nieuwsberichten van project Water voor Shalla
Kijkt u ook mee naar de tweede aflevering van Werelddelen – de Podcast? We zijn op bezoek bij de Woord en Daad-winkel in Barneveld. Winkelvrijwilliger Betsie van de Beek vertelt over het reilen en zeilen in de winkel waar ze zo nauw bij betrokken is.
De asfaltweg was best begaanbaar. Wat hobbelig hier en daar, maar goed te doen. Samen met een collega en onze lokale partner ben ik onderweg naar Senbete Shalla, waar we een bezoek brengen aan het waterproject.
‘Wij hebben lege flessen opgehaald in de kerstvakantie en we willen het opgehaalde geld doneren aan het project ‘Schoon drinkwater voor droog Ethiopië’. Het bedrag van € 32,95 hebben we via de website gedoneerd. Hopelijk zijn de mensen in Ethiopië er blij mee!’
Ik heb niets met lange rijen. Niets met lange rijen mensen voor een attractie, voor een kassa en nog minder met lange files op de snelweg. Maar ik heb wel iets met lange rijen mensen voor de waterpomp in landen als Ethiopië.
Recent mocht ik moeder worden van een klein meisje. Een grote verandering, maar gelukkig: aan adviezen geen gebrek. Van ervaren buurvrouwen en tantes tot honderden (!) blogs over slapen, groeien en voeding. En, typisch kersverse moeder die ik ben, ik lees ze natuurlijk ook nog. Bij een blog over voedingsschema’s schoten mijn gedachten opeens 1,5 jaar terug in de tijd, toen ik op de kraamafdeling van het ziekenhuis van Senbatu Shalla (Ethiopië) stond.
Er was net een klein meisje geboren. De verpleegkundige die ik interviewde had haar zojuist op de wereld geholpen. Naast de verloskamer was een andere kamer met baby’s en hun moeders: de kamer voor ondervoede baby’s. Ik stapte samen met fotograaf Jilke de kamer binnen. Het gesprek met een jonge moeder die op een bed zat liep wat moeizaam omdat we onze tolk waren kwijtgeraakt. Maar ik vergeet haar blik niet: ze was trots. Trots op het kleine kindje in haar armen. Het jochie begon te huilen. Een heel zacht, zwak huiltje. Gelijk legde ze het kleintje aan haar borst. Zij en haar kind waren zichtbaar zwak. Maar ze vocht voor het leven van haar zoon. Want het was haar trots.
Geen voedingsschema’s, maar moederoerkracht. Moeders in Senbatu Shalla hebben dan misschien geen mama-blogs, de kracht die ze uitstralen is des te groter. Het cliché dat o zo waar is, geldt wereldwijd: voor je kind doe je alles. En gaat dat altijd goed? Nee. In Senbatu Shalla is zelfs het meest basale: schoon water, ontzettend schaars. Ondervoeding en kinderziektes zorgen voor hoge sterftecijfers. Fotograaf Jilke was een paar maanden later in een ander deel van Ethiopië, waar ze een oma en een kindje op de foto zette. Het kindje overleed een paar dagen later. Wat Jilke over die ervaring schreef zal me bijblijven: ‘Hier worden herinneringen aan deze kinderen uitgewist. Want het leven is te zwaar voor tranen.’
In zo’n omgeving voeden iedere dag moeders hun kinderen op. Een omgeving waar water schaars is, waar gebrek is aan ziekenhuisbedden en waar ‘het leven te zwaar is voor tranen’. Ga er maar aan staan. Wat ben ik dan blij dat er binnenkort in ieder geval meer schoon, stromend water zal zijn in Senbatu Shalla. Maar wat ben ik vooral blij dat die kleintjes een moeder hebben die voor hen vecht.
Ieder zichzelf respecterende mama-blog eindigt met: ‘Respect mama, je doet het ontzettend goed!’ Nu vind ik dat altijd behoorlijk nietszeggend gezien de schrijfster van de blog mij helemaal niet kent en bezig ziet (en dat is misschien maar goed ook…). Maar in dit geval vind ik dat ik iets in die trant wel mag zeggen, als ik denk aan alle moeders die ik daar heb zien vechten voor hun trots. Wat een kracht. Wat een moed. Respect, mama’s. Ik maak een hele diepe buiging.
Door: Janita Kranendonk-de Vries, 3 augustus 2021
De tien vrienden die met elkaar de Elfstedentocht fietsten, haalden met elkaar ruim €41.000,- op voor het waterproject in Shalla, Ethiopië. Op 28 mei legden de tien mannen zo’n 235 kilometer af op de racefiets.
Ooit wel eens zo’n droge mond gehad dat je tong voor je gevoel in je mond bleef plakken en dat je smachtte naar een glas water? Of loop je altijd rond met een fles glashelder water voor onderweg? We kennen in Nederland mooie Doppers in vele kleuren en zelfs met opdruk. Ik denk er echter hier in Nederland niet over na om een fles water mee te nemen als ik boodschappen ga doen. Als de kleuter aan mijn hand in de supermarkt klaagt over dorst realiseer ik me dat de gewoonte van een fles water bij de hand er
Toen de coronapandemie in maart de wereld over trok, zette de Ethiopische autoriteiten teams in om voorlichting te geven in de dorpen over symptomen en het belang van goede hygiëne.
‘Toen ik voor het eerst op de radio hoorde over deze ziekte, gaf ik er weinig aandacht aan. Ik dacht dat het een ziekte in de stad was en dat het niet in zo’n afgelegen gebied zou komen,’ vertelt Bule Woticha uit Ethiopië. De 45-jarige vrouw woont samen met haar dochter Tahir Bonte en haar anderhalf jaar oude kleinzoon in de afgelegen regio Senbatu Shalla.
© Woord en Daad | Privacy statement | Disclaimer