Vandaag is de laatste dag van ons bezoek aan de Philippines. Toen we gisterenavond aankwamen in Gatanyar bij het retreatcentre van CCT hing daar onze Nederlandse vlag als welkom.
Het centre is een soort conferentieoord met een aantal guesthouses voorzien van bijbelse namen als Abraham, Isaac, Joshua, etc. In onze keurig verzorgde kamer Joshua-1 hebben we de nacht doorgebracht. Om 6 uur opgestaan en eindelijk eens een frisse neus kunnen halen! In Manilla zijn zelfs de nachten heet, 30 graden Celsius is geen uitzondering. Door de hoge ligging en niet ver van de kust was het hier heerlijk om half zeven ’s morgens. Na een bijzonder Filipijns ontbijt, met de onvermijdelijke rijst, vliesdunne gedroogde visjes, en andere culinaire zaken van onbekende herkomst bleek er toch ook cornflakes en carabou- (waterbuffel)melk. Dat hadden we echt nodig om alvast weer aan een Nederlands ontbijt te gaan wennen.
Na het ontbijt wachtte ons een rondleiding over het terrein. We bezochten o.a. een champignonkwekerij, waar deze paddestoelen hangend gekweekt worden in ronde pakjes van kokosnootpalmzaagsel. Bij een bepaalde vochtigheid en weinig licht, kunnen na ca. 6 maanden de champignons geoogst worden, gedurende enkele maanden. Het congrescentrum is winstgevend, wat natuurlijk ten goede komt aan de goede doelen binnen de stichting, waarvan we de hulp aan daklozen en zwervers zelf hebben kunnen waarnemen.
Jacobine had als verrassing het vervoer naar de uitzichtpunten op een vulkaan geheim gehouden. Het bleek dat CCT ons met Jeepney’s zou wegbrengen. De Jeepney is een “overblijfsel” uit de 2e wereldoorlog: een tot stadsbus verbouwde Jeep. Volgens mij waren de oorspronkelijke jeeps hooguit 3,5 – 4 meter, de Jeepney’s zijn minstens 2x zo lang. De eigenaars maken hun voertuig bont van kleur, veel chroom eraan en voorzien van de wonderlijkste bijbelse namen. Instappen gaat via de open achterzijde. In Nederland zou de capaciteit waarschijnlijk maximaal 12 personen zijn, in Manilla is dat anders. Afhankelijk van de grootte van de passagiers kan dat wel oplopen tot meer dan het dubbele, waarbij baby’s op schoot, kleine kinderen op de vloer, volwassenen op de 2 lange banken (tegen de zijwanden van de bus). Tieners en jongvolwassenen hangen bij plaatsgebrek aan de achterzijde of zitten op het dak. Mocht u zich afvragen of dit niet gevaarlijk is, ja dat is heel gevaarlijk. Maar in het verkeer op de Filippijnen is alles gevaarlijk. Op de lokale wegen wordt hard gereden, 80-90 km is geen uitzondering. Iedereen loopt, woont, winkelt, eet, kortom doet alles langs de weg. Soms zit men zelfs op het randje van de weg terwijl de auto’s langsrazen. De avond begint vroeg, om 7 uur kan het al donker zijn, maar op de weg lijkt dit allemaal geen verschil te maken. Dat er niet meer doden vallen mag een wonder genoemd worden; voor Nederlandse begrippen echt onbegrijpelijk! Terug naar de Jeepney. De afstand bepaalt het tarief, meestal bij de passagiers bekend, zo niet roep even naar de chauffeur en je weet het. Het geld wordt naar voren doorgegeven, het wisselgeld komt op via de medepassagiers weer terug. Als je er uit moet, bestaat daar ongetwijfeld ook een ingenieus signaal voor, dus supersimpel allemaal. De rit naar de vulkaan duurde ongeveer een half uur, wat meer dan genoeg is voor onze tere billetjes! Ook de uitlaatgassen die door de open ramen en achterzijde binnenkomen zijn niet bepaald aangenaam. Maar het doel is de moeite waard: wat een prachtig uitzicht! Van een hoog gelegen uitkijkpunt heb je een prachtig uitzicht over de vulkaan, die voor het laatst ongeveer 50 jaar geleden actief was. Er zijn grote meren rond de eigenlijke krater ontstaan, kortom een adembenemend uitzicht.
Na de terugweg met de Jeepney naar het CCT-centrum, lunch en uitchecken. Dan de laatste ‘lange rit’ op de Filipijnen: terug naar Manilla. Halverwege nog een toiletstop, waar ik afscheid neem van de groep en de CCT-medewerkers. Het voelt alsof je afscheid neemt van je familie. De groep gaat door naar het hotel, voor de terugreis naar Amsterdam, zaterdagmorgen heeeeel vroeg. Ik wordt afgezet op de luchthaven voor doorreis naar Australie voor familiebezoek.
Het was heel indrukwekkend allemaal: wat wordt hier op de Filippijnen veel gedaan voor de behoeftige medemens. Wat is Gods zegen en ons gebed hierbij onmisbaar! Hier gebeuren nog steeds wonderen, als we ze maar willen zien! Onvergetelijk!!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!