Voor het dak moesten golfplaten van beneden naar boven gebracht worden. Dit keer waren we om 15.00 klaar. Vooral de jongens zaten onder het cement dus zsm zat iedereen onder de douche, want om 17.00 stond de bus klaar. Ons eerste uitstapje met de groep bestond uit een bezoek aan de oude stad van Cartagena. Onze drie lieve kokkinnen hadden panini broodjes gemaakt en deze mochten we in de bus opeten. In de stad hebben we onze ogen uitgekeken. We begonnen met een wandeling door de oude stad wat meer dan 400 jaar oud is. Eerst hebben we de stadsmuren bekeken, met uitzicht op het rijke gedeelte van Cartagena en de zee. En precies op tijd voor de zonsondergang, want om 19:15u is het hier al vrijwel donker.

Ook zie je in de stad veel levende standbeelden, als je op de foto staat moet je betalen. Wij, als echte Hollanders, gingen op de foto. Marc en Inez hebben bij een man een Colombiaans voetbalshirt gekocht voor een spotprijsje.

Momenteel zitten we in de bus naar ons verblijf. We rijden door de buitenwijken van Cartagena en zien van alles; straatdieren, kinderen die nog ronddansen op de straat en kleurrijke huizen omsingeld met een hek. Ook horen we constant toeterende motoren, auto’s en bussen. We zijn bijna aangekomen bij ons verblijf. Nu nog de dagsluiting en dan naar bed! Buenos Noches!

Een hartelijke groet van de bouwvakkers, cultuursnuivers, kinderwerkers en metselaars.

Als je tijdens een safari in Afrika een olifant uit de struiken ziet komen is het een prachtig dier. Maar als een kudde olifanten je oogst plattrapt, wordt het een nachtmerrie. Olifanten die zich tegoed doen aan productiegewassen of deze vertrappen vormen een serieus probleem in Afrika en Azië. Ze kunnen in één nacht het totale levensonderhoud van een boer verwoesten. Met verstrekkende gevolgen.

In Tsjaad werkt Woord en Daad met partnerorganisatie PCAR aan landbouwontwikkeling. Ook de boeren uit dit project kregen regelmatig te maken met kuddes olifanten die hun oogst vernielden. Door de toenemende voedselproductie doet het conflict tussen mens en dier zich steeds vaker voor. En het gebeurt niet zelden dat boeren olifanten met geweld verjagen, of zelfs doden. Er is daarom een oplossing nodig waarbij boeren en groot wild, zoals olifanten, op een duurzame manier naast elkaar kunnen leven.

Hoe werkt het?

Begin 2017 zijn Woord en Daad en PCAR gestart met het testen van een oplossing: bijen. Uit onderzoek blijkt dat olifanten liever uit de buurt van bijen blijven. En bijenhouderij, of eigenlijk vooral de honingproductie, is een extra bron van inkomsten voor de boeren in het project. In de pilot wordt gebruik gemaakt van een methode die ontwikkeld is door het zogenaamde ‘elephants and bees project’. Langs de akkers worden bijenkasten geplaatst die met touw aan elkaar verbonden zijn. Als een olifant dit touw raakt als hij een akker op wil lopen komen de bijenkasten in beweging waardoor de bijen uitvliegen en de olifanten afschrikken.

De eerste resultaten

Begin 2017 is de pilot gestart met 32 boeren, die elk bijenkasten beheren rondom hun land. Deze boeren hebben elk succesvol een opleiding tot imker gevolgd en timmerlieden zijn opgeleid in het maken van de bijenkasten. In de tweede helft van 2017 zijn er 126 bijenkasten opgehangen. De eerste resultaten zijn veelbelovend! De bijenteelt vermindert de overlast van olifanten daadwerkelijk. En de opbrengst van honing is goed. Alleen de bevolking van de bijenkasten viel nog tegen, met een bevolking van 37% van de kasten. PCAR en Woord en Daad gaan samen met de boeren kijken hoe dit aangepakt kan worden en met deze bevindingen krijgt het project in 2018 een vervolg. Maar dat de ‘bijenverschrikkers’ al goed werken terwijl ze nog niet allemaal bevolkt zijn, is hoopgevend. Bijen beschermen zowel de olifanten als de boeren en leveren de boer ook nog eens extra inkomsten, een win-win situatie.

Hoe vergaat het een sponsorkind eigenlijk nadat hij of zij school heeft afgerond? Tijdens de sponsorreis naar de Filipijnen ontmoetten de deelnemers Ramina (20). Ook haar voormalige sponsorouders in Nederland waren erbij. Ramina blikt terug op haar tijd als sponsorkind en geeft ons een eerlijk en persoonlijk inkijkje in haar leven. ‘Hoe dan ook blijf ik op Hem hopen.’

Hoe kijk je terug op je tijd in het sponsorprogramma?

Ik kan wel zeggen dat mijn leven behoorlijk pittig was toen ik net in het sponsorprogramma kwam. Als sponsorkind voelde ik echter liefde en had ik het gevoel om ergens bij te horen. De Heere God heeft me Zijn genade en liefde betoond door de mensen van AMG (de partnerorganisatie van Woord en Daad, red.). Mijn sponsors was ik zeer dankbaar. Ik dank God dat Hij mensen zo’n mooi hart heeft gegeven.

Hoe was het om, gedurende je tijd bij het center, over de Heere Jezus en de Bijbelverhalen te horen?

De eerste keer dat ik over het christelijke geloof hoorde, kwam het allemaal wat vreemd op me over. Ik ben in een moslimgezin geboren. Het christelijke geloof is echter anders dan andere religies. In het programma van AMG heb ik liefde, vrede en hoop ervaren. Ik heb geleerd om niet ontmoedigd te raken door de moeilijkheden om me heen. Het leven is niet perfect, maar met God geloof ik dat alles mogelijk is. Hij bestuurt alle dingen, en ik geloof dat alles waar mijn familie doorheen gaat ook een reden heeft. Bij AMG heb ik ook geleerd dat het gebed krachtig is wanneer je echt op Hem vertrouwt. Ik ben zo dankbaar dat ik christenen heb ontmoet die hun geloof in God met mij gedeeld hebben.

Hoe zou je leven eruit hebben gezien als je niet de kans had gehad om gesponsord te worden?

Voordat ik werd gesponsord had mijn familie het financieel gezien zwaar. Waarschijnlijk was het heel moeilijk voor me geworden om mijn school goed af te ronden. Misschien had ik al op jonge leeftijd moeten werken om mijn eigen onderwijs en de eerste levensbehoeften van mijn familie te kunnen bekostigen. Wellicht had ik me afgevraagd waarom God me zo’n leven had gegeven.

Hoe was het contact met je sponsors toen je naar school ging?

Ik werd continu door mijn sponsors aangemoedigd met brieven en cadeautjes. Ik vond het zó attent dat ze me altijd een kaartje en foto’s stuurden voor m’n verjaardag. Al die jaren tot aan het moment dat ik mijn opleiding afrondde zijn Anton en Ada ontzettend gul geweest. Voor mij waren ze echt een zegen van de Heere. Als mijn tweede ouders. Ik zal hen nooit vergeten.

Hoe was het om je sponsors te ontmoeten?

Het was zo mooi en overweldigend om mijn sponsors hier in de Filipijnen te ontmoeten! Ik was heel verrast om ze persoonlijk te zien. Die dag heb ik gehuild omdat ik meneer Anton zag, en plotseling weer aan mijn vader moest denken die niet lang geleden is overleden en die ik mis. Op dat moment voelde het even alsof ik een nieuwe vader had.

Kun je wat meer vertellen over je huidige thuissituatie?

We wonen nog steeds in een arme wijk genaamd Muslim Compound in de stad Quezon, een van de steden rond onze hoofdstad Manilla. Er wonen hier zo’n twaalfduizend mensen. Ons huis is helaas nog niet in goede staat, omdat mijn moeder en mijn broer al lange tijd te kampen hebben met een slechte gezondheid. Ik vind het belangrijker om geld te investeren in hun gezondheidszorg dan in het huis. Verder is het vol in huis, aangezien mijn grootouders en andere familieleden ook bij ons verblijven. Op het moment heb ik nog geen relatie. Als de tijd rijp is hoop ik mijn ‘Mr. Right’ te vinden. Ik heb echter geen haast, aangezien ik me voor nu vooral focus op het vinden van een baan, verdienen en sparen.

Kun je ons wat meer vertellen over de baan die je gevonden had?

Na het afronden van mijn opleiding heb ik een poosje gewerkt bij een call center. Ik voelde me er helemaal thuis, maar ik had niet verwacht dat het werk zo moeilijk zo zijn. Na een week van training werd ik aangenomen en ik kreeg als taak om nieuwe diensten van het bedrijf aan te prijzen bij potentiële klanten. Twee weken lang deed ik mijn uiterste best, maar de klanten die ik belde waren totaal niet geïnteresseerd. Ik had graag de baan gehouden, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat dit het misschien toch niet voor me was. Daarbij kreeg ik ook het minimumloon, wat eigenlijk niet voldoende was voor mijn vervoerskosten, eten en om voor thuis te kunnen zorgen. Zodoende heb ik besloten om een andere baan te gaan zoeken.

Zijn er bepaalde moeiten of uitdagingen in je leven die je met ons wilt delen?

Nu ik mijn opleiding heb afgerond, voel ik sterk de behoefte om zo snel mogelijk een baan te vinden zodat ik mijn familie kan helpen. Ik heb echter moeite om een geschikte baan te vinden aangezien er heel veel afgestudeerden zijn die ook op banenjacht zijn. Ik denk dat ik mezelf nog wat sterker en met meer zelfvertrouwen moet presenteren, zodat ik eerder word aangenomen.

Een andere uitdaging waar ik mee zit is dat mijn broer niet in staat is om te werken vanwege zijn gezondheid. Hij heeft een probleem aan zijn galblaas, terwijl mijn moeder nog aan de medicatie voor tuberculose zit.

Op dit moment weet ik niet hoe ik in de financiële zorgen van mijn familie kan voorzien, maar de Heere God weet hoe graag ik hen zou willen helpen. Hoe dan ook blijf ik op Hem hopen. Te zijner tijd zal ik alle moeilijkheden vast te boven komen.

Is er verder nog iets dat je tegen de mensen in Nederland zou willen zeggen?

Graag wil ik tegen alle sponsors in Nederland zeggen: ontzettend bedankt voor uw vrijgevigheid! Ik geloof dat het God was die uw harten zo mooi, dienstbaar en vriendelijk heeft gemaakt. Ik bid dat God u overvloedig zal zegenen en dat u tot zegen zult blijven voor al die kinderen wereldwijd die hulp nodig hebben. In de toekomst hoop ik jullie voorbeeld zelf ook na te volgen.