Nieuws en verhalen

‘Mijn familie bestaat uit acht personen. Mijn man en ik hebben zes kinderen. In ons dorp is het normaal dat een moeder zorgt voor de kinderen en dat zij daar het huishouden bij doet. Maar tegenwoordig hebben moeders ook de verantwoordelijkheid om hun partner te helpen met werk op het land zonder dat zij het huishouden verwaarlozen.’ Moeder Maria Juana is 39 jaar en woont in Guatemala. Zij vertelt haar verhaal.

Dubbele baan

‘In mijn geval doe ik het beide. Ik zorg voor mijn kinderen maar ik werk ook acht uur per dag. Nadat ik gewerkt heb zorg ik voor het huis en geef ik aandacht aan mijn kinderen. Ik denk dat het belangrijk is om te werken zodat ik genoeg middelen heb om voor mijn kinderen te zorgen.’

‘Zeventien jaar was ik toen ik trouwde. Voor de mensen in onze gemeenschap is het heel gebruikelijk dat vrouwen al vanaf hun 14^e of 15^e jaar gaan trouwen. Mijn eerste dochter kreeg ik toen ik achttien jaar was. Ik ben God dankbaar voor het feit dat ik kinderen heb gekregen zonder veel problemen. Sinds ik moeder ben, heb ik steeds meer geleerd over hoe ik kinderen moet opvoeden. We hebben hier niemand die ons kan uitleggen hoe we dat moeten doen.’

Dankbaarheid

‘Mijn dankbaarheid richting God en AMGis groot. AMG geeft mij mogelijkheden op het gebied van werk. Ook ben ik dankbaar voor het sponsorprogramma. Het doet ons goed dat zij het Woord van God horen en leren, we hopen dat onze kinderen goede dingen zullen doen in hun leven. Door het sponsorprogramma kunnen wij ook bezuinigen op het eten dat we moeten kopen. Dit komt doordat twee van onze zes kinderen daar vijf dagen in de week mogen eten.’

Droom

‘Ik hoop en droom dat mijn kinderen professionals worden. We hebben in onze gemeenschap maar weinig professionals en weinig mogelijkheden voor werk. Maar ik wil graag dat mijn kinderen hun dromen bereiken. Een van mijn kinderen wil graag docent worden, en een ander wil graag piloot worden. Ik hoop dat een van mijn andere kinderen dokter wil worden in ons dorp. Ik ben enthousiast over de dromen van mijn kinderen. Voor hen wil ik werken zodat ik ze kan helpen hun dromen te bereiken.’

Iedere moeder is nodig In december vraagt Woord en Daad aandacht voor moeders in ontwikkelingslanden. Vooral op het platteland krijgen vrouwen geen goede zorg rond de geboorte van hun kind, bijvoorbeeld omdat ze geen toegang hebben tot een ziekenhuis. Woord en Daad steunt deze moeders, onder andere via voorlichting en door de beschikbaarheid en bereikbaarheid van zorg te verbeteren. Helpt u mee? Kijk op de actiepagina ‘Iedere moeder is nodig’ en steun deze moeders!

Na een 10-daagse donorreis in Bangladesh, mochten we afgelopen zaterdagmiddag weer in Nederland arriveren. Wanneer we terugkijken zijn er veel verhalen die ons bij zijn gebleven. De enorme hoeveelheid inwoners van dit land lijken talloos, omgerekend gaat het om 1070 inwoners per vierkante kilometer, en iedereen heeft zijn eigen verhaal. Wanneer je je tussen deze mensenmassa begeeft en deelneemt aan het hectische verkeer is elk beeld dat je met je eigen ogen opneemt een verhaal op zich.

De verhalen die wij mee mochten maken spelen zich af in verschillende leeftijdscategorieën, met een spanwijdte van een jongetje van 24 dagen (welke na 7,5 maand zwangerschap op deze wereld kwam) tot een vrouw van 100 jaar. Het jongetje werd geboren in een nieuw huis uit ons huizenbouwprogramma, de oude dame heeft 100 jaar geleefd in een zeer rurale en uitzichtloze omgeving.

Het verhaal van bescherming van moeder en kind liet ons zien wat goede voorlichting bij zwangerschap en geboorte betekent voor de overlevingskansen van moeder en kind. Geen overbodige luxe in een context waar 40 van de 1000 kinderen voor het vijfde levensjaar overlijdt.

Het verhaal van onderwijs gaf ons inzicht in de urgentie van onze educatieve projecten. Ontwikkeling van de jeugd maakt hen sterker en zet hen in hun kracht doordat zij met hun eigen talenten een weg kunnen vinden in de maatschappij.

Het verhaal van WASH (Water Sanitatie en Hygiene) vertelde ons hoe er voor miljoenen mensen toegang tot schoondrink water en bewustwording rondom sanitaire issues gecreëerd kan worden,

Het verhaal van ons huizenbouwproject was een weergave dat het ook in ontwikkelingslanden mogelijk is om door ondernemerschap je eigen huis te realiseren. Tegelijkertijd geeft dit de deelnemers van deze microhypotheek een enorme boost rondom eigenwaarde omdat zij inzet beloond zien worden. Tevens zijn zij een voorbeeld in hun eigen omgeving.

De verhalen spelen zich af in verschillende levensfases. Deze fases zijn min of meer aan elkaar verbonden. Voor ons was het een verrijkende ervaring om te zien dat we kunnen bijdragen aan de behoeften die er per fase is om armoede te overstijgen, zodat het jongetje van 24 dagen oud hopelijk in andere omstandigheden mag leven als de hoogbejaarde dame van 100 jaar.

De laatste dag van onze reis in Bangladesh is aangebroken. Na een goede nacht in hotel Long Beach Suites gaan we vandaag Old Dhaka bezoeken. Reisleider is vandaag Shanto, de jongeman die leiding geeft aan de groep medewerkers die de leemblokken in Shariatpur maken. Hij woont al lang in Dhaka en gaat ons vandaag dus rondleiden.

Het is mooi weer, er is een blauwe lucht te zien dus er is geen sprake van smog. Met de bus rijden we van ons hotel in het noorden van Dhaka naar Old Dhaka in het zuiden. Hier gaan we echt het drukke en luidruchtige verkeer ervaren door plaats te nemen in open paardenkoetsen. De menners van de paarden zijn jonge gasten en de grote wielen van de koetsen blijken maar half met rubber te zijn bedekt. Al ratelend en schommelend slingeren we ons door het verkeer bestaande uit driewieltaxi’s, ontelbare riksja’s en verroeste bussen. Naast de paus die vandaag de stad bezoekt, zijn wij als groep zeker de tweede bezienswaardigheid gezien alle lachende en fotograferende Bengalen die ons op onze tocht volgen.

We houden halt bij de juwelierstraat van Old Dhaka. Zowel mannen als vrouwen dragen hier veel en voornamelijk gouden juwelen, dus dat rechtvaardigt dat er dan een hele juwelierstraat in de stad is gevestigd. Het is meer een steeg met aan weerszijden een diepe goot die zo te zien, maar vooral te ruiken, dienst doet als riool. Op sommige plekken zijn mannen een en ander aan het leegscheppen; het lijkt me dat de geur niet verder nader beschreven hoeft te worden.

Ja, dit is een juweliersstraat. Schrijver dezer blog heeft een jarige dochter vandaag en weet onder belangstelling van de groep en dankzij de rijk gevulde portemonnee van Maarten van Middelkoop een mooi gouden kleinood te bemachtigen met een door hemzelf officieel ondertekend certificaat van echtheid – om ongerustheid over de financiën van Woord en Daad maar gelijk weg te nemen heeft de koper een kwartier later bij een ATM van de Dutch BanglaBank de ontstane schuld weer ingelost.

Opeens zijn we enkele mannen van de groep kwijt, wat gezien hun belangstelling voor alle bijzonderheden die we zien niet vreemd is. Ben en onze reisleider nemen gelijk actie en gaan op zoek naar de afgedwaalde schapen. In deze drukke stad kun je natuurlijk geen risico’s nemen. Het is ook wel fijn dat we morgen als gehele groep weer in Nederland komen. De rest van de groep wacht geduldig af, en ja hoor, daar stappen opeens Baltus en Jan uit een steeg met voor alle vrouwen een guirlande van afrikaantjes. Deze worden door beide heren natuurlijk omstandig bij de dames omgehangen met als gevolg een verkeersopstopping vanwege alle belangstelling die dat oproept bij onze Bengaalse stadgenoten.

Na de kokosnotenhandelaar van enige omzet te hebben voorzien lopen we naar onze volgende attractie van deze dag. Een vaartocht per roeiboot over de rivier. Deze bootjes liggen naast de machtige veerponten die vandaag blijkbaar tevergeefs op passagiers wachten. Beide boottypen maken gebruik van dezelfde steiger met als gevolg dat wij een reuzenstap moeten maken om in het roeibootje te komen. U zult begrijpen dat dit ook onder grote belangstelling gebeurt waarbij lachtsalvo’s klinken bij het instappen van enige ‘gewichtige’ reisgenoten. De vaartocht kan beginnen en uitgezwaaid door een steiger vol jongens en mannen kiezen wij de rust van het ruime sop. Al gauw moeten we dat sop letterlijk nemen want water kun je het echt niet noemen. Wat smerig is het hier zowel op het water als langs de oevers. Dat mensen hier in deze viezigheid kunnen leven, onbegrijpelijk. Niet verwonderlijk worden we dan verderop weer door de roeiers in een vuilnisbelt, onderbroken door enkele moestuintjes, afgezet.

Achter de kademuur ligt de groente- en fruitmarkt. Dat ziet er heel wat beter uit en het is erg leuk om hier overheen te lopen. Wat een vele soorten groenten en fruit worden hier verhandeld. Het is een leven van jewelste. Aan het einde van de markt heeft onze reisleider het ultieme Dhaka-gevoel voor ons in petto. Een tocht per riksja naar het fort. Je kunt met z’n tweeën plaatsnemen, althans dat geldt dan voor Bengalen. Hooggezeten achter de riskja-fietser heb je een prachtig uitzicht over het de straten en het verkeer. Je moet je wel met twee handen vasthouden want de kwaliteit van de straten laat niet toe rustig de krant te lezen.

Het fort is wellicht het oudste deel van Dhaka. Toen het enkele eeuwen geleden werd gerealiseerd diende het als bescherming tegen aanvallen vanuit de langslopende rivier. Maar de loop van de rivier is door de tijd heen veranderd, vandaar dat het fort nu midden in de stad ligt. Aangezien het vandaag de wekelijkse vrije dag in Bangladesh is, zijn er veel mensen in het park rondom het fort. Leuk om te zien hoe ook zij genieten van hun vrije dag en het mooie weer. De Bengalen zijn vrijwel allemaal op en top gekleed en veel meisjes lopen als prinsesjes rond, voorzien van mooie jurkjes en rijkelijk geschminkte snoeten. Ook hier hebben wij en de Bengalen nogal wederzijdse belangstelling voor elkaar wat tot uitdrukking komt in talloze selfie-poses en het beantwoorden van de vraag ‘where do you come from’.

Na zo een uurtje rondgedraald te hebben, verlaten we het park en wringen we ons tussen de stilstaande riksja’s naar onze bus die netjes aan de zijkant van de weg geparkeerd staat. Hoe we hier uit moeten komen is nog wel een vraag maar die wordt al snel beantwoord door de zeer wijze spreuk ‘geduld is een schone zaak’, ofwel in meetbare geduld-eenheden ‘een half uur doen om het parkeervak uit te komen’. Wij hebben echter de tijd. Het is vier uur en we hebben alleen nog het ‘shoppen’ op het programma staan.

We worden door onze buschauffeur bij een bekende shopping-mall afgezet waar we souvenirs kunnen kopen. Het is er zeer druk en de aanleiding is dat op 1 december de kortingsperiode begint. Er wordt wel eens gezegd dat Nederlanders van koopjes houden maar we hebben hier gezien dat Bengalen daar ook niet vies van zijn. Het is schuifelen door de gangpaden en vooral laatstgenoemde spreuk uitoefenen in de rij bij de kassa’s.

Om een uur of zeven zijn we weer bij ons hotel. We hebben daar de mogelijkheid om ons nog even op te frissen voordat we naar een restaurant bij de luchthaven gaan. Onze vlucht gaat namelijk om 00:45 uur op 2 december. Met een heerlijke maaltijd in een mooi hotel besluiten we ons verblijf in Bangladesh. Het was een enerverende, boeiende, mooie en als groep onderling gezellige reis onder leiding van Arjen Bulk die samen met Maarten van Middelkoop de terechte door Hans van Rhijn uitgesproken dankwoorden in ontvangst mocht nemen. Straks begint de lange reis van Dhaka via Dubai naar Amsterdam en we zien uit naar de ontmoeting met de in Nederland achtergebleven gezinnen en familieleden.

Van 22 november tot en met 1 december reist Woord en Daad met een groep ondernemers door Bangladesh. Ze zullen onder andere het Safe Motherhoodproject, het WASH-project (Water, Sanitatie en Hygiëne) en het huizenbouwproject bezoeken. Volg hun reis via deze blogs.

Vanmorgen om 7.45 uur stond het ontbijt weer voor ons klaar. Ook hadden we de koffers weer gepakt voor ons vertrek naar Shariatpur. Vanmorgen hebben we projecten bezocht in het kader van het WaSH programma (water, sanitatie en hygiëne) van CSS en Woord en Daad.

Na een uur rijden kwamen we aan bij onze eerste stop. Hier bezochten we een ondernemer die zich richt op het produceren en verkopen van latrines (dit zijn toiletten). Hier kregen we informatie over de producten en werking hiervan. Er werd verteld hoe het WaSH-programma bijgedragen heeft aan de hygiëne onder de bevolking. Op dit moment maakt ongeveer 80 procent van de bevolking gebruik van deze toiletten. Ook hebben we een kijkje genomen in het naastliggende dorpje waar we met veel bekijks werden onthaald. Hier ontmoetten we een Bengaalse oma wiens leeftijd uit drie cijfers bestond (100 jaar!).

Een paar kilometer verder waren we getuige van een bewustwordingsbijeenkomst met meer dan 30 vrouwen. De vrouwen krijgen elke maand voorlichting over hygiëne. Er werd een demonstratie gegeven hoe men op een goede manier de handen moet wassen, iets wat voor ons als westerlingen eigenlijk vanzelfsprekend is. Ook waren we zelf toe aan een sanitaire stop en konden we zo gelijk een latrine van binnen bekijken!

In de middag stond de reis naar Shariatpur op het programma! Onderweg kwamen we ogen tekort van wat we allemaal konden zien langs de weg. Links en rechts van de weg konden we de kweekvijvers van garnalen zien. Ook reden we door een gebied waar veel jute werd verbouwd en de jute werd gedroogd langs de weg, het lag zo ver we konden kijken. Ondertussen werden we begeleid door een politieauto, welke zes keer werd afgewisseld bij het passeren van een districtsgrens.

Na een voorspoedige reis van ongeveer 3,5 uur kwamen we aan bij de NGO SDS. Dit is tevens de plek waar de modelwoning en productielocatie van Inclusive Home Solutions (IHS) staat [de partnerorganisatie van het huizenbouwproject, red.]. Na een vriendelijk onthaal met bloemen en koffie namen we afscheid van onze begeleiders van CSS. Maarten van Middelkoop, de projectleider van het huizenbouwproject, en zijn vrouw sloten daarna aan bij de groep om ons de komende dagen te begeleiden. Na een fanatiek potje volleybal met de studenten, kregen we te horen dat het guesthouse waar we zouden verblijven nog niet opgeleverd was. Daarom slapen we deze nachten nog in de oude verblijven. Nog net voordat het donker werd hebben we een wandeling gemaakt buiten de poort. Hier hebben we de politieacademie bezocht. De avond werd afgesloten met een heerlijk diner. Wederom een zeer geslaagde dag!

Zondag 26 november. Om 8 uur werd er weer een heerlijk ontbijt geserveerd. Na het ontbijt hebben we de weekopening in het AVA-center van CSS bijgewoond. Hier komen de medewerkers van CSS samen om de week te beginnen met zingen en gebed.

Voor het gebed konden de medewerkers vragen om voorbede voor familieleden. Wij mochten kaarten uitdelen aan de medewerkers waarvan een familielid jarig was geweest in de afgelopen week en waar een jubileum was gevierd. Hierna heeft Arjen het werk van Woord en Daad gepresenteerd en de groep voorgesteld. Als groep hebben we toen voor de gemeente gezongen, Psalm 25:2 en het lied: Samen in de naam van Jezus.

Na het zingen heeft Luuk de medewerkers toegesproken. Hij heeft gelezen uit Lukas 15:20-24, hier komt de verloren zoon terug bij zijn vader. Hij maakte de toepassing dat Jezus is gekomen voor ons allen. Als Hij niet was gekomen voor onze zonden dan waren we allen verloren. Dit heeft hij verduidelijkt met een voorbeeld: In Nederland zwemmen we in de zomer in de zee, sommigen gaan te ver en zien het gevaar niet. Dan gaan de reddingswerkers de zee op om deze persoon te redden. Jezus komt om zondaren te redden, Hij is de enige redder, in Bangladesh en in Nederland.

Na de dienst hebben we gesproken met de manager van JBS, de manager van school, een voorganger, de manager van het AVA-center en onze reisleider Roy van CSS over het christelijk leven in Bangladesh. In het algemeen hebben christenen goede relaties met moslims en hindoes. Christenen proberen door de liefde te laten zien wat het betekent om christen te zijn.

Hierna zijn we voor de lunch naar de rivier gereden, waar we genoten hebben van een prachtig stukje natuur en heerlijk eten. In dit gebied liggen ook kweekvijvers waar Panga en Tilapia wordt gekweekt. De vis voor ons diner werd hier gevangen.

Om half vijf begon de kerkdienst in de lokale kerk. Hier werd gezongen, gebeden en gesproken. Ook hier heeft Arjen verteld over het werk van Woord en Daad en de samenwerking met CSS en hebben we dezelfde liederen gezongen als ‘s morgens tijdens de weekopening. Tijdens de dienst werd gesproken door een gastspreker uit de USA. Hij was samen met zijn vrouw in Bangladesh om te evangeliseren. Dit werd toegespitst op Mattheüs 25:14-30. We moeten allemaal onze talenten die we gekregen hebben gebruiken, ook hier om de gemeente uit te breiden.

Het diner kregen we toen we weer terug waren in het AVA-center. De vis was op voortreffelijke wijze klaargemaakt. De maaltijd werd afgesloten met een korte overdenking over de twee verschillende wegen. Als we op reis gaan denken we ook allemaal na over de bestemming waar we naar toe gaan, maar het belangrijkste is dat we weten waar onze levensreis naartoe gaat. Tot slot van de avond hebben we psalmen gezongen in de hal van het AVA-center, begeleid door Teus op een handbediend harmonium.

Khulna, 24 november 2017. Vandaag staat het tweede deel van onze heenreis op het programma. Na een goed, voornamelijk Bengaals ontbijt, vertrekken we om half negen naar de luchthaven voor onze vlucht naar Jessore.

Dat blijkt maar een half uurtje vliegen te zijn, maar over de weg kan dit zomaar 15 uur duren, aldus onze gids van CSS. De oorzaken zijn slechte wegen en de vele verkeersopstoppingen. Die ervaring krijgen we mee op onze rit van het vliegveld van Jessore naar de stad Khulna, het einddoel van onze bestemming. Ondanks de zeer slechte wegen en het chaotische verkeer kijken we onze ogen uit. Op foto’s hadden we al het een en ander gezien, maar het dan met eigen ogen zien blijft toch erg verrassend en overweldigend. Krioelende riskja’s, uitpuilende bussen met evenveel mensen op het dak dan erin, fietskarren met meters hoog opgestapelde rijstbalen, boomstammen, of koeien… En langs de wegen allerlei winkeltjes, barbiers, slagerijen, autospuiterijen. En dat allemaal in de open lucht.

Na een drie uur durende hotsende en botsende rit komen we bij het AVA-center van CSS in Khulna aan waar we hartelijk worden ontvangen. We krijgen na de lunch de nieuwe documentaire van CSS te zien waardoor we een goede indruk krijgen van al het werk dat CSS doet en welke vakopleidingen worden aangeboden.

Aan het eind van de middag gaan we op bezoek bij het meisjeshuis Home of Blessings. De ontvangst is overweldigend. Allereerst krijgen we allemaal een mooie bos bloemen. Alle meisjes staan aan weerszijden van het pad opgesteld en gooien bloemblaadjes op het pad wanneer we langs hen lopen. Zo bereiken we, gevolgd door een groep trommelaars, nogal opgelaten de grote zaal waarin iedereen vervolgens plaatsneemt. Er is een heel programma voorbereid, bestaande uit onder andere het optreden van een zanggroepje en het uitbeelden van enkele Bijbelse thema’s zoals de gelijkenis van de rijke man en de arme Lazarus.

Na dit programma mogen wij ons allemaal voorstellen en worden onze woorden in het Bengaals vertaald. Als groep hebben wij voor de meisjes het lied ‘Samen in de naam van Jezus’ gezongen.

Voor alle 303 meisjes hebben we vanuit Nederland een cadeautje meegenomen die we voor de maaltijd aan hen uitdelen.

Dan is het tijd voor een korte pauze waarin de laatste voorbereidingen voor de avondmaaltijd worden getroffen. De koks hebben hun best gedaan. Rijst met heerlijke groeten, vis en kip. We eten allemaal hetzelfde, het enige verschil is dat de grote mensen met mes en vork eten en de meisjes met hun handen… zoals ze dat gewend zijn.

Na hartelijk afscheid genomen te hebben rijden we door druk Khulna naar ons rustige onderkomen in het AVA Center. Zo komt er aan deze prachtige en enerverende dag een einde en kunnen we alle opgedane indrukken gaan verwerken door bijvoorbeeld een blog te schrijven…

We delen graag verhalen met u over mensen in het Zuiden. Deze keer over Tariku, 14 jaar, een gewone jongen in Ethiopië. Hij leefde maandenlang op straat, at slecht voedsel en sliep onder bruggen. Wat is er in zijn leven gebeurd?

Op de foto: Tariku met zijn moeder. Om privacyredenen zijn ze onherkenbaar in beeld gebracht. Tariku is een gefingeerde naam.

Tariku komt uit een gezin dat in grote armoede leeft. Ze wonen op het platteland van Ethiopië, in een gebied waar bijna geen werk te vinden is. Tariku’s moeder, Amarech, wil een beter leven voor haar kinderen, maar daarvoor is geld nodig. Daarom heeft ze een plan bedacht. Ze vertrekt naar buurland Soedan om daar te werken. Het geld dat ze verdient, zal ze naar haar gezin te sturen.
Maar het leven in Soedan is totaal niet wat ze ervan verwacht had: ze heeft nauwelijks werk en bijna niets te eten. Ze brengt zelfs een maand door in de gevangenis.

Op straat

Hoe gaat het intussen met Amarechs gezin? Tot overmaat van ramp verlaat ook Tariku’s vader het gezin en trouwt met een andere vrouw. Door het vertrek van zijn ouders is Tariku, als oudste kind, in één klap verantwoordelijk geworden voor zijn jongere broers en zussen. Tariku gaat niet meer naar school. Hij vult zijn dagen met zoeken naar werk: op sommige dagen verdient hij wat geld, op andere dagen niets.

De verantwoordelijkheid wordt hem te veel. Als hij wéér een dag niets verdiend heeft, neemt Tariku een besluit. Hij verlaat zijn jongere broers en zussen en vertrekt naar de stad. Daar zal hij gemakkelijker werk vinden, hebben mensen hem verteld.

Helaas wordt het er niet beter op voor hem. Hij woont op straat, want ook in de stad slaagt Tariku er niet in werk te vinden. Het leven op straat is ellendig en gevaarlijk. Tariku verlangt ernaar terug te gaan naar zijn familie, maar hij durft niet. Hij heeft geen geld verdiend en om met lege handen aan te komen…

Alles verandert

Juist op dit moment vinden de straatwerkers van RETRAK hem. Zij nodigen hem uit naar het Transition Centre van RETRAK te komen en Tariku neemt de uitnodiging aan. Bij RETRAK krijgt hij gezond te eten, hij heeft een bed om in te slapen en komt tot rust. Hij gaat opnieuw naar school en werkt hard om goede resultaten te behalen. In zijn vrije tijd vindt hij het heerlijk om te voetballen met zijn nieuwe vrienden van het centrum. Zijn maatschappelijk werker, Debebe, helpt Tariku zijn trauma’s te verwerken. ‘Bij RETRAK behandelt iedereen mij als een mens, een persoon met gevoelens. Sinds mijn moeder ons verliet, heb ik dat nooit meer gevoeld,’ vertelt Tariku hem.

Weer samen

Tijdens Tariku’s tijd bij RETRAK keert zijn moeder Amarech terug naar Ethiopië. Ze is hoogzwanger en voelt zich verdrietig en teleurgesteld. Na een lange reis staat ze bij haar oude huis. Daar treft ze alleen haar jongste kinderen, ondervoed en zwak. Ze ontdekt dat haar man en oudste zoon het huis hebben verlaten. Amarech doet er alles aan haar zoon te vinden, maar slaagt daar niet in. Haar hart is gebroken. Tot op een dag Debebe, de maatschappelijk werker van RETRAK, Tariku naar huis brengt. Amarech heeft haar zoon al meer dan een jaar niet gezien en kan haar ogen niet geloven. Lange tijd hangt ze om zijn hals. ‘Ik heb een grote fout gemaakt door naar Soedan te gaan,’ zegt ze tegen haar zoon. ‘Mijn kinderen hadden me nodig. Ik had bij jullie moeten blijven. Geld is belangrijk, maar liefde en aandacht zijn meer waard dan al het geld van de wereld.’

Debebe vertelt Amarech over alles wat Tariku in de tussentijd heeft meegemaakt. Debebe praat ook met Amarech over hoe ze een goede moeder kan zijn. Hoe ze haar kinderen regels en liefde kan meegeven. Hoe belangrijk het is om aan de toekomst van de kinderen te werken. RETRAK leent de familie een klein bedrag waarmee Amarech een bedrijfje kan opzetten, om in haar eigen onderhoud te voorzien.

Nooit de hoop verloren

Drie maanden later bezoekt Debebe deze familie opnieuw. Tariku gaat nog steeds naar school en geniet daar erg van. Hij beseft dat zijn leven heel anders had kunnen verlopen als hij nog op straat had geleefd. ‘Ik ben blij dat ik de hoop op een betere toekomst nooit ben verloren,’ zegt hij. Met het bedrijfje van Amarech gaat het goed. Ze kan met het geld dat ze verdient voor haar gezin zorgen. De familie is vooral heel gelukkig weer samen te zijn.

Nawoord van Lynn Kay:
‘Terwijl ik het verhaal van Tariku opschreef, realiseerde ik me weer hoe arme gezinnen worstelen om het hoofd boven water te houden. Zoals wij allemaal maken ze keuzes, goede en slechte. Maar niet zelden hebben die keuzes grote gevolgen voor de kinderen.’

RETRAK is een christelijke partnerorganisatie van Woord en Daad, die werkt onder straatkinderen in Ethiopië. RETRAK plaatst deze kinderen vanuit een leven vol armoede en uitsluiting terug in een positieve omgeving. Met de kinderen én hun families wordt gewerkt aan een stabiele, gezonde toekomst, waarin zij economisch onafhankelijk zijn.

Dit artikel verscheen december 2017 in het (gratis) kwartaalblad Werelddelen van Woord en Daad. Ook dit gratis blad lezen? Vraag een abonnement aan.