De 15-jarige Juan Sebastián Sampayo woont in Villa de la Candelaria, een wijk in het Colombiaanse Cartagena. Dagelijks moet hij uitkijken voor het geweld op straat. Toch houdt hem dat niet tegen om zijn dromen na te jagen.
‘Ik ben María Fernanda, ik ben 16 jaar oud en ik zit op de Altos de Cazuca school in Colombia. In 2010 begon ik op de kleuterschool, maar nu ben ik al bijna afgestudeerd! In de afgelopen jaren heb ik veel geleerd en ben ik als persoon ook echt gegroeid. Het was niet altijd makkelijk, maar ik ben dankbaar voor deze kans die ik door het sponsorprogramma heb gekregen.’
Met de steun van haar ouders, oudere zus en onze partnerorganisatie Conviventia is het María gelukt om ieder jaar opnieuw aan haar toekomst te werken. ‘Ik droom ervan om strafrechtadvocaat te worden, zodat ik veel mensen kan helpen. Het idee om advocaat te worden, begon toen ik meedeed aan allerlei workshops die de school aanbood. Ik leerde hier om conflicten op te lossen en recht te doen aan mijn klasgenoten. Zo kreeg ik de kans om te leren wat leiderschap is en leerde ik om goede relaties aan te gaan. Het vertrouwen dat anderen in mij hadden heeft hierbij erg geholpen.’
Advocaat met christelijke principes en waarden
Een paar jaar geleden was María de klassenvertegenwoordiger van haar school. Een ervaring die haar toekomstdroom om strafrechtadvocaat te worden, bevestigde. ‘Ik kwam erachter dat ik de vaardigheden heb om anderen met hun problemen te helpen. Toen wist ik het zeker: ik wil advocaat worden, een advocaat met christelijke principes en waarden.’
Dromen waarmaken
‘Ieder schooljaar leer ik nieuwe vaardigheden, wat ook mijn ouders trots maakt. Als ik ben afgestudeerd, wil ik mijn dromen waarmaken. Ik ben vol vertrouwen dat alles wat ik heb geleerd me zal helpen om succesvol te zijn. Ik dank God, en ben ook iedereen die via het sponsorprogramma bijdraagt aan onze opleiding dankbaar.’
Op 11-jarige leeftijd komt Walter voor het eerst in aanraking met het onderwijs van Conviventia. Inmiddels is hij 24 en zowel docent als coördinator op de school van onze partnerorganisatie in Colombia.
Een schooldag tijdens de coronapandemie ziet er nét even wat anders uit in Colombia. Bij de poort van het schoolplein in Cartagena staan de juffen en meesters al klaar. ‘Hallo, goedemorgen! Hoe is het? Voor je naar binnen gaat, eerst even je handen ontsmetten en je temperatuur meten!’
Peter Korevaar en Manon van der Aart zijn allebei betrokken bij het sponsorprogramma van Woord en Daad. Peter als docent op het Driestar College in Gouda, en Manon als Young Ambassador. Beiden hebben in de praktijk gezien dat het sponsorprogramma levens verandert.
Ze was nog maar 12 jaar, ons sponsorkind. Op een dag kwam er een brief: haar ouders besloten dat ze na de vakantie niet terugkwam op school. Een laatste afscheidsbrief en dat was het dan. Wekenlang vroeg ik me af: wat heeft ze gehad aan onze steun? Is sponsoring alleen succesvol als een kind school afmaakt en een diploma heeft?
Jazmíns dochter neemt al sinds de kleuterschool deel aan het sponsorprogramma in Colombia. Jazmín zelf werd in de 5e klas door haar moeder van school gehaald om voor haar broers en zussen te zorgen. ‘Mijn jeugd bracht ik thuis door. Ik had weinig tijd om te spelen, naar school te gaan of vrienden te maken.’
De 26-jarige Lina is leerkracht op een school van onze partnerorganisatie Conviventia Colombia. Als kind kreeg ze via het sponsorprogramma de kans om naar school te gaan.
Deze column van Missy Christie verscheen eerder in het Nederlands Dagblad, 31 oktober 2020
In Colombia markeerde de eerste week van september een bijzonder moment: één van de langste lockdowns ter wereld werd afgesloten. In maart ging Colombia in een strikte lockdown vanwege COVID-19. Al na een paar dagen hadden mensen moeite voedsel op tafel te krijgen. Colombianen in nood hingen rode vlaggen uit ramen en deuren – de rode vlag werd een nationaal symbool voor honger.
In een halfjaar werd Colombia tien jaar teruggeworpen in de tijd. Armoedecijfers zijn nu gelijk aan die van 2010, en er zal een decennium nodig zijn om op het oude niveau terug te komen. Bogota, onze hoofdstad, is een van de steden waar de crisis het hardst heeft toegeslagen. Veel inwoners, meest jongeren en vrouwen, zijn werkloos geraakt. In juli was het werkloosheidspercentage 25,1 procent, wat staat voor het verlies van 1,2 miljoen banen.
Elke dag horen we verhalen zoals het verhaal dat Lady Parra me vertelde. Lady is een alleenstaande moeder die op straat kranten verkocht. Ze heeft geen inkomen meer en heeft geen idee hoe ze met haar kinderen moet overleven. Of het verhaal van Carlos Zabala, die in 2017 tot zijn vreugde een eigen restaurant kon openen, na 22 jaar in de informele sector werkzaam te zijn geweest. Carlos moest zijn zaak sluiten en inmiddels zijn bij een inbraak zijn meubilair en keukenapparatuur geroofd. In een paar maanden tijd verloor hij alles waarvoor hij jaren had gewerkt.
Ook in de stad Cartagena zijn de gevolgen van de pandemie groot. De werkloosheid steeg er van 7,3 naar 20,5 procent. In Soacha, een wijk met veel Colombiaanse en Venezolaanse migranten, zijn grote zorgen om het toenemende geweld. Alleen al in dit jaar zijn 23 bendes geïdentificeerd die Soacha als hun werkgebied hebben. In de afgelopen drie maanden was diverse keren sprake van bloedige protesten, gedwongen rekrutering van kinderen en andere heftige geweldsdelicten. Volgens politierapporten zijn ontvoeringen, afpersing en drugsconflicten sterk toegenomen in het afgelopen half jaar. We maken ons vooral ook zorgen om de jeugd: die heeft beperkt toegang tot virtueel onderwijs, te weinig te eten en leeft steeds meer in armoede. Het is een kwestie van tijd voordat velen van hen, in een poging aan de armoede te ontsnappen, terecht zullen komen in gewelddadige gangs.
Tegen deze achtergrond is het werk van Conviventia belangrijker dan ooit. In deze tijd, waarin angst, onzekerheid en ziekte overheersen en armoede verergert, is een boodschap van waarheid en hoop nodig. Het Woord van God is hier nodig! Toen de scholen gesloten waren, deden we ons best het onderwijs door te laten gaan. Een moeilijke taak in een gebied waar veiligheid van medewerkers niet kon worden gegarandeerd. We richten ons nu voornamelijk op tegengaan van honger, vergroting van de veiligheid van kinderen en het regelen van afstandsonderwijs. Daarnaast lichten we families voor over ziektepreventie en lobbyen we voor werkgelegenheid. Dit werk zal nodig blijven, ook als we de pandemie te boven komen en de verwoestende effecten van deze tijd zichtbaar zullen worden.
De huidige omstandigheden stellen ons voor enorme uitdagingen in onze strijd tegen armoede en onrecht, die toch al niet gemakkelijk was. Tegelijk worden we er elke dag bij stilgezet dat onze God alle wijsheid en alle macht heeft. Ook deze pandemie loopt Hem niet uit de hand. God is onze toevlucht en bij Hem kunnen we terecht. We zijn dankbaar dat Hij ons instrumenten van zegen laat zijn in deze moeilijke tijd. Hij voorziet in wat we nodig hebben om dit werk te kunnen doen. We ervaren deze hoop zelf én we mogen ervan uitdelen: houd vol, vertrouw op Gods kracht, op Zijn goedheid en op Zijn nooit eindigende liefde.
Tekst: Missy R. Christie de Acosta, directeur van Conviventia in Colombia (partnerorganisatie van Woord en Daad)
© Woord en Daad | Privacy statement | Disclaimer