Nieuws en verhalen

Het belooft vandaag weer een zonnige dag te worden. Om stipt 8 uur zaten we aan het ontbijt met de groep. Daar werd ook verteld dat er een start zou worden gemaakt met de huis- en buddy bezoeken. Er werden groepen gemaakt en de overige mensen gingen op de bouw werken. Aan het einde van de ochtend was iedereen weer compleet.

De huisbezoeken waren bijzonder om mee te maken. We gaan langs bij families van kinderen die op de school in Cartagena zitten. Sommige zijn wat verlegen maar zijn trots en blij dat wij langskomen. We praten over het gezin, de situatie waarin ze leven. Daarnaast stellen zij ook vragen aan ons over Nederland en waar wij vandaan komen. De Colombianen leven in zo’n kleine ruimte en toch zijn ze dankbaar met alle kleine dingen. Ze hebben nette huizen, maar dan hoor je dat ze zo weinig verdienen dat het grotendeels opgaat aan de huur en er weinig geld overblijft voor eten en kleding. Dat is wel een verschil met Nederland.

Bij de gezinnen is het geloof heel belangrijk. Aan het einde van de huisbezoeken bidden we ook met elkaar. Bijzonder om dit te doen! We zijn in de wijk El Pozon. Er wonen hier veel arme gezinnen. De overheid is wel bezig om ook in deze wijken de wegen te verbeteren en stroom aan te leggen. Maar nog steeds wonen er veel gezinnen die echt arm zijn. We zien dat veel huizen tralies voor de ramen hebben. Maar we merken ook heel veel gastvrijheid bij de mensen.

De buddygesprekken met jongeren waren ook heel erg interessant. Eerst moesten wij de Colombiaanse jongeren voorstellen in het Spaans en daarna andersom. Na het voorstellen gingen we het gesprek aan over God en de Bijbel. En vooral hoe wij hier tegenaan kijken. Het waren mooie maar ook lastige gesprekken, want hoe ga je uitleggen waarom iedereen anders is, een andere huidskleur heeft of een beperkingen? Na een groepsfoto gingen we om 11.30 uur weer terug naar de bouwplaats.

Na het middageten gingen we als groep verder bouwen. Er was pure blijdschap toen er zakjes chips werden uitgedeeld! Dat hield niet op toen we erachter kwamen dat we ‘s avonds patat kregen. Onze dag kon niet meer stuk, niemand had dit gedacht! De avond hebben we besteed met het voorbereiden van een dans met de jongeren van de kerk. Aanstaande zaterdag werken we mee aan een evangelisatiecampagne in de wijk. Het was een mooie, leuke en gezellige dag waarin we veel mensen hebben gesproken en veel hebben gezien.

En nu snel slapen, morgen weer een dag vol leuke en leerzame dingen! Een groet van de Colombiagroep uit Lisse.

Woord en Daad wil vanuit christelijk perspectief mensen wereldwijd met elkaar verbinden in de strijd tegen armoede. Ontmoetingen tussen jongeren uit Nederland en onze partnerlanden horen hier ook bij. De reis die we nu maken naar Cartagena, Colombia in samenwerking met Conviventia, partner van Woord en Daad, is een van de manieren om die verbinding een gezicht te geven. Bij terugkomst in Nederland vertellen de jongeren als ambassadeurs hun verhalen verder. De jongeren schrijven zo mogelijk iedere dag zelf een blog over hun belevenissen!

Bij dezen een leuke, gezellige en sfeervolle update van de bezigheden de afgelopen dag. Na een weekend waarin we zijn bijgekomen van de lange reis en naar een Colombiaanse kerkdienst zijn geweest, was het nu tijd voor het echte werk: De klussen!

Voor het harde werk is een stevige bodem nodig. Daarom nuttigden we eerst een veelzijdig ontbijt met broodjes en ei. Dit tafereel speelde zich om half 8 in de ochtend af.

De ochtend begon al veel eerder. Ik, Tim, doe deze dag het verslag en beschrijf uit de ogen van een onschuldig mannetje van 20 jaar hoe het is om wakker te worden in een kamer waar 15 jongens slapen. Levi was snel wakker én dat is dan te horen ook. Eerst zegt hij dan even zijn oudere broer Lucas gedag en vervolgens gaat hij even weg voor een ochtendritueel. Ja, dit gebeurd al om 5 uur ’s ochtends. Sommigen waren slim om vroeg te gaan slapen en waren goed uitgerust. Anderen willen om 5 uur nog wat minuutjes pakken (wat natuurlijk erg begrijpelijk is, maar niet reëel 😉

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt was het tijd om te beginnen.

We kregen een uitleg over het werk van Conviventia, partnerorganisatie van Woord en Daad. Ze werken vanuit de Bijbelse basis van liefde, identiteit, compassie en zelfstandigheid. De directeur van de school Dios es Amor (God is Liefde), waar nu 640 kinderen les krijgen en uit arme gezinnen komen, legt uit dat als je het leven van een kind veranderd, je het leven van een gezin veranderd. En als je het gezin veranderd je een gemeenschap kunt veranderen. En als de gemeenschap veranderd je een land kunt veranderen.

Alle mensen die betrokken waren bij het project stelde zich voor en vertelde in welke zin ze betrokken waren met het project en het werk van Conviventia. De namen weten we niet meer, maar ze lachten allemaal wel vriendelijk naar ons en dat is natuurlijk het belangrijkste. Het zal een flinke klus worden. Dat was een ding dat zeker was.

Deze dag zou er een klaslokaal op de planning staan waar wij de oude kozijnen moesten verwijderen. Kinderwerk was er nog niet vandaag, omdat de kinderen een dagje vrij hadden. Daarom zijn we allemaal gestart met de klussen. Als wij als jongeren de smaak te pakken hebben, dan gaan we er ook voor en dat was te merken. Samen met de jongeren van de vakschool, die de nieuwe raamkozijnen hebben gemaakt, zijn we aan de slag gegaan. En dit ging zo snel dat we alle zes de lokalen in een dag af hadden. Tja…en daar stond dus een hele week voor 😉 Er kwamen heel wat grappen voorbij: ‘Jongens even stoppen nou, ik heb net een hele cementzak versleept dus we liggen dik voor op schema. Volgens de planning kunnen we weer stoppen.’

We hebben genoten van het lekkere weer en de regenbui. Want die kwam er ook nog aan het einde van de dag. Een persoon was hier ook blij mee. Dat was onze tuinman. Hij hoefde even geen plantjes te sproeien, maar mocht ons afspuiten. Hij zal ongetwijfeld genoten hebben.

’s Middags was verder nog even tijd voor onszelf. Tot 16.00 wordt er gewerkt en daarna ben je vrij om te doen wat je wil, alleen moet je wel op het terrein blijven. Na een potje voetbal, een spelletje, een dutje, een frisse en koude douche of een gezellig gesprek met de Colombiaanse vertalers was het tijd voor het avondeten.

Voor de avond stond het goedemorgen-gesprek op het programma. Normaal gesproken wordt dit in de ochtend gehouden, maar vandaag een keer op de avond. Hebreeën 11 werd in de groepjes behandeld: ‘Door het geloof..’

Het was eeb mooie dag zo met elkaar. We hebben genoten van alle dingen die we hebben meegemaakt en zijn dankbaar dat we dit werk met elkaar doen. We hopen op een mooi vervolg van onze reis.

Gracias van de Woord en Daad Lisse groep!

Leerkracht André Sato (31) geeft les aan de zesde klas op de school van partnerorganisatie DEDRAS in Nikki, Benin. Dat doet hij al zes jaar. ‘Ik houd van het lesgeven. Het is een passie om hier op school te werken. Toen de leraren recent staakten, besloot ik gewoon door te werken. Dat zegt wel iets, toch?’

André komt uit N’Dali, in het noorden van Benin, op anderhalf uur rijden van de school. In de weekenden gaat hij vaak terug, naar zijn vrouw en zoons. De oudste zoon is drie jaar, de jongste een paar maanden oud.

Christelijk onderwijs

André is christen en werkt op een openbare school. Ook op deze school zitten een paar kinderen uit het sponsorprogramma van Woord en Daad. André: ‘Op openbare scholen worden geen christelijke lessen gegeven tijdens de officiële uren. De kinderen uit het sponsorprogramma krijgen wel christelijk onderwijs, maar buiten de reguliere lestijden om. Dit is dan een extra vak.’ Of de kinderen naar een christelijke of openbare school gaan bepalen de ouders. Soms is er geen christelijke school in de omgeving, de keuze voor de openbare school is dan voor de hand liggend.

‘Ik heb echt een band met hen’

Hij was in militaire dienst voordat hij op school ging werken. ‘Ieder jaar verandert mijn klas. Ik werk het liefst met jonge kinderen, met hen heb ik echt een band. Met oudere kinderen vind ik het moeilijker. Zij zijn wat lastiger, om het zo te zeggen. Ik gaf eerst les op een middelbare school, maar dat lag me totaal niet. Dit is mijn tweede school.’

‘Ik bleef gewoon werken’

‘De technische lessen geef ik het liefst. Soms geef ik bijles aan kinderen die niet goed kunnen meekomen. Ik merk dat de school in de omgeving positief bekend staat. Ik ben blij met deze school. Toen de leraren recent staakten, besloot ik gewoon door te werken. Dat zegt wel iets, toch?’

Aandachtig luisteren de kinderen naar de instructies van computermeester Yovany (26). Computeren is soms best moeilijk. Maar door de goede uitleg van de meester snappen de kinderen als snel hoe het allemaal werkt. Meester Yovany was vroeger sponsorkind. Doordat hij daardoor goed basisonderwijs kreeg heeft hij verder kunnen leren. Nu deelt hij zijn kennis over computers met de kinderen van de basisschool.

Alhoewel Yovany nu zelf meester is, is hij nog niet uitgeleerd. ‘Ik ga nog steeds naar school. Maar nu naar de universiteit. Dit doe ik naast mijn baan als meester. In de avonden van vijf- tot acht uur.’

De rollen omgedraaid

Thuis had Yovany het vroeger niet breed. ‘We woonden in een huis, bestaande uit één kamer. Daar leefde mijn hele familie in. Mijn moeder was altijd aan het werk. Mijn vader verdiende zijn geld als technicus, maar die kon niet altijd aan werk komen. Nu is er veel veranderd. Doordat ik een baan als meester heb kan ik mijn ouders financieel ondersteunen. Ook woon ik ondertussen niet meer thuis, maar ben ik getrouwd met een vrouw uit mijn kerk. We wonen bij haar ouders in.’

‘Doordat ik een baan als meester heb, kan ik mijn ouders financieel ondersteunen’

Aansluiten bij een bende?

Voor Yovany is het niet zo vanzelfsprekend dat hij nu een baan heeft als computermeester. ‘Ik heb er over gedacht om me aan te sluiten bij een bende. Vooral voor het geld. Maar mijn moeder zorgde er altijd voor dat ik uit de buurt van bendes bleef. Vrienden van mij hebben zich wel aangesloten, en hebben daardoor ook in de gevangenis gezeten. Nu zijn ze weer vrij, maar door hun gevangenisverleden kunnen ze nergens meer aan een baan komen.’

Toekomst

Yovany is blij met zijn baan als meester. Toch heeft hij grotere ambities. Na zijn studie wil hij graag bij de overheid gaan werken als ICT’er. Daar wil hij zich gaan inzetten om internetcriminelen op te sporen. Maar voorlopig blijft Yovany meester, en legt hij de kinderen van de AMG school uit hoe ze op een computer moeten werken. Yovany: Door mijn kennis te delen kunnen de kinderen van nu later ook weer van betekenis zijn voor hun familie.’

Vriendelijke mensen, daar houdt Michel van. Als hij een bedankje krijgt of hij maakt mensen blij, dan is zijn dag helemaal goed. Michel is 50 jaar en werkt als ‘chauffeur en alleskunner’ bij de Woord en Daad kringloopwinkel in Haarlem.

De winkel in Haarlem is een mooie samenwerking van het Open Huis (Stichting Ontmoeting) en Woord en Daad. Het doel ervan is om een ontmoetingsplek te zijn en tegelijk geld op te halen voor Woord en Daad-projecten rond onderwijs en werkgelegenheid. Michel kwam er via zijn maatschappelijk werker terecht. ‘Ik had na acht jaar op de manege te hebben gewerkt, geen werk meer’, vertelt hij. ‘En toen zei ze dat ik maar eens bij de infoavond van Woord en Daad moest gaan kijken.’ Michel is niet gelovig, en toch was hij welkom bij Woord en Daad. Dat vond hij heel bijzonder. ‘Berend, die vanuit Ontmoeting met me sprak, heeft me overgehaald. Hij zei dat je ook zonder geloof welkom was om mee te helpen. Dat vond ik mooi.’ Na er een nachtje over geslapen te hebben, heeft Michel toegezegd. ‘Dan heb ik in ieder geval iets te doen, dacht ik.’

Elke dag een verrassing

Inmiddels is het meer dan ‘iets te doen hebben’ voor Michel. Hij voelt zich helemaal thuis bij de Woord en Daad-winkel. Hij vind het afwisselende werk heel leuk en heeft er in korte tijd veel functies bij gekregen naast zijn taak als chauffeur. ‘Soms is het wel wat veel, dat komt door het tekort aan medewerkers’, aldus Michel. Dat is wel moeilijk, vindt hij. In de Woord en Daad-winkel in Haarlem werken zo’n vijfentwintig mensen. ‘Het is één keer voorgekomen dat we niet open konden. Dat vond ik ontzettend jammer. Gelukkig zijn er sindsdien meer vrijwilligers bij gekomen!’

Schouders eronder

Soms heeft Michel dagen waarin hij wat stress ervaart, maar meestal heeft hij het prima naar z’n zin. ‘Het is mooi om te zien dat iedereen even hard werkt, niet de een harder dan de ander. We zetten samen onze schouders eronder en zorgen er samen voor dat we een hele dag kunnen doordraaien.’ Iedereen doet zijn best, en dat doet Michel goed. Ook vriendelijke mensen een lach op hun gezicht bezorgen vindt hij leuk. ‘Bij vriendelijke mensen kan ik grapjes maken, dat is fijn.’

Oud mannetje met energie

Een gezellig praatje maken, spullen bezorgen en ophalen, in het magazijn werken, Michel is van alle markten thuis. ‘Ik ben nu vijftig en ik merk dat ik een oud mannetje begin te worden, maar mijn energie is nog lang niet op. Elke dag weer is het ‘nieuwe ronde, nieuwe kansen!’ En zo gaat Michel er helemaal voor!

Lijkt het u ook mooi om u, net als Michel, in te zetten voor Woord en Daad en mee te helpen bij een van onze kringloopwinkels? Kijk dan eens op deze pagina en wie weet kunnen we binnenkort kennismaken!

Het lokaal vult zich met kinderstemmen. Zo hard als mogelijk zingen de kinderen met juf Astrid mee. Ze geniet ervan. Maar naast deze momenten van ontspanning wordt er natuurlijk hard geleerd. Juf Astrid: ‘Ik zie de verandering door onderwijs bij de kinderen. Ze gaan bloeien en stellen zich open. School is voor de kinderen, maar ook voor mij, een vredevolle plek.’

Onderwijs geven is mooi

Astrid Irlanda Xicay is 20 jaar en woont op het platteland in Guatemala. Nog niet zo lang geleden was Astrid een sponsorkind. Door sponsoring heeft ze goed onderwijs ontvangen, wat ze nu zelf weer overdraagt aan de kinderen in haar klas. Astrid: ‘Onderwijs geven is mooi. Het draait natuurlijk om kennis. Maar ook om vriendschap en persoonlijke ontwikkeling. Ik zie de kinderen van mijn klas in allerlei opzichten groeien. Toen de kinderen net op school kwamen reageerden ze nauwelijks. Nu begroeten ze me altijd enthousiast.’

De werkdag van Astrid

Elke dag is Astrid van half acht tot kwart over vier op school aanwezig. Toch geeft ze geen hele dag les. Dit komt omdat de kinderen ’s ochtends naar een reguliere school gaan, en ’s middags naar de christelijke school waar Astrid lesgeeft. Astrid en haar collega’s beginnen elke werkdag met het doen van een Bijbelstudie. Vervolgens gaan ze op familiebezoek. Astrid: ‘We gaan op bezoek bij families, meestal daar waar zieken zijn. Of waar pas iemand is overleden.’ Het middagprogramma vult Astrid altijd met christelijk onderwijs en huiswerkbegeleiding.

‘Ik zie de kinderen van mijn klas in allerlei opzichten groeien’

Afgelegen gebied

Er gaan 176 kinderen naar de school waar Astrid lesgeeft. Het dorp waar de school staat, is gelegen in een geïsoleerd gebied, overal ver vandaan. Astrid: ‘Omdat dit zo’n afgelegen gebied is, hebben de kinderen geen mogelijkheid om door te leren. Daarom is goed onderwijs op de basisschool al enorm belangrijk. Maar het krijgen van goede onderwijzers uit de omgeving is heel lastig, die zijn bijna niet te krijgen. Alhoewel de plek geïsoleerd ligt, wil ik hier graag doorgaan. School is voor de kinderen erg belangrijk, maar vooral ook een vredevolle plek. Net als voor mij.’

Enthousiast geworden?

Doe een gift voor goed, christelijk onderwijs!

Deze morgen staat er voor het ontbijt een uitgebreid buffet klaar, waarvan we genieten. Om kwart voor negen gaan we richting het project van partnerorganisatie CCT voor zwervers. Het gemeenschapscentrum ligt midden in een deel van de stad waar er ook veel zwervers zijn. Onderweg zagen wij al verschillende mensen die lagen op een stukje karton in de berm.

Op het centrum werden we hartelijk ontvangen door de dominee daar. Nadat de dominee gebeden had kregen wij een uitleg over het project, waarin er zeven stappen zijn die mensen transformeert van zwerver naar een leven in de maatschappij (elke stap duurt ongeveer zes maanden). De werkers van CCT die uitgaan in de straten zijn zelf ook zwerver geweest. Zij werken vanuit eigen ervaring en dit is iets wat mensen op straat aanspreekt, meer dan iemand die niet hun achtergrond kent. Tussen de mensen die op straat leven zij er verschillenden met een crimineel leven/verleden. Gevlucht uit de provincie en weg van familie om dan in Manilla op straat te eindigen.

Zo wordt er op straat een band opgebouwd met deze mensen. Viermaal per week wordt er een maaltijd uitgedeeld die in de keuken op het centrum wordt gekookt. Het uitdelen van de maaltijd – vandaag is dat een zakje gekookte rijst en saus/groenten – gebeurt op verschillende plaatsen in de stad. De mensen die aankloppen bij CCT voor ondersteuning, komen eerst in het centrum waar wij vanmorgen zijn opgenomen. HIer wordt een traject doorlopen van medisch onderzoek en een eerste stap van een regelmatig/normaal leven. Op het centrum is fulltime een verpleegkundige aanwezig, en een arts geef een dag in de week vrijwillig ondersteuning. Niet meer slapen op een stuk karton maar slapen op een bed. Dit is iets wat veel mannen en vrouwen niet (meer) gewend zijn. We horen dat ook in het centrum nog velen op de grond slapen.

CCT heeft op een andere plaats in Manilla en daarbuiten opvangplekken voor de volgende stap(pen). Zo is er onder andere een stap waar de moeders met de kinderen in een huis verblijven en waar een trainingsprogramma is. De mannen verblijven in een ander huis. Veel van de zwervers kunnen niet lezen en niet schrijven en dan is dit een van de eerste dingen om te leren. Later kunnen ze een trainingsprogramma volgen om timmerman, metselaar, loodgieter of elektricien te worden. De trainingen worden afgesloten met een door de overheid erkend diploma.

Vanuit Woord en Daad wordt er ondersteuning gegeven voor het kunnen realiseren van deze trainingen. CCT helpt mee om een werkplek te vinden en begeleidt de mensen totdat zij geheel zelfstandig in hun onderhoud kunnen voorzien en wonen. Tijdens de begeleiding wordt een deel van het verdiende salaris in een cooperatie gestort waardoor er onder andere weer voedsel op straat kan worden uitgedeeld. CCT werkt in dit project samen met de politie. Zij hebben respect voor hetgeen CCT doet aan straatwerk.

In het noorden van het eiland waarop Manilla ligt is met behulp van een donatie 25 hectare grond aangekocht waarop negen dorpen worden gerealiseerd. Ook worden daar groente en fruit verbouwd. Er is zelfs een bejaardenhuis voor de oude mensen. In deze dorpjes is men goed met elkaar, echter door hun roerige verleden is er bij velen geen contact meer met hun familie.

Deze morgen horen wij ook getuigenissen van huidige medewerkers van CCT die vroeger zelf op straat leefden. Wij hoorden hoe God in hun leven is gekomen. Ze willen deze genade van God graag doorgeven aan de mensen die leven op straat.

Na de lunch gaan we naar een plein naast een kerk waar er ongeveer 150 voedselpakketjes worden uitgedeeld. Al snel stromen de mensen binnen. Ouderen, jongeren en ook verschillende moeders met kleine kinderen. Een van de zwervers houdt goed bij wie er allemaal komen. CCT wil graag meerwaarde geven aan het uitdelen van de voedselpakketten door het delen van het Evangelie. Ze beginnen de bijeenkomst met het zingen van een aantal liederen. Door een medewerker van CCT wordt er gelezen uit de Bijbel en het Woord gedeeld. De meeste zwervers luisterden met grote belangstelling, anderen komen meer voor de maaltijd. Toch is het zo dat Gods Woord niet ledig zal terugkeren.

Ook wij hebben een drietal liederen gezongen, waaronder ‘read your Bible, pray every day’. Een aantal van de zwervers kende dit lied ook, mooi om te zien! Het was indrukwekkend te zien hoeveel verschillende mensen hier samenkwamen. Na onvangst van het voedselpakket gaan de mensen weer de straat op. Waarheen…? En als het zo hard regent in de avond en nacht zoals wij vorige week in Manilla hebben meegemaakt? Diep onder de indruk gaan wij naar Tagaytay. Hier staat het conferentiecentrum van CCT waar wij de nacht zullen doorbrengen.Deze dag sluiten wij af met Romeinen 12 het gedeelte waar het gaat over de onderlinge liefde. Deze liefde zagen we bij de werkers van CCT deze dag.

Vanwege het privacy beleid van CCT mogen er geen foto’s van zwervers en medewerkers geplaatst worden

Van 18 tot 30 juni is een groep sponsors met Woord en Daad op reis naar de Filipijnen. In een serie blogs vertellen ze meer over hun belevenissen.

Na een vroege start om 6 uur reden we deze morgen richting het Whitestone Child Care Center. Dit centrum ligt in het noorden van het eiland Samar, en we vertrokken van het zuidelijkste punt van dit eiland, een rit van zes uur. Onderweg heben we genoten van de vele dorpjes die deze vroege morgen al volop in beweging waren. Met name de groepen kinderen op weg naar school, in verschillende uniformen was prachtig om te zien. Bij deze route hebben we veel rijstvelden gezien, en ook hoe deze rijst gedroogd wordt – gewoon op straat. Ook werden we weer geconfronteerd met het feit dat zoveel mensen moeten wonen in zeer armoedige huisjes. Deze bouwels zijn veelal gemaakt van niet meer dan plastic, geweven riet, wat palen en soms met een golfplaten dak.

Om twaalf uur kwamen we aan bij het Whitestone Child Care Center, en kregen een erg warm welkom door de schoolkinderen en de staf. We kregen een zelfgemaakte ketting, gemaakt van schelpen en werden toegezongen door verschillende groepen kinderen.

‘Uit de liederen blijkt dat men hier de Heere alle eer toebrengt’

Hierna volgden enkele getuigenissen van oud-sponsorkinderen. Ze vertelden ons hoe ze door het sponsorprogramma de mogelijkheid hadden gekregen om onderwijs te ontvangen en sociaal gevormd te worden. Ze mogen nu werkzaam zijn in onder andere het onderwijs, toerisme, en een is zelfs directeur van het centrum geworden.

We kregen een heerlijke lunch met onder andere krab en garnalen aangeboden door medewerkers van het centrum. Een van de medewerkers van AMG heeft een demonstratie gegeven hoe we een krab moesten verorberen.

Na de lunch hebben we in groepjes huisbezoeken afgelegd. Zulke bezoeken zijn bedoeld om de gezinnen van de sponsorkinderen te bemoedigen. De persoonlijke aandacht kan veel emoties losmaken. Schokkend is toch wel hoe sommige gezinnen wonen: in één ruimte wordt geleefd, geslapen en in gekookt. Na deze bezoeken ben je wel even stil. In enkele bezochte huisjes hingen de foto’s van de sponsoren uit Nederland aan de muur, dat was leuk om te zien!

Rond vier uur kwamen we aan bij de overnachtingsplek voor de volgende nacht. We hebben een bijzondere dag achter de rug, met mooie en indrukwekkende momenten.

Van 18 tot 30 juni is een groep sponsors met Woord en Daad op reis naar de Filipijnen. In een serie blogs vertellen ze meer over hun belevenissen.

Vanochtend om half 7 begon de dag met een lekkere pancake en koffie. Om 7uur vertrokken we richting het eiland Maravilla.

Bij de bootjes aangekomen was er een vlees- en groente markt. De lokale pastor wilde graag mee en voegde zich bij het gezelschap. De groep verdeelde zich over 3 bootjes.

We voeren op de Pacific Oceaan en we zagen in het water een prachtig wit beeld van Jezus die Petrus uit de golven redt. Ook kwamen we langs 3 kerken van AMG op diverse eilandjes. Na een uur meerden we aan op Maravilla. Maravilla is geen toeristisch eilandje en er komen zelden bezoekers.

Er staat een AMG school, gebouwd vanuit de noodhulp door de orkaan Ruby in december 2013. Het gebouwt bestaat uit 8 lokalen . Er zijn ongeveer 215 leerlingen en van de leraren is er 1 christen. Laten we bidden dat God niet laat varen het werk wat Zijn hand begon.

Het valt op hoe geordend en netjes het hier op het eiland is. We liepen naar de school en de kinderen wachten ons op met een lied en vlaggetjes. Daarna werden we rondgeleid door de lokalen. Na de rondleiding ging we naar buiten, de kinderen volgden ons enthousiast. Je merkt dat ze niet veel gewend zijn.

We komen bij een overdekte ruimte, waar sommige kinderen met een jong poesje van plm 3 weken in hun hand spelen en op de wip zitten. Ze klimmen en klauteren overal op, en Tonnie (deelnemer van de sponsorreis) speelt indiaantje met ze.

Helaas moeten we afscheid nemen en lopen we naar de lokale kerk om te lunchen. Het was heerlijk vooral de verse kokosmelk. Toen terug naar de bootjes, iedereen stond buiten om ons uit te zwaaien. Vanaf de boot, vertrekken we voor een 6 uur durende busrit. Maar wat was het mooi en soms hebben we ook veel lol en leuke gesprekken. We gaan naar het GO hotel in Tacloban. Prachtig hotel in een groot winkelcentrum. Het is al wat laat en er staat nog een mooie ontmoeting op de planning. Nel gaat haar sponsorkind, Charmaine, ontmoeten. Ze gaat gezellig met ons mee eten en we sluiten de avond af met de avondsluiting. Daarna is het tijd voor een warme stortdouche en duiken we snel ons bed in. De wekker wordt ingesteld op 4 uur…..

Als je in Guatemala Stad woont, heb je vaak geen keus. Óf je gaat bij een bende, óf je wordt er het slachtoffer van. Steve Lorenzang valt in de eerste categorie.

Steve is 21, heeft twee broers en gaat nu naar de ‘drop-out school’. Dit is een speciale school voor jongeren die hun school niet hebben afgemaakt. Steve maakte zijn middelbare school ook niet af: op zijn dertiende werd hij lid van een bende. Steve: ‘Het is alsof je bij een familie hoort. Dat voelt heel veilig, maar is heel slecht.’

Het moet anders

Als Steve lid wordt van een bende, moet hij doen wat de leiders willen. ‘Ik ging drugs gebruiken en had geen aandacht meer voor school. Ik moest bijvoorbeeld ’s nachts de buurt in de gaten houden.’ Op het moment dat de bendeleider wordt gedood, verhuist Steve naar een andere wijk. ‘Er ontstond strijd over wie de volgende leider moest worden. Ik was bang dat ik problemen zou krijgen.’ Ook in de wijk waar Steve naartoe verhuist, is een gang actief. De gangsters willen dat Steve overloopt. De problemen stapelen zich op, totdat Steve in de gevangenis belandt. ‘Pas toen besloot ik: het moet anders.’

Les op zaterdag

‘In de gevangenis moest ik naast de toiletten slapen. Toen dacht ik: is dit het leven wat ik wil? Een advocaat hielp mij, dankzij hem besloot ik dat het tijd werd om iets van mijn leven te maken.’ De school waar Steve nu heengaat, is speciaal opgezet voor leerlingen die vroeg van school af zijn gegaan. Vaak hebben ze veel achter de rug. Zo zijn er leerlingen die vroeg moeder zijn geworden, maar ook jongeren zoals Steve, die bij een bende zaten. De leerlingen krijgen les op zaterdag, bijvoorbeeld van Heidy (zie kader).

Eerlijk brood verdienen

De drop-out school geeft Steve hoop. ‘Ik wil graag een eigen huis, trouwen en een baan vinden. Het liefst zou ik dokter worden, maar dat is niet makkelijk en het is heel duur. Het lijkt me ook leuk om kok te worden. Ik hoop daarmee snel een baan te krijgen. ‘Als je eenmaal bij een bende hebt gehoord, is het moeilijk om daar weer uit te komen. Doordat de jongeren alsnog hun school afmaken, kunnen ze in de toekomst op een eerlijke manier hun brood verdienen. Steve is daar een prachtig voorbeeld van!

Van 18 tot 30 juni is een groep sponsors met Woord en Daad op reis naar de Filipijnen. In een serie blogs vertellen ze meer over hun belevenissen.

De dag begint om 7 uur. De bus staat klaar oms ons naar het AMG kantoor te brengen. Daar wacht een lekker ontbijt op ons. Dat bestond uit bruin en wit brood, bolletjes, omeletten, koffie en thee. We kregen zelfs nog een fles water mee, wat een service!

Om kwart over 8 gaan we op weg naar het centrum Rollings Hills en Genesis. De groep wordt in twee groepen verdeeld. De ene groep start op het centrum Rolling Hills. De andere groep gaat naar het centrum Genenis. Onze groep bestaat uit 10 personen en wij gaan naar Genesis.

Om 10.10 uur arriveren we bij het centrum en worden we verwelkomd met water, bananen en lekkere -typisch Filipijnse – zoetigheden. We wandelen wat rond op de lokale markt en om 11 uur komen de sponsorkinderen naar het centrum. Daar komen de kinderen na schooltijd naartoe en krijgen dan een lekkere maaltijd van rijst, kip, banaan, gekookte papaya met een beker water. De kinderen komen aan en dragen het uniform van de overheidsschool. Dit bestaat uit een wit t-shirt met een donkerblauwe rok (meisjes) of korte broek (jongens).

‘In onze groep zijn er twee mensen die een sponsorkind ontmoeten’

Henk ontmoet het sponsorkind van zijn ouders. En wij, Jan en Tonnie, ontmoeten Joana. Wat is het vreemd en tegelijkertijd leuk om haar nu in het echt te kunnen zien. Joana is een rustig en wat verlegen meisje. En we laten haar maar even gewoon zitten, spelen, eten. De kinderen zingen eerst nog twee liedjes voor ons. Daarna worden wij uitgenodigd voor de lunch, waarin we hetzelfde eten als de kinderen. Na het eten mogen we rustig twee huizen van sponsorkinderen bezoeken. We worden hartelijk ontvangen en we zien bij het eerste huis, de woonkamer, de slaapgelegenheden en hoorden we hoeveel mensen er in wonen. Bij de ingang een overdekte ruimte, liepen kippen en dergelijke. Alles zag er wat smoezelig en rommelig uit, maar de mensen zijn uiterst vriendelijk en liefdevol voor ons en ook voor elkaar. Deze moeder heeft tien kinderen. Ze vertelt van alles over hen. Als tweede huis bezochten, bezoeken we het huis van Joana, haar moeder en oma. Ze zijn blij dat ze ons zien, de moeder laat het ook echt blijken. Ze zei dat ze erg dankbaar is. We hebben een kort praatje gemaakt en ze schoot vol toen haar man 6 jaar is overleden aan een hartinfarct. Ze was 23 toen het gebeurde. In hun huis wonen ze samen met een zus, vriendin en hu kinderens. Er slapen en wonen totaal 3 gezinnen bijelkaar. Twee slaapkamer en een woonkamer. Twee personen slapen buiten in hun eigen winkeltje. Er werden allerlei foto’s van ons en Joana en haar moeder gemaakt. Jan en ik ontvangen ieder een mooie drinkmok met onze namen erop. Joana krijgt van ons kadootjes en uiteindelijk namen we afscheid van elkaar. Er werd volop gezwaaid door iedereen, tot aan het eind van de weg. We gaan weer terug naar het centrum Genesis.

Aan het einde van de middag bezoeken we nog snel het Rolling Hills centrum en werden we allerhartelijks ontvangen door kinderen en ouders met Nederlandse vlaggen. Het is daarna tijd voor de terugweg, omdat het verkeer in Manilla heel erg druk is. Als het tegenzit, staan we uren in de file. Onderweg eten we een lekkere pizza en bord spaghetti. Rond 9 uur ’s avond zijn we weer terug in het guest house. Daar hebben we met elkaar de dag afgesloten, zodat ieder daarna uitgeput weer terug kan naar de kamer voor een verfrissende douche en goede nachtrust.