Na een heerlijke nachtrust in Residence Diane hebben we ons gereed gemaakt voor vertrek en zijn richting het Job booster kantoor gedaan. Tijdens de rit hebben we nog een korte stop gemaakt op een locale markt en hebben gepind bij de Ecobank. De markt: een mierenhoop, veel groente en fruit, een waar feest van kleuren, wordt beheerst door vrouwen. Bij het Job Booster kantoor werden we warm ontvangen door Barto en zijn team: Jean (chauffeur), Christoffe (TVET), Eugenie (financiën), Flavienne (monitoring) en Beatrice (secretaresse). Een mooi kantoor in een goede wijk, wat ook door twee andere organisaties gehuurd waarmee Job Booster / W&D samenwerkt. We hebben over en weer uitgebreid én zakelijk geëvalueerd, waarbij herkenning aanwezig is. Wel mooi om te zien dat ze heel ongeduldig waren onze mening te horen, het voorstelrondje werd bijna overgeslagen! Gelukkig had Barto en zijn team ook zelf een beeld gevormd en conclusies getrokken. We sloten af met een prima lunch.
Inmiddels was Daniël gearriveerd om ons mee te nemen naar Village Artisanale om souvenirs in te slaan. Ons doel was tweeledig: privé aankopen, en om veilingitems voor onze veiling van de RegioOndernemers Midden Holland op 29 november. We hebben prachtig, exclusieve en authentiek Burkinese handgemaakte kunstwerken kunnen kopen. In Village Artisanale konden we achter de schermen kijken hoe dit gemaakt werd. We hebben echt souvenirs met een verhaal, bijvoorbeeld een zwaard dat we onder het genot van een kopje sterke thee van gevluchte Touaregs gekocht hebben. Eerst de relatie leggen, veel praten en dan een deal maken. Touaregs zijn veeherders, die de kunst van het bewerken van metaal en leer uitmuntend beheersen. Kortom, veel onderhandelen, weglopen, moeilijk doen, terugkomen en voor de helft meenemen. En soms ook niet! Een heel mooie winkel was die van een mevrouw uit Bobo die van plastic draagtasjes via recycling allerlei tassen, etuis en dergelijke maakt. Daar mogen ze nog veel meer van maken, grondstof genoeg! In Village Artisanale hebben we ons prima vermaakt, dank zij de bezielende onderhandeling van Daniël.
Daarna verlieten we met een glimlach het terrein en gingen naar Henk en Joke van Ingen. We ervaren hier een stukje Nederland in Burkina. Het was heerlijk om bij deze mensen thuis te komen en onder het genot van een heerlijke bruine boterham met Bodegraafse kaas bij te praten. Hier konden we onze opgedane indrukken kwijt en hadden een goed samenzijn. Van de ruimte bij Henk en Joke konden we gebruik maken om onze koffers goed in te richten, zodat we zonder problemen de douane hopen door te komen. Rond half acht was toch het moment om afscheid te nemen aangebroken. We hebben ze hartelijk bedankt voor hun gastvrijheid en namen op de airport afscheid van Cees en de chauffeur Aruna. Cees blijft nog een weekje in Ouaga. Aangekomen op het vliegveld hebben we zeker zes keer onze paspoorten laten zien. Dick had pech en werd toch betrapt op wapensmokkel (metalen speelgoedautootjes gemaakt van restafval 😊). Na een ‘seal’actie en tien minuten praten kregen we dit ook mee in de handbagage. Goed geregeld.
Verder, ja, de vlucht naar Parijs vertrok op tijd iets na half elf, en was goed maar saai. Het eten was prima: kip met weinig vlieguren, duidelijk niet uit Burkina. Buiten was het echt donker, veel te beleven was er niet. Iets voor zessen maakten we een veilige landing op Charles de Gaulle in Parijs. Dankbaar voor de goede reis en na een goede bak koffie stappen we onuitgerust in de TGV naar Brussel. Mist en regen! Dat kennen we niet meer.
We zouden nog veel meer kunnen verhalen: de opgewektheid van de Burkinabe, het kleurenbombardement op de markten, de bejaarden en gehandicapten die – als ze geen familie of vrienden hebben – bijna letterlijk in de goot komen, het zware klimaat (’s middags 36 tot 38 graden en best vochtig), de grote chaos in het verkeer en het volstrekte gebrek aan onderhoud aan auto’s, vrachtauto’s en bussen, de vele bussen tussen Ouaga en Bobo die ’s avonds met pech stilvallen en waarvan de passagiers ‘gewoon’ in de berm pal naast de snelweg gaan zitten en afwachten wat de chauffeur voor hen kan regelen. We hebben nog even overwogen om John achter te laten om bussen en vrachtauto’s te onderhouden, maar die kreeg teveel oppositie van zijn betere wederhelft voor dit op zich mooie plan. Kortom, je blijft van de ene verbazing in de andere vallen.
Onze reis is bijna ten einde, de missie niet! Job Booster – Boosting Jobs.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!