Zaterdag 18 januari
Na een enerverende nacht, waarin een paar keer de stroom uitviel -zodat het bloedjeheet werd bij gebrek aan de ventilator- ontwaken we dankzij de twee vastgebonden hanen in onze tuin. Dit blijkt een goede oplossing te zijn om je kippen bij je te houden. De kippen komen altijd weer terug bij hun haantje🥰.
We ontbijten voor de afwisseling met brood, omelet, friet, plantain en een soort spaghetti/mihoen. Op het Afrikaanse gemakje maken we ons klaar voor de terugreis naar Freetown. We praten nog wat met de opa van Hassan (you are my daughter-in-law), knuffelen nog met de kleine kids, maken nog wat foto’s van zaterdag-wasdag, zetten onze koffers klaar en o ja, de auto’s zijn er nog niet… dus wachten we nog wat. We drinken nog koffie en wachten nog wat.
Dan komt er een sjieke mevrouw die uit een mooie auto aan komt schrijden naar ons logeer adres. Ze is iemand uit het parlement. Ze wil ons bedanken voor wat we doen en dat ze het goed vindt dat we er zijn.
Eindelijk zijn we echt allemaal gereed om te gaan en we wuiven a la koningin Máxima naar de mensen ter afscheid. We maken nog een klein uitstapje richting het ziekenhuisje van Mattru Jong om stickers, knuffels en haarelastiekjes af te geven voor hun project om beperkte kinderen te activeren en te stimuleren in hun ontwikkelingen. Ze zijn zelfs bezig met een speciaal schooltje voor hen. Hoe gaaf is dat!
Dan begint de grote reis terug naar de ‘beschaafde wereld’ van Sierra Leone… hoewel … het is maar hoe je te bekijkt. We praten af en toe gezellig met de chauffeur, waar het stuur soms enorm veel aandacht van hem vraagt. In Bo is er een roadblock, dus hobbelen we gezellig om. We lunchen weer in hetzelfde guesthouse. Heerlijke pittige couscous met groente en een hele vis. We knabbelen genietend in stilte. Na het eten hebben we fijne gesprekken over opvoeding, geloof en gezin.
We vertrekken uitgerust en verfrist, ondanks dat de kranen plotseling niet meer werkten… we hobbelen in slaap door de onbalans van de voorwielen. Tim wil graag nog Jackfruit kopen onderweg, maar bij de kraampjes aan de weg wordt onmiddellijk de prijs opgedreven bij het zien van een poemoei (witte man). Bij een volgende kraam laten we onze chauffeur maar onderhandelen. Dat lukt beter. Voor 20.000 Leones is het fruit van ons. Lekker! We lassen een plasstop in, alleen de vrouwen durven het niet aan om tussen het olifantengras te verdwijnen. Vrouwen met kindjes op de heup en jongelui kijken graag naar ons en onze auto’s en maken een praatje.
Het is al helemaal donker als we veilig arriveren bij het Barmoi hotel. Onze Jackfruit wordt eerst burgemeester gemaakt bij wijze van voorgerecht. Het diner smaakt heerlijk! Het vlees is tot het uiterste doorgebakken voor onze tere westerse maagjes. Na het eten komt er nog visite! Een kennis van Kees met de K komt een poosje praten over zijn werk en zijn droom om een rijst project te realiseren. Een lange dag is ten einde …
Evelien Neeskens
